วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 335

เมื่อเห็นว่าคนที่มาคือฉู่หยุนซี หวังอี้หลินก็ปกปิดอารมณ์ของตัวเองไว้

“อี้หลิน ฉันเอาไวน์แล้วก็ของหวานมาให้พวกเธอ เอ๊ะ? ทำไมพี่ชายฉันไม่อยู่ในห้อง?” ฉู่หยุนซีถือถาดและเหลือบมองเข้าไปในห้อง

“วันนี้เป็นวันหมั้นของพวกเธอ พูดดิบดีว่าจะฉลองกันหนึ่งวันหนึ่งคืนบนเรือสำราญ แต่เขาไปซะแบบนี้ และทิ้งให้เธออยู่ที่นี่คนเดียว มันเกินไปหน่อยนะ” ฉู่หยุนซีพูด

หวังอี้หลินยิ้มแบบไม่เป็นธรรมชาติ “หลินเฉินเขา...อาจจะมีเรื่องด่วนที่ต้องจัดการ ก็เลยออกไปก่อน”

“เอาล่ะ เธอเอาของพวกนี้ไปกินเถอะ ในงานเมื่อกี้นี้ ไม่เห็นเธอจะกินอะไรเท่าไหร่” ฉู่หยุนซีนำถาดในมือส่งให้หวังอี้หลิน จากนั้นก็หมุนตัวกลับออกไป

หวังอี้หลินมองหลังของเธอที่เธอไกลออกไปอย่างครุ่นคิด เธอขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

เมื่อฉู่หยุนซีเดินไปถึงระเบียง เธอก็มองไปรอบ ๆ เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีคนอื่น จึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดหมายเลข

เธอพูดกระซิบ “ฉันไปยืนยันมาแล้ว เขาไม่อยู่ที่ห้อง เมื่อไหร่คุณจะเอาของให้ฉัน?...ตกลง ฉันจะรอคุณอีกสองวัน อย่าหลอกฉัน”

หลังจากวางสาย เธอก็เก็บโทรศัพท์มือถือด้วยสีหน้าเยือกเย็น และจากไปอย่างเงียบ ๆ

...

ภายในรถมายบัคสีเทาเงินที่ขับอย่างนุ่มนวล ฉู่หลินเฉินที่นั่งเบาะหลัง กำลังถูกความกดอากาศต่ำห่อหุ้ม

ในขณะนี้ ดวงตาสีดำที่นิ่งลึกและเยือกเย็นของเขากำลังสแกนเอกสารบนแท็บเล็ตอย่างรวดเร็ว

เว่ยเหอในตำแหน่งคนขับ ให้ความสนใจกับการแสดงออกของคุณชายของเขาอยู่เสมอ เขาพูด “คุณชายฉู่ครับ ที่คุณคาดเดาไว้ก่อนหน้านี้นั้นถูกต้องแล้ว ตระกูลหานไม่ได้ทำตัวดีเพราะการตายของหานเซี่ยว ครั้งนี้แผนลอบฆ่าของพวกเขาล้มเหลวอีกครั้ง แสดงให้เห็นถึงธาตุแท้ หลังจากนี้ก็จะไม่ยอมวางมืออีกแน่ครับ”

ตระกูลหานจงใจเลือกลงมือก่อนวันหมั้นของคุณชายฉู่ ก็เพราะคิดจะทำให้เรื่องมันใหญ่ขึ้น อีกทั้งยังตามล่าทั้งวันทั้งคืน โดยให้คนฝีมือดีของตระกูลหานสิบกว่าคนเป็นคนลงมือ

แบบนี้มันโหดเหี้ยมและเหิมเกริมมาก หากคุณชายฉู่ไม่ได้โชคดี ก็คงไม่รอดไปแล้ว

เมื่อเว่ยเหอคิดว่าในตอนนั้น ตนเองไม่ได้อยู่ข้างกายของคุณชายฉู่ เขาก็รู้สึกใจหายขึ้นมาทันที

โชคดีที่คุณชายฉู่บังเอิญเจอกับฉินซูเข้า และได้รับการช่วยเหลือจากเธอ

แต่คุณชายฉู่ยืนกรานว่าไม่ต้อง เขาก็เลยจำใจต้องพูดว่า “คุณชายฉู่ ผมได้เพิ่มความคุ้มกันรอบด้านอย่างหนาแน่นแล้ว สองวันนี้คุณพักผ่อนเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บดี ๆ นะครับ ส่วนทางคุณอี้หลิน ผมจะไปอธิบายให้เธอฟังตามที่คุณสั่งครับ”

ฉู่หลินเฉินส่ายมือ บ่งบอกว่าเขาไปได้แล้ว

เขาเดินเข้าไปในบ้านพักตากอากาศคนเดียว โดยไม่เปิดไฟแล้วตรงขึ้นไปชั้นสอง

รอบ ๆ บ้านพักตากอากาศมีการวางแผนป้องกันอย่างแน่นหนา เขาไม่กังวลเรื่องปัญหาความปลอดภัยของตนเอง

ยกมือขึ้นเพื่อเปิดไฟห้องนอน เขาเม้มปากเดินไปยังห้องอาบน้ำ

เขาถอดเสื้อคลุมบนร่างกายออกอย่างสบาย ๆ แล้วโยนทิ้งไปด้านข้าง จากนั้นปลดเสื้อเชิ้ตออก

เขากางสองมือวางลงบนอ่างล้างหน้า ดูกระจก สายตาจ้องมองไปที่บาดแผลบนหน้าอก

บาดแผลที่ฉินซูเย็บให้เขายังคงเหลือสะเก็ดเลือดอยู่ วิธีการเย็บนั้นพิเศษและช่ำชองมาก ส่วนบาดแผลที่ตกสะเก็ดหายดีแล้วด้านข้างนั้น เป็นหวังอี้หลินที่ช่วยเขาจัดการ ซึ่งมันบิดเบี้ยวและแปลกประหลาดอย่างพูดไม่ออก