วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 306

แซนดี้พูดเตือนขึ้น "คุณไม่รู้จักเธอหรอก แต่หานเซี่ยวพี่สาวของเธอ คุณน่าจะรู้จัก"

เมื่อเธอพูดจบ ฉินซูก็ตกใจ ภาพของผู้หญิงผมสีแดงและเย่อหยิ่งก็ปรากฏขึ้นในหัว

ทันทีที่เฮลิคอปเตอร์ระเบิด เปลวไฟก็ทำให้เธอหายสาบสูญไป

ฉินซูได้เห็นการตายของหานเซี่ยวด้วยตาของเธอเอง ทำให้เธอมีภาพติดตาและตราตรึงอยู่ในความทรงจำ

เธอสงบลงอย่างรวดเร็วและถามว่า "เธอเป็นคุณหนูคนที่สองของตระกูลหาน มีนามสกุลเดี่ยวกับประธานหาน แต่งงานกันได้เหรอ?"

"ถึงแม่ว่าพวกเขาจะอยู่ในตระกูลหาน แต่ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องแบบเป็นญาติกัน ก็เลยแต่งงานกันได้แน่นอน" แซนดี้หลบตาลงตอนที่พูด และปกปิดความคับข้องใจในดวงตาของเธอเอาไว้

ได้ยินมาว่าขาของหานเหมิงนั้นพิการทั้งสองข้าง แต่ประธานหานยังเต็มใจที่จะแต่งงานกับเธอ เพียงเพราะตำแหน่งของอีกฝ่ายเป็นดังอัญมณีในมือของตระกูลหาน เป็นคุณหนูรองของตระกูล

ความแตกต่างของตัวตน ก็เหมือนความแตกต่างระหว่างเมฆกับโคลน ซึ่งเธอไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอดชีวิต

เมื่อทั้งสองออกมาจากบริษัท พวกเธอเห็นรถของหานโม่หยางจอดอยู่นอกประตู เขาลดกระจกลงและกวักมือเรียกแซนดี้

แซนดี้เก็บอารมณ์เอาไว้ เธอทำใบหน้ายิ้มแย้ม เดินใส่รองเท้าส้นสูง แล้วเปิดประตูรถ

หานโม่หยางมองไปที่ฉินซูอีกครั้ง "คุณฉิน ไปทานอาหารเย็นด้วยกันไหม?"

ในหัวของฉินซูยังคงคิดถึงสิ่งที่แซนดี้พูด และรู้สึกไม่พอใจกับหานโม่หยางเล็กน้อย

ในเมื่อต้องแต่งงานกับหานเหมิง เขาจะไปยุ่งกับแซนดี้ทำไม?

ผู้ชายแบบนี้ บอกได้คำเดียวว่า "น่าขยะแขยง"

"ไม่เป็นไรค่ะ" ฉินซูปฏิเสธอย่างเย็นชา

เธอยืนห่างออกไปไม่กี่เมตรและแนะนำอย่างสุภาพว่า "ประธานหาน เมื่อก่อนที่ฉันช่วยรักษาให้คุณ เหมือนว่าฉันจะลืมเตือนคุณไปนะคะว่า ในสามถึงห้าปีคุณต้องยับยั้งเรื่องอย่างว่าระหว่างชายหญิงเอาไว้นะคะ ไม่อย่างนั้น อาการมันอาจจะกลับมาอีกได้ ถึงเวลานั้นก็ไม่มียาไหนรักษาได้อีกแล้ว"

หานโม่หยางตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง เขาพูดขึ้นอย่างประดักประเดิดว่า "อืม"