แต่จนกระทั่งทุกคนแยกย้ายกันไป ไม่มีใครเดินขึ้นไปหาฉินซูเพื่อขอโทษเธอ
อย่างไรก็ตาฉินซูไม่ได้สนใจนัก
เธอดึงสายตากลับมา จ้องมองลงไปที่พื้น และมองดูหญิงชราที่ล้มลงกับพื้น “ถ้าเอวคุณเจ็บจริง ๆ ฉันตรวจให้ได้นะคะ”
หญิงชรายืนขึ้นด้วยใบหน้าแดงก่ำ และมองซ้ายมองขวาแล้วพูดเรื่องอื่น "เอ่อ ต้องโทษที่พื้นมันลื่นเกินไป!"
หลังจากบ่นออกมา เธอก็มองไปที่ฉินซูอย่างไม่เต็มใจ และพูดว่า "สาวน้อย ยังไงก็ขอโทษด้วย ฉันเป็นคนขี้กังวล เลยเข้าใจเธอผิดไป"
“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉินซูกระตุกยิ้มที่ริมฝีปากของเธอ
ตอนนี้รถพยาบาลเบอร์ 120 ที่โทรไปก็มาถึง และพยาบาลก็พาหญิงตั้งครรภ์ออกไป
ก่อนจากไป เธอหันไปมองที่ฉินซูและพูดว่า “คุณฉิน ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณนะคะ ฉันขอโทษจริง ๆ ที่เมื่อครู่นี้ฉันไม่สามารถยืนหยัดเพื่อช่วยคุณได้”
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันรู้ว่าคุณเป็นห่วงเด็กในท้อง เด็กจะไม่เป็นอะไรคะ คุณรอเป็นแม่คนอย่างสบายใจเลย"
อีกฝ่ายคิดไม่ถึงว่าฉินซูยังจะปลอบใจเธออีก เธอรู้สึกซาบซึ้ง และพยักหน้าด้วยความตื้นตัน จากนั้นก็จากไปพร้อมกับพยาบาล
ฉินซูสวมหน้ากากอนามัยอีกครั้ง
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
เธอหยิบมันออกมาดู และพบว่ามันเป็นหมายเลขของคนแปลกหน้า
ฉินซูกดรับสาย และได้ยินเสียงที่คุ้นเคยจากปลายอีกด้านของโทรศัพท์
“เธอเห็นความจริงใจของฉันไหม?”
ฉินซูเลิกคิ้ว เงยหน้าขึ้นและเหลือบมองดูทีวีในตอนนี้ “ฉันเห็นแล้ว แล้วไงต่อ?”
"เข้าร่วมตระกูลฉู่" คำพูดของฉู่หลินเฉินเรียบง่ายและตรงไปตรงมา
ฉินซูยิ้มอย่างอดไม่ได้และพูดอย่างชัดเจนว่า "ฉันขอปฏิเสธ"
“ฉันไม่ได้แสดงความจริงใจแก่เธอไปแล้วหรือไง?” ฉู่หลินเฉินควบคุมอารมณ์
“แต่ฉันไม่ได้บอกนี่ว่าถ้าที่คุณแสดงความจริงใจแล้ว ฉันจะเข้าร่วมตระกูลฉู่”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วุ่นรักวิวาห์ลวง
ติดตามอ่านมาตลอด จะกรุณาอัพโหลดบทให้จบเรื่องได้มั้ยคะ...