วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 206

ฉินกู้เซียงจิ้มหน้าผากของเธอ “เด็กโง่ หลังจากนี้ย่าไม่อนุญาตให้ทำเรื่องอะไรโง่ ๆ เพื่อย่าอีกแล้วนะ”

ฉินซูพยักหน้า “ค่ะ”

ฉินกู้เซียงถอนใจอีกครั้งด้วยความหดหู่ “จริง ๆ แล้วคนในตระกูลฉู่ค่อนข้างดี จะมีก็เพียงแต่คุณหนูฉู่เท่านั้นที่เจตนาร้ายกับหนูมากเกินไป…”

ฉินซูไม่ได้พูดอะไร สายตาเธอหันไปเห็นรถคันหนึ่งกำลังขับมา

“คุณย่าคะ รถมาแล้ว เราขึ้นรถกันเถอะค่ะ”

“เราก็ไปกันอย่างนี้เลยเหรอ ไม่ต้องไปทักทายคนในตระกูลฉู่จริง ๆ เหรอ?” ฉินกู้เซียงถามอย่างลังเลขณะกำลังขึ้นรถ

ฉินซูส่ายศีรษะ “ไม่ต้องค่ะ หลังจากนี้เรากับตระกูลฉู่ไม่ได้เกี่ยวข้องกันอีกแล้ว”

พูดจบก็ก้มตัวส่งคุณย่าเข้าไป และตนเองก็เข้าไปนั่งในรถเช่นเดียวกัน

ในเวลานี้ รถอีกคันขับผ่านไปข้าง ๆ

ฉู่หลินเฉินเหลือบมองรถแท็กซี่คันนั้น ดึกขนาดนี้ยังมีคนเรียกแท็กซี่ที่สถานที่แบบนี้?

เพียงแต่นี่เป็นเพียงความคิดที่ผุดขึ้นในใจ ผุดขึ้นมาอย่างรวดเร็วและจากไปอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกัน

เขาเก็บสายตาด้วยสีหน้าเย็นชา และขับรถตรงไป

...

ฉินซูนั่งแท็กซี่ไปถึงใจกลางเมือง และหาโรงแรมระดับปานกลางแห่งหนึ่ง

ตอนที่ทำการเช็คอิน โดยไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายมองเธอแวบเดียวก็จำเธอได้ “คุณนายฉู่?”

โลกภายนอกยังไม่ทราบว่าเธอคือของเลียนแบบ และไม่ทราบว่าเธอหย่ากับฉู่หลินเฉิน

ฉินซูรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเล็กน้อยเมื่อได้ยินการเรียกชื่อเช่นนี้ ฝืนพยักหน้าและพูดว่า “ช่วยเปิดห้องมาตรฐานเตียงคู่ให้เราหนึ่งห้องด้วยค่ะ”

ท่ามกลางสายตาที่อยากสอบถามและอยากรู้อยากเห็นของอีกฝ่าย ฉินซูรับการ์ดห้องอย่างใจเย็น และพาคุณย่าเข้าไปในลิฟต์

ด้านหลังได้ยินเสียงพูดคุยเบา ๆ ของแผนกต้อนรับและเพื่อนร่วมงานดังมา “คุณนายฉู่เป็นคนที่สูงศักดิ์ขนาดนี้ ทำไมถึงมาพักที่โรงแรมระดับต่ำของพวกเราแบบนี้กันล่ะ?”

ประตูลิฟต์ปิดสนิท ตัดขาดเสียงจากภายนอก

ฉินซูมองปุ่มกดลิฟต์ขึ้นด้านบน มุมปากก็ขยับขึ้นเล็กน้อย

แต่ไหนแต่ไรมาเธอก็ไม่ใช่คุณนายฉู่ หลังจากวันนี้เป็นต้นไป เธอก็เป็นเพียงแค่ฉินซู และไม่ได้มีความสัมพันธ์ใด ๆ กับตระกูลฉู่

อีกด้านหนึ่ง

ฉู่หลินเฉินกลับถึงคฤหาสน์ตระกูลฉู่ และทราบว่าฉินซูกับฉินกู้เซียงได้จากไปแล้ว

“พวกเธอไปด้วยตัวเอง?” เขามองไปยังฉู่หยุนซีที่กำลังกินผลไม้ในจาน และถามด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก

ฉู่หยุนซีกัดสตรอว์เบอร์รีและพูดอย่างคลุมเครือ “ใช่สิ ได้ยินคนใช้พูดกันว่าย้ายออกไปตอนบ่าย วันนี้พี่ไม่อยู่บ้านก็แน่นอนว่าพี่ไม่รู้เรื่องพวกนี้”

ฉู่หลินเฉินขมวดคิ้วและหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาด้วยจิตสำนึกเพราะคิดจะโทรหาฉินซู

เห็นดังนั้นในใจฉู่หยุนซีก็เคร่งเครียด และหยิบของที่อยู่ด้านหลังออกมาทันที “อย่าโทรเลย นี่คือหนังสือข้อตกลงการหย่าร้างที่ฉินซูให้ฉันไว้ เธอบอกว่าให้พี่เซ็นชื่อก็เรียบร้อยแล้ว”

ฉู่หลินเฉินรับมันมาจากในมือของเธอ และพลิกดูหนังสือข้อตกลงการหย่าร้างฉบับนี้ กวาดสายตาอ่านมันอย่างรวดเร็ว

ยิ่งดูสีหน้าก็ยิ่งอึมครึม

จ้องไปยังชื่อที่ลงนามไว้อย่างสวยงาม ฉู่หลินเฉินพ่นลมหายใจอย่างเยือกเย็น และทำลายหนังสือข้อตกลงการหย่าร้างฉบับนี้ลงบนพื้นทันที

“นี่เป็นสิ่งที่ฉินซูให้เธอเหรอ? ฉินซูให้เธอด้วยตัวเองเหรอ?”

ฉู่หยุนซีแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง “เธอให้มาไง ฉันยังไม่ได้เปิดอ่านเลย ทำไมเหรอพี่?”

ขณะที่ถาม เธอวางผลไม้ลง และหยิบข้อตกลงการหย่าร้างฉบับนั้นขึ้นมา

ถือโอกาสพลิกอ่าน จากนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที เธออุทาน “ฉินซูนี่เพ้อฝันจริง ๆ คาดไม่ถึงเลยว่าจะใช้ประโยชน์จากการหย่ามาแบ่งครึ่งทรัพย์สมบัติของพี่?!”