วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 324

ครั้งนี้หวังอี้หลินตอบสนองค่อนข้างไว เธอเอามือทั้งสองข้างจับหน้า ดวงตาที่มองฉินซูแทบจะลุกเป็นไฟ

“ตบนี้สำหรับที่เธอใส่ร้ายเพื่อนฉัน ทำให้เพื่อนฉันได้รับความทุกข์ยากลำบาก”

หวังอีหลินพูดอย่างโมโหจนแทบหายใจไม่ทัน “เวินหลีขโมยสร้อยข้อมือของฉัน ทำเองก็ต้องรับผลเอง! ฉัน...”

“ขโมย?” ฉินซูตัดบทเธอ และพูดด้วยสายตาเคร่งขรึมเด็ดขาด “ไม่ใช่ว่าเธอให้ผู้ช่วยจงใจเอาสร้อยข้อมือใส่ไว้ในกระเป๋าเวินหลี แล้ววางแผนใส่ร้ายเวินหลีหรอกเหรอ? ไม่เพียงแค่นั้นนะ เธอยังจงใจคุมขังเวินหลีไว้ที่สถานีตำรวจอีก ไม่ได้กินไม่ได้ดื่มทั้งวันทั้งคืน นี่ไม่ใช่ทั้งหมดที่เธอทำเหรอ?”

“เวินหลีทำอะไรให้เธอไม่พอใจตรงไหน เธอถึงทำให้เธอได้รับความลำบากแบบนี้” ฉินซูเน้นน้ำหนักเสียงในคำพูดนี้ สายตาที่เฉียมคมราวคมมีดจ้องมองไปที่หวังอี้หลิน

“เธอ ฉันไม่ได้…” หวังอี้หลินปฏิเสธ แต่ทว่าภายใจในกลับรู้สึกแปลกใจ ฉินซูรู้ชัดเจนขนาดนี้ได้อย่างไรกัน?

“หลักฐานอยู่ในมือฉัน เธอปฏิเสธไปก็ไร้ประโยชน์” ฉินซูพูดถากถางอย่างเยือกเย็น

แววตาของหวังอี้หลินเป็นประกาย “หลักฐานอะไร?”

แน่นอนว่าฉินซูจะไม่พูดและปล่อยให้เธอคาดเดาไป

ฉินซูมาในครั้งนี้ นอกจากจะมาเอาคืนเพื่อเวินหลีแล้ว ยังมาเพื่อจะเตือนเธอด้วย

“เธออาศัยการเข้าข้างของฉู่หลินเฉินตรงจุดนี้ เพื่อไต่เต้าไปอยู่ในจุดที่สูง ๆ แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอจะเหนือกว่าคนอื่นจริง ๆ แล้วจะมาเล่นอุบายด้วยสิทธิพิเศษที่เหนือกว่าคนอื่นได้ ถ้าเธอยังกล้าทำร้ายฉันและเพื่อนรอบข้างฉันอีก สิ่งที่ฉันจะคืนให้เธอ จะไม่ใช่ตบที่ธรรมดาแบบนี้! เธอจะสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอมีอยู่ตอนนี้ไปทั้งหมด”

สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง?

หวังอี้หลินยืนนิ่งอยู่ตรงที่เดิม มองดูหลังของฉินซูที่ไกลออกไป ภายในใจรู้สึกสับสนวุ่นวายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ประโยคสุดท้ายที่ฉินซูพูดหมายความว่าอย่างไร?

ยิ่งคิดหวังอี้หลินก็ยิ่งกระวนกระวาย

ร่างของฉินซูหายเข้าไปท่ามกลางแสงในยามค่ำคืนจนมิดสนิท เธอมองไปยังทางที่จากไป สีหน้าก็ดำดิ่งลงเล็กน้อย

โทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้นมา

หวังอี้หลินหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาด้วยสีหน้ากลัดกลุ้ม เมื่อเห็นว่าเว่ยเหอโทรมา เธอก็ตกใจและเปลี่ยนเป็นอารมณ์เป็นเบิกบานทันที จากนั้นก็กดรับสาย

“เว่ยเหอ หลินเฉินให้คุณโทรมาหาฉันใช่ไหม? เขายังยุ่งอยู่ใช่ไหม? ฉันเพิ่งจะโทรหาเขาแล้วถูกตัดสาย”