วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 232

“ได้เป็นหัวหน้าเร็วขนาดนี้เลย?”

หลินเมิ่งฟานเชิดคางขึ้นอย่างภาคภูมิใจและพูดว่า “แล้วยังไง?”

พูดแล้วก็พินิจพิเคราะห์ฉินซูตั้งแต่หัวจรดเท้า และพูดถากถาง “ได้ยินมาว่าเธอถูกตระกูลฉู่ไล่ออกมาแล้วนี่ และเกือบจะถูกส่งเข้าไปอยู่ในคุก ดู ๆ แล้วตอนนี้เธอช่างน่าสงสารจริง ๆ แม้แต่ใบหน้าที่แท้จริงก็ไม่กล้าเปิดเผยออกมา มันต่างอะไรกับหนูข้างถนน ที่ใคร ๆ ก็จงเกลียดจงชัง?”

“แต่ถึงอย่างไร พวกเราก็ยังมีมิตรภาพเก่า ๆ อยู่ ฉันก็ไม่ยินดีที่จะเห็นเธอน่าสงสารขนาดนี้หรอกนะ แบบนี้ดีไหม คืนนี้เธอรอฉันที่โรงแรมครั้งก่อนนั้น เรามาทำเรื่องที่ไม่ได้ทำเมื่อครั้งก่อนหน้าต่อ แล้วหลังจบเรื่อง ฉันจะให้ความพึงพอใจเล็กน้อยแก่เธอ”

คำพูดต่ำช้าเหล่านี้ เขาไม่กล้าพูดออกมาอย่างกล้าหาญโดยไม่มีความละอายใจ ดังนั้นจึงพูดด้วยน้ำเสียงเบา ๆ ที่ให้ได้ยินกันแค่สองคน

ฉินซูมองท่าทางที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจของเขา ในใจของเธอเต็มไปด้วยความสะอิดสะเอียด

ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องที่โรงแรมนั้น เธอยังไม่ได้สั่งสอนเขา แต่เขายังมีหน้ามาพูดถึงอีก?

“หัวหน้าหลินน่าทึ่งมากจริง ๆ เกาะถางเสี่ยวหรูที่เป็นแฟนสาวและเป็นถึงหลานสาวของผู้อำนวยการ ตั้งแต่นั้นมา หน้าที่การงานก็เลื่อนตำแหน่งสูงขึ้น แม้แต่คำพูดที่ไร้ยางอายแบบนี้ก็กล้าพูดออกมา”

ฉินซูมองเขาอย่างเยือกเย็น น้ำเสียงไม่สูงไม่ต่ำเพียงพอให้คนที่อยู่รอบ ๆ สามารถได้ยินพอดี “นายมันคนน่ารังเกียจ คนน่ารังเกียจมาเจอกัน มันจะน่ารังเกียจเกินไปแล้ว!”

เมื่อสิ้นเสียง คนที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็หันมามอง

“ฉินซู เธอพูดกับฉันระวัง ๆ หน่อย!” หลินเมิ่งฟานกัดฟันกรอดเตือนเธอ “หรือเธอไม่กลัวว่าฉันจะเปิดเผยตัวตนของเธอตอนนี้ให้ทุกคนเห็น ว่าเธอคือคุณนายฉู่ตัวปลอม?”

“นายกล้าไหมล่ะ?” ฉินซูถามกลับและพูดด้วยเสียงเบา ๆ “เรื่องวิทยานิพนธ์เหล่านั้นของนาย ครั้งก่อนฉันยังไม่ได้ประกาศออกไป ไม่ได้หมายความว่าฉันจะปล่อยนายไป ตอนนี้ฉันเป็นเป้าหมายของการหัวเราะเยาะเย้ยของเครือข่ายอินเทอร์เน็ตทั้งหมดอยู่แล้ว ส่วนนาย... ถึงตอนนั้นมาดูกัน ว่าใครจะสูญเสียมากกว่ากัน?”

คำพูดนี้ทำให้หลินเมิ่งฟานหวาดกลัว มองไปที่เธอและข่มคำพูดเอาไว้

ฉินซูขดมุมปากอย่างเยือกเย็น และมุ่งตรงเดินผ่านด้านหน้าเขาไป

ขณะที่ผ่านด้านข้างของเขา เธอเหลือบตาลงต่ำ มองแบนเนอร์ในมือของเขา และพูดถากถางเบา ๆ “ในฐานะแพทย์ จรรยาบรรณแพทย์สำคัญกว่าทักษะแพทย์มาก แต่นาย ไม่มีทั้งสองอย่าง ไม่ละอายใจที่รับแบนเนอร์ผืนนี้มาเหรอ?”

“เธอ!” หลินเมิ่งฟานโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะเขาต้องรักษาภาพลักษณ์ต่อหน้าผู้คน จำใจต้องยิ้มขอโทษ และเข้าไปในห้องทำงานของตนเอง

รอบด้านไม่มีคน เขาออกแรงเขวี้ยงแบนเนอร์ลงบนพื้น และใช้กำปั้นทุบลงไปบนโต๊ะ สีหน้าดุร้าย “ฉิน ซู!”