วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 2

ฉินซูเข้าร่วมการฝึกอบรมในชนบทที่จัดขึ้นโดยมหาวิทยาลัย

จำนวนนักศึกษาแพทย์ที่เข้าร่วมการอบรมครั้งนี้มีด้วยกัน 20 กว่าคน สถานที่จัดตั้งค่ายอยู่ในหมู่บ้านซานเซีย

หลังจากกลับมาถึงค่าย เพื่อน ๆ ต่างก็นอนหลับกันหมด

ฉินซูตักน้ำชำระล้างร่างกาย

เมื่อเห็นร่องรอยที่อยู่บนร่างกายของตนเอง เบ้าตาก็แดงก่ำ

อุตส่าห์ทะนุถนอมความบริสุทธิ์ของตนเองไว้กว่า 20 ปี โดยคิดไว้ว่าจะมอบมันให้แก่ชายผู้เป็นที่รัก

“เมิ่งฟาน ฉันขอโทษ”

ฉินซูก้มหน้าสะอื้นไห้

ใช้เวลาครู่ใหญ่กว่าเธอจะควบคุมจิตใจและอารมณ์ให้คืนสู่สภาพเดิมได้อีกครั้ง

การร้องไห้ไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้

เธอเสียตัวไปแล้ว และไม่ได้มีความคิดที่จะปกปิดหลินเมิ่งฟาน เธอตัดใจสินที่จะสารภาพกับเขาหลังจากกลับไป

เรื่องนี้มันเป็นอุบัติเหตุ อีกทั้งเมิ่งฟานยังเป็นคนที่อ่อนโยน เอาใจใส่ และรักเธอมาก เธอเชื่อว่าเขาจะต้องเข้าใจเธอ…

หลังจากเช็ดทำความสะอาดเสร็จ ฉินซูก็กลับไปนอน

เธอพบว่าเตียงนอนด้านข้างยังว่างเปล่า หวังอี้หลินเพื่อนสนิทของเธอยังไม่กลับมา

“อี้หลินบอกว่าต้องไปกินข้าวที่บ้านญาติในเมือง ระยะทางค่อนข้างจะไกลมาก ดูท่าแล้วคืนนี้คงจะไม่กลับมา...”

คิดได้แบบนี้ฉินซูจึงหลับตาเข้านอน

ในเวลาเดียวกัน

ภายใต้แสงจันทร์ เงาของร่างหนึ่งสภาพกระเซอะกระเซิงกำลังวิ่งล้มลุกคลุกคลานอยู่ท่ามกลางป่าเขา

เมื่อมั่นใจแล้วว่าไม่มีใครไล่ตามมาด้านหลัง เธอก็ค่อย ๆ ผ่อนจังหวะฝีเท้าลง เช็ดถูใบหน้าและด่าสาปแช่ง

“ไม่มีอะไร อย่ามองสภาพที่น่ารังเกียจของตัวเอง...”

เมื่อนึกถึงชายรูปร่างอัปลักษณ์ดุร้ายน่ากลัวคนนั้น หวังอี้หลินก็รู้สึกสะอิดสะเอียด คลื่นไส้ อยากจะอาเจียนออกมาทันที

แค่จะไปกินข้าวที่บ้านญาติ ใครจะรู้ว่าจะต้องมาพบเจอกับเรื่องโชคร้ายแบบนี้

แต่จู่ ๆ เธอก็เหยียบเข้ากับอะไรบางอย่าง

หวังอี้หลินหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐานอย่างตื่นตระหนก

ชายหนุ่มที่หล่อเหลา…

…

เช้าตรู่ ฉินซูตกใจตื่นจากฝันร้าย

เมื่อคืนเธอฝันถึงผู้ชายคนนั้น คนที่เธอมองเห็นหน้าเขาไม่ชัด

ฉินซูบังคับตัวเองให้สงบลง

วันนี้เป็นวันที่ต้องกลับไปมหาลัยหลังจากสิ้นสุดการอบรม เธอเก็บสัมภาระเรียบร้อยแล้ว และเห็นว่าอี้หลินยังไม่กลับมา จึงโทรศัพท์หาอี้หลิน

“รู้แล้ว เธอช่วยเก็บของให้ฉันก่อนนะ” หวังอี้หลินพูดอย่างไม่ใส่ใจผ่านโทรศัพท์

พูดจบก็วางสาย

ฉินซูส่ายหัวอย่างไม่มีทางเลี่ยง จำใจต้องช่วยเก็บสัมภาระทั้งหมดของอี้หลินใส่ลงไปในกระเป๋า

หวังอี้หลินนำกระเป๋าเดินทางใบใหญ่มาหนึ่งใบเพราะสัมภาระของเธอเยอะมาก ส่วนฉินซูเดินทางมาอย่างสบาย ๆ มีเพียงกระเป๋าสะพายไหล่หนึ่งใบและกล่องอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่จำเป็น

ตอนที่ใกล้จะถึงเวลาออกเดินทางกลับ หวังอี้หลินยังไม่กลับมา ฉินซูก็ช่วยยกกระเป๋าเดินทางของเธอขึ้นไปวางไว้บนรถ

อาจารย์ผู้ดูแลกลุ่มพูดอย่างเร่งเร้า “หวังอี้หลินล่ะ? ใครก็ได้โทรตามเธอที ตอนนี้รอเธออยู่คนเดียวแล้ว!”

“อาจารย์สวี่ เธอน่าจะกำลังรีบ” ฉินซูยังพูดไม่ทันจบ หวังอี้หลินก็ปรากฏตัวขึ้น

ใบหน้าเธออิ่มเอิบไปด้วยความสุข ไม่สนใจอาจารย์ผู้ดูแลกลุ่มที่กำลังโกรธจัด เธอมุ่งตรงไปขึ้นรถแล้วนั่งลงบนเก้าอี้

ฉินซูที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เธอ พูดเบา ๆ ว่า “อี้หลิน เธอมาสาย ควรที่จะขอโทษอาจารย์สวี่นะ...”

“ขอโทษ?” หวังอี้หลินกรอกตาและถอนหายใจ “เป็นอาจารย์นี่น่าสรรเสริญมากไหม? ฉินซู เธอดูสิ วันดี ๆ ของฉันกำลังจะมาถึง ไม่ต้องไปสนใจอาจารย์เพียงคนเดียวคนนั้นหรอก ฉันไม่เห็นสนใจเลย”

“...” ฉินซูมองไปที่เธอโดยไร้ซึ่งคำพูดใด ๆ

คำพูดซุบซิบนินทาจากที่นั่งข้าง ๆ แว่วมาเบา ๆ

“เธอเห็นนั่นไหม ชุดสีขาวที่หวังอี้หลินใส่อยู่ เป็นคอลเลคชั่นใหม่ล่าสุดประจำฤดูร้อนของแบรนด์ชาแนล ซึ่งมันแพงมาก”

“จริง ๆ แล้วเธอเป็นคนรวยมากเลยใช่ไหม น่าทึ่งมาก”

หวังอี้หลินได้ยินถ้อยคำเหล่านั้น มุมปากก็ยกขึ้นอย่างลำพองใจ