วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 37

หวังอี้หลินหน้าตาเคร่งขรึม

"พวกเธอออกไปเดี๋ยวนี้!" เธอชี้ไปที่ประตู จ้องไปที่สองแม่ลูกด้วยความโกรธ

แน่นอนว่าโจวซื่อฉินปฏิเสธ เธอเอามือเท้าเอว "เรื่องอะไรล่ะ บ้านนี้ไม่ใช่ชื่อเธอสักหน่อย เธอจะมาชี้นิ้วสั่งอะไร?"

หวังอี้หลินเบิกตาโต เธอพูดเสียงดังว่า "ฉันว่าเธอคงไม่ได้เข้าใจสถานการณ์จริง ๆ สินะ บ้านหลังนี้คุยชายเขาให้ฉัน! ฉินซูน่ะแค่ของปลอม และยังจะอยากมายึดบ้านของฉันอีก ฝันไปเถอะ!"

โจวซือฉินเบ้ปาก พูดด้วยน้ำเสียงสบาย "งั้นเธอก็ไปพูดกับฉินซูสิ มาพูดกับฉันทำไมล่ะ?"

พูดเสร็จเธอก็วางท่าเสมือนกับว่า "แม่ยายคนนี้จะไม่ไปไหน"

หวังอี้หลินโกรธจนควันออกหู เอามือไปลากเธออย่างทนไม่ได้ "ไสหัวออกไป

เดี๋ยวนี้! อย่ามาทำให้บ้านของฉันสกปรก!"

โจวซือฉินเองก็รู้สึกโกรธขึ้นมาเช่นกัน คิดว่าแม่ยายอย่างฉันจะทำอะไรเด็กเมื่อวานซืนอย่างแกไม่ได้เหรอ？

เธอใช้แรงผลักหวังอี้หลินออกไป "โอ้ย" หวังอี้หลินกรีดร้อง เธอทรุดลงที่ประตู

"ฉันบอกเธอแล้วว่าฉันอยู่บ้านหลังนี้ ฉันไม่สนใจว่าเธอมีปัญหาอะไรกับฉินซู ถ้ามายุ่งกับฉันอีก ฉันจะจัดการเธอเอง!"

โจวซือฉินพูดด้วยความโกรธจัด เธอปิดประตูดังปัง

หวังอี้หลินโกรธจัด เธอทำได้เพียงจากไปอย่างกระฟัดกระเฟียด

เมื่อมาถึงบ้าน จางเหวินเห็นทาท่างที่ดูเศร้าของเธอจึงวางเสื้อผ้าใหม่ในมือลง พลางถาม "ลูกแม่ ทำไมท่าทางแบบนั้นล่ะลูก?"

หวังอี้หลินเล่าอย่างโกรธเคือง "แม่บุญธรรมของฉินซูเป็นผู้หญิงปากร้าย!"

เธอเหล่าเรื่องราวให้จางเหวินฟัง ฟังจบ จางเหวินก็ทนอยู่นิ่งไม่ได้

"ผิดแล้ว! โจวซือฉินคิดว่าฉินซูกลายเป็นภารรยาทายาทตระกูลฉู่จริง ๆ เหรอ? ที่พวกมันมาปลอมตัวเป็นลูกก็เรื่องนึงแล้ว นี่ยังจะมารังแกกันซึ่ง ๆ หน้าแบบนี้อีก!"