วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 346

"เธอคิดอะไรออกเหรอ?"

"ไม่มีอะไร ฉันลองสืบเรื่องนี้ดูก่อนแล้วกัน" หยูหร่านตอบอย่างไม่มั่นใจ

“งั้นก็ได้ แต่ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกฉันได้เลยนะ” ฉินซูไม่ได้ถามคาดคั้น หยูหร่านมีความแน่วแน่ที่จะสืบเรื่องนี้ต่อ และเธอจะไม่ยอมจบทุกอย่าง เพียงเพราะคำพูดว่าร้ายเหล่านั้น เธอไม่จำเป็นต้องให้มันมาทำร้ายเธอได้

ตอนนี้เป็นเวลาอาหารกลางวัน ฉินซูวางโทรศัพท์และเดินไปที่โรงอาหารพนักงาน

ขณะเดินไปเธอก็ส่งข้อความไปหาเวินหลี เพื่อบอกว่าตอนนี้หยูหร่านไม่เป็นอะไร ไม่ต้องเป็นกังวล

ทันทีที่ฉินซูหยิบอาหารและหาที่นั่งได้ เธอก็ได้ยินพนักงานคนอื่น ๆ พูดขึ้นด้วยความตกใจ “ประธานหานมาที่โรงอาหารพนักงานจริง ๆ”

"นั้นคือคุณหนูรองหานหรือเปล่า? ฉันได้ยินมาว่าทั้งสองจะแต่งงานกันในเดือนหน้า" อีกคนตอบ

ฉินซูแค่เงยหน้าขึ้นมามอง ร่างหนึ่งเข็นรถเข็นเข้าไปที่ทางเข้า

เธอไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก และก้มหน้ากินอย่างจริงจัง

มีเสียงรถเข็นใกล้เข้ามา

หานเหมิงหยุดตรงข้ามเธอ และมองเธอด้วยรอยยิ้ม "คุณฉินกินเก่งจังเลยนะคะ"

ฉินซูหยุดคีบตะเกียบ และเงยหน้าขึ้นมาสบกับเธอ และพูดขึ้นเรียบ ๆ "อืม อาหารในโรงอาหารนี้อร่อยมากค่ะ"

แท้จริงแล้ว เธอกำลังกินข้าวสำหรับสองคน หลังจากที่ไม่ได้แพ้ท้องมากแล้ว ความอยากอาหารของเธอก็ค่อย ๆ เพิ่มมากขึ้น

หานเหมิงมองไปที่หานโม่หยาง "อาหยาง ฉันก็อยากกินข้าวแบบคุณฉิน"

"ได้สิ เดี๋ยวฉันจัดการให้" หานโม่หยางพูดอย่างอ่อนโยน

เมื่อเห็นเขาหันหลังกลับและเดินจากไปหานเหมิงก็หันไปมองไปที่ฉินซูและถามว่า "คุณฉินจะไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ ถ้าฉันจะขอนั่งตรงนี้ด้วย?"

เธอปฏิเสธได้ด้วยเรือ?

ฉินซูตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก "ตามสบายเลยค่ะ"

"คุณฉินทำงานหนักจังเลยค่ะ ค่อย ๆ เดินนะคะ" หานเหมิง พูดโดยไม่ได้เงยหน้า

ฉินซูตอบกลับสั้น ๆ ไม่ได้มองมาที่เธออีก และเดินจากไป

เมื่อกลับมาที่ห้องทดลอง คนอื่น ๆ ไปกินข้าวหรือพักกลางวัน มีเพียงจางอี้เฟยเท่านั้นที่ทำงานล่วงเวลาอยู่

เธอเดินเข้าไปตบไหล่เขา "สู้อะไรขนาดนี้ คุณอยากมาเป็นพนักงานประจำ หรืออยากได้ค่าทำโอทีเพิ่มกันแน่?"

พูดไปเธอก็ยื่นเครื่องดื่มและแซนด์วิชในมือให้เขา "นี่ ฉันเอามาให้ คุณกินก่อนเถอะ"

จางอี้เฟยได้แต่หยุดทำงาน ดื่มน้ำผลไม้หนึ่งอึก ฉีกแซนวิชแล้วกัดเข้าไป

ฉินซูมองดูเขาอย่างกังวล ดูเหมือนว่าเขามีเรื่องอะไรในใจ

"จางอี้เฟย ช่วงนี้คุณดูแปลก ๆ ไปนะ"