วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 305

“ประธานหาน ตอนแรกที่ฉันเข้าร่วมหานซื่อ คุณพูดชัดเจนว่าฉันมาทำวิจัย ไม่ใช่การคบค้าสมาคม”

ฉินซูลุกขึ้นจากโซฟาด้วยใบหน้าเย็นชา และกลิ่นไอที่เย่อหยิ่ง เธอพูดด้วยท่าทีที่แน่วแน่ “ฉันขอไม่รับการเสนอนั้นของประธานเคอ ถ้าคุณต้องการมอบหมายให้ฉันไป งั้นฉันต้องขอโทษด้วยจริง ๆ...”

“เธอจะลาออกเหรอ?” หานโม่หยางเลิกคิ้วมองเธอ ขัดจังหวะการพูดของเธอ

ฉินซูเม้มปาก ไม่ปริปากพูดสักคำ

สำหรับเธอแล้ว การหางานเฉพาะทางมันไม่ง่าย การเข้าร่วมหานซื่อก็เป็นการตัดสินใจหลังจากที่เธอคิดพิจารณาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

แต่หากงานนี้ล้ำเส้นขอบเขตของเธอ เธอก็สามารถลาออกได้

เมื่อสบสายตาเธอเข้า หานโม่หยางก็เห็นเจตจำนงค์อันแน่วแน่ของเธอโดยธรรมชาติ

ภายในใจของเขาดำดิ่ง หลังจากพิจารณาดูแล้วเขาก็เอ่ยขึ้น “เอาล่ะ ฉันเข้าใจความหมายของเธอ ในเมื่อเธอไม่เต็มใจ ฉันก็จะไปบังคับเธอไม่ได้ เธอกลับไปทำงานก่อนเถอะ ไม่ต้องใส่ใจคำพูดเมื่อครู่นี้”

ฉินซูไม่คาดคิดว่าหานโม่หยางจะเป็นฝ่ายบอกให้เธอไปเอง เธอจึงอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเขาอย่างประหลาดใจ

ตอนนี้เธอเป็นเพียงพนักงานธรรมดาคนหนึ่ง ส่วนเขาเป็นหัวหน้าระดับสูง คำพูดที่เธอพูดเมื่อสักครู่ ถ้าเป็นคนทั่วไปก็ถูกไล่ตะเพิดไปนานแล้ว

“ตอนนั้นเธอรักษาโรคที่ไม่อาจเปิดเผยได้ของฉันจนหายดี เป็นบุญคุณอันยิ่งใหญ่ ที่ได้สร้างชีวิตใหม่ให้ฉัน ฉันหานโม่หยางไม่ใช่คนที่จะลืมบุญคุณคน” ดูเหมือนหานโม่หยางจะอ่านความคิดฉินซูออก เขาจึงพูดอธิบาย

ฉินซูยิ้มบาง ๆ “ประธานหาน ถ้าไม่มีเรื่องอื่นแล้ว ฉันขอตัวก่อน”

หานโม่หยางพยักหน้า มองตามหลังเธอจากไป การแสดงออกบนใบหน้าของเขาค่อย ๆ ดิ่งลง

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและเรียกแซนดี้เข้ามา

ฉินซูกลับถึงห้องทดลอง เธอโยนเรื่องนี้ทิ้งไปอย่างรวดเร็ว และทุ่มเททำงานอย่างตั้งใจ

การทดลองใกล้จะเสร็จสิ้น เธอคิดแค่อยากทำงานให้เสร็จสิ้นสมบูรณ์

ตอนเลิกงานก็พบกับแซนดี้ในลิฟต์