วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 37

หวังอี้หลินหน้าตาเคร่งขรึม

"พวกเธอออกไปเดี๋ยวนี้!" เธอชี้ไปที่ประตู จ้องไปที่สองแม่ลูกด้วยความโกรธ

แน่นอนว่าโจวซื่อฉินปฏิเสธ เธอเอามือเท้าเอว "เรื่องอะไรล่ะ บ้านนี้ไม่ใช่ชื่อเธอสักหน่อย เธอจะมาชี้นิ้วสั่งอะไร?"

หวังอี้หลินเบิกตาโต เธอพูดเสียงดังว่า "ฉันว่าเธอคงไม่ได้เข้าใจสถานการณ์จริง ๆ สินะ บ้านหลังนี้คุยชายเขาให้ฉัน! ฉินซูน่ะแค่ของปลอม และยังจะอยากมายึดบ้านของฉันอีก ฝันไปเถอะ!"

โจวซือฉินเบ้ปาก พูดด้วยน้ำเสียงสบาย "งั้นเธอก็ไปพูดกับฉินซูสิ มาพูดกับฉันทำไมล่ะ?"

พูดเสร็จเธอก็วางท่าเสมือนกับว่า "แม่ยายคนนี้จะไม่ไปไหน"

หวังอี้หลินโกรธจนควันออกหู เอามือไปลากเธออย่างทนไม่ได้ "ไสหัวออกไป

เดี๋ยวนี้! อย่ามาทำให้บ้านของฉันสกปรก!"

โจวซือฉินเองก็รู้สึกโกรธขึ้นมาเช่นกัน คิดว่าแม่ยายอย่างฉันจะทำอะไรเด็กเมื่อวานซืนอย่างแกไม่ได้เหรอ？

เธอใช้แรงผลักหวังอี้หลินออกไป "โอ้ย" หวังอี้หลินกรีดร้อง เธอทรุดลงที่ประตู

"ฉันบอกเธอแล้วว่าฉันอยู่บ้านหลังนี้ ฉันไม่สนใจว่าเธอมีปัญหาอะไรกับฉินซู ถ้ามายุ่งกับฉันอีก ฉันจะจัดการเธอเอง!"

โจวซือฉินพูดด้วยความโกรธจัด เธอปิดประตูดังปัง

หวังอี้หลินโกรธจัด เธอทำได้เพียงจากไปอย่างกระฟัดกระเฟียด

เมื่อมาถึงบ้าน จางเหวินเห็นทาท่างที่ดูเศร้าของเธอจึงวางเสื้อผ้าใหม่ในมือลง พลางถาม "ลูกแม่ ทำไมท่าทางแบบนั้นล่ะลูก?"

หวังอี้หลินเล่าอย่างโกรธเคือง "แม่บุญธรรมของฉินซูเป็นผู้หญิงปากร้าย!"

เธอเหล่าเรื่องราวให้จางเหวินฟัง ฟังจบ จางเหวินก็ทนอยู่นิ่งไม่ได้

"ผิดแล้ว! โจวซือฉินคิดว่าฉินซูกลายเป็นภารรยาทายาทตระกูลฉู่จริง ๆ เหรอ? ที่พวกมันมาปลอมตัวเป็นลูกก็เรื่องนึงแล้ว นี่ยังจะมารังแกกันซึ่ง ๆ หน้าแบบนี้อีก!"

จางเหวินด่าไปชุดใหญ่ จากนั้นก็ก้มลงไปพลิกกระเป๋าของหวังอี้หลิน

"แม่จะทำอะไร?"

“บ้านหลังใหญ่ขนาดนั้น จะมาให้พวกโจวซือฉินผู้หญิงชั่วนั่นมายึดไปไม่ได้หรอกนะ เราต้องเปิดโปงให้คุณชายรู้ ไม่อย่างนั้นยายฉินซูก็จะได้คืบจะเอาศอก!"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หวังอี้หลินก็ยกยิ้มที่มุมปากขึ้น

นี่แหละคือสิ่งที่เธอต้องการ

จางเหวินไม่กล้าโทรศัพท์หาฉู่หลินเฉินโดยตรง ดังนั้นเธอจึงโทรศัพท์หาเว่ยเหอ ทันทีที่มีคนรับสาย เธอก็เปลี่ยนน้ำเสียงเป็นขุ่นเคืองทันที "ผู้ช่วยเว่ยคะ คุณต้องช่วยจัดการแทนอี้หลินนะ!"

เดือนหน้าจะมีพิธีสืบทอดทายาทตระกูลฉู่ ช่วงนี้เขาจึงยุ่งมากเป็นธรรมดา

แต่ตำแหน่งของหวังอี้หลินนั้นะพิเศษ เป็นคนที่คุณชายให้การดูแลเป็นพิเศษ เว่ยเหอจึงไม่กล้าละเลยเรื่องของเธอ

ดังนั้นหลังจากที่ฉู่หลินเฉินคุยธุระเสร็จและออกมาจากห้องอาหารส่วนตัวแล้ว เว่ยเหอจึงรีบเดินเข้าไปหาเขาทันที

เขาพูดด้วยเสียงเคร่งขรึม "คุณชายครับ คุณอี้หลินถูกรังแกครับ"

ฉู่หลินเฉินขมวดคิ้ว เขาถามขึ้น "ใครมันกล้าทำแบบนั้น"

"โจวซือฉิน แม่บุญธรรมของคุณฉินซูครับ"

เว่ยเหอมองดูสีหน้าของคุณชายของเขา เขาพูดอย่างระมัดระวัง "คุณฉินซูให้แม่บุญธรรมโจวซือฉิน กับลูกชายเข้ามาอยู่ที่บ้านพักตากอากาศ ที่ซีเฉ่ามอบให้เธอ เมื่อคุณหวังอี้หลินเข้าไป ทั้งสองฝั่งเกิดปะทะกัน ถึงขั้นลงไม้ลงมือ...."

สายตาเย็นชาของฉู่หลินเฉินดุขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง เขาพูดทวนด้วยเสียงเบา

"ฉินซูให้แม่บุญธรรมเข้ามาอยู่ในบ้าน?"

เว่ยเหอพนักหน้า แต่ก็มีความสงสัย "คุณชายครับ ที่เธอทำแบบนี้อาจจะมีเหตุผลอะไรบางอย่าง เราควรให้คนไปสืบดูหน่อยไหมครับ?"

ฉู่หลินเฉินถอนหายใจอย่างเย็นชา "ฉันว่าเธอคงคิดว่าบ้านนั้นกลายเป็นของเธอไปแล้วแน่ ๆ!"

"คุณชายครับ คุณฉินซูไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้นนะครับ" เว่ยเหออดพูดไม่ได้