วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 286

แต่ก็อดไม่ไดที่จะรู้สึกหดหู่ใจ ทำไมคุณชายฉู่ถึงได้มาเอาตอนที่ผู้กำกับไม่อยู่ และก็เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น…

เพราะผู้กำกับและลู่ซีต่างก็ชอบคนที่ชื่อว่าหยูหร่านนี่มาก แล้วแบบนี้จะให้ทำอย่างไรล่ะ?

รองผู้กำกับกำลังดิ้นรน เขาได้ยินหวังอี้หลิน พูดว่า "หลินเฉิน เราแค่ทำตามบท ฉันไม่คิดว่าเธอทำโดยเจตนา"

ฉู่หลินเฉินมองเธอด้วยสายตาซับซ้อน และพูดขึ้นอย่างเคร่งขรึม "ยังจะพูดแทนเธออีกเหรอ? ช่างมันเถอะ เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปที่ห้องพักผ่อน"

ทันทีที่พูดจบ ผู้ช่วยช่ายช่ายก็มาตรงหน้า "พี่อี้หลิน มาค่ะ ฉันช่วยพยุงเอง"

หวังอี้หลินมองเธอโดยไม่พูดอะไร ผู้ช่วยที่ทำอะไรไม่คิดคนนี้นี่ ดูไม่ออกหรือไงว่าเธออยากให้คุณชายฉู่ช่วยพยุง?

เมื่อมีผู้ช่วยมาช่วย ฉู่หลินเฉินจึงได้ดึงมือกลับมา

ในห้องพักผ่อน หวังอี้หลินนั่งอยู่บนโซฟา

ฉู่หลินเฉินยืนนิ่งมองเธอ แล้วพูดว่า “ฉันเห็นด้วยกับสิ่งที่เธอพูดทางโทรศัพท์ เมื่อเห็นว่าเธอกำลังทำแบบนี้ ฉันไม่คิดว่าเธอจะต้องมาลำบากตัวเองแบบนี้ เพื่อการแสดงอีกต่อไป”

“ไม่ ฉันชอบการแสดง ต่อให้เหนื่อยและลำบากกับความฝันแค่ไหน ฉันก็รู้สึกคุ้มค่า ตราบใดที่ฉันได้เล่นบทที่ฉันชอบ ฉันทำได้” หวังอี้หลินรับน้ำจากผู้ช่วยของเธอ เงยหน้าขึ้นแล้วมองเขาอย่างมั่นคง

ฉู่หลินขมวดคิ้วเล็กน้อย จู่ ๆ ก็รู้สึกงุนงง

"แล้วที่เธอพูดในโทรศัพท์หมายความว่า..."

"ฉัน..." หวังอี้หลินหลุบตาลง ทาท่างของเธอดูมืดมน "ฉันเพิ่งค้บพบว่าฉันยังไม่ได้พยายามมากพอ แค่ได้แสดงเรื่องที่อยากแสดง ได้เล่นบทที่อยากเล่น การเป็นนักแสดง ที่จริงแล้วมีหลายครั้งที่เราก็ต้องยอมประนีประนอม"

"ประนีประนอม?" ฉู่หลินเฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย

ผู้ช่วยช่ายช่ายพูดขึ้นด้วยความปากไว "เรื่อง《ชายชุดขาว》ในรอบนี้ พี่อี้หลินอยากเล่นบทนางรองมาตลอด ทุกคนก็คิดว่าเหมาะสมมาก แต่ก็โดนคนขโมยบทนี้ไป ทำให้พี่อี้หลินได้เล่นแค่บทของนักแสดงนำหญิงอันดับสามค่ะ"

พูดจบเธอยังพูดเสริมอีก "คนที่เล่นเป็นนางรองก็คือหยูหร่านคนที่เพิ่งผลักพี่อี้หลินไปเมื่อครู่นี้ค่ะ"

"ช่ายช่าย!" หวังอี้หลินเรียกอย่างโกรธจัด เธอรีบดูการตอบสนองของฉู่หลินเฉิน