"ไม่เพิ่มขึ้นไม่ลดลงไป?" จางอี้เฟยย้ำประโยคนี้ คิ้วของเขาค่อย ๆ เลิกขึ้น
ฉินซูเดินกลับไปที่บ้านพักตากอากาศคนเดียว
เวินหลีเห็นว่าด้านหลังเธอไม่มีใคร จึงถามด้วยความสงสัย “พี่เสี่ยวซู พี่กับพี่อี้เฟยออกไปด้วยกันไม่ใช่เหรอ? แล้วพี่อี้เฟยล่ะ?”
“เขากลับไปอยู่ที่มาหวิทยาลัยคืนนี้น่ะ” ฉินซูพูดด้วยใบหน้าตามปกติ เธอลืมตาขึ้นและเหลือบมองถังโม่ และทั้งสองก็สบตากัน
"ช่วงนี้อี้เฟยมีงานที่ต้องทำมากมายที่มหาวิทยาลัย ให้เขาอยู่ที่มหาลัยไปเถอะ" ถังโม่พูดขึ้นแล้วบอกกับฉินซู "ถ้าอย่างนั้นเธอก็รีบไปพักผ่อนเถอะนะ"
ฉินซูพยักหน้าและขึ้นไปชั้นบน
เมื่อคิดถึงใบหน้าโกรธของจางอี้เฟยก่อนที่เขาจะจากไป เขาคงโกรธกับสิ่งที่เธอพูดจริง ๆ
แต่ฉินซูไม่ได้เสียใจกับทุกคำที่พูดออกไป
อันที่จริง คุณนายจางพูดถูก เธอไม่ได้รักจางอี้เฟยแบบนั้น ดังนั้นเธอควรเตือนเขาให้ทันเวลา และตัดความหวังของเขาทิ้งไป แม้ว่าเธอจะไม่ได้เป็นเพื่อนกับเขาในท้ายที่สุด แต่ก็ไม่อยากให้เขาคอยมาอยู่เคียงข้างเธออย่างคนโง่
วันรุ่งขึ้น
ฉินซูออกจากบ้านไปหลังจากกินอาหารเช้า ตรงไปยังสถานที่ที่นัดกับหานโม่หยางไว้เมื่อวาน
เธอสัญญาว่าจะให้คำตอบที่ชัดเจนแก่เขาในวันนี้
รถไฟใต้ดินในชั่วโมงเร่งด่วนตอนเช้าจะค่อนข้างแออัด
ฉินซูงมาจากบันไดเลื่อน และเดินไปยังที่รอรถ
"โอ๊ย..."
จู่ ๆ ก็มีเสียงอุทานดังขึ้น
ฉินซูมองหาที่แหล่งที่มาของเสียงโดยอัตโนมัติ และเห็นหญิงมีครรภ์นอนอยู่บนพื้น สิ่งของต่าง ๆ กระจัดกระจายอยู่นอกกระเป๋าของเธอ
แต่เธอก็ไม่มีเวลาไปสนใจมัน เพียงแค่จับท้องของเธอและคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด
“เลือด เลือดออก...” อีกคนอุทาน ชี้ไปที่หญิงตั้งครรภ์
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วุ่นรักวิวาห์ลวง
ติดตามอ่านมาตลอด จะกรุณาอัพโหลดบทให้จบเรื่องได้มั้ยคะ...