วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 54

ฉินซูออกจากบ้านพักตากอากาศแต่เช้าเพราะเธอได้รับสายจากอาจารย์สวี่

ใบสมัครของเธอได้รับการอนุมัติแล้ว อีกไม่นานเธอก็สามารถเข้าร่วมห้องปฏิบัติการ และมีส่วนร่วมในโครงการวิจัย

ดังนั้นเธอจึงต้องเตรียมความพร้อมให้ดี

และอีกหนึ่งเหตุผลคือ เธอไม่อยากเผชิญหน้ากับฉู่หลินเฉิน

เมื่อคืนเขาทำให้เธอตกใจจริง ๆ

แต่ตอนนี้เธอสงบลงแล้ว เพียงแต่รู้สึกเสียใจเล็กน้อย

เมื่อคืนเป็นโอกาสดีที่หาได้ยาก หลังจากเธอทุบเขาจนสลบ เธอน่าจะถลกกางเกงเขาเพื่อพิสูจน์ว่าเขาคือคนนั้นหรือไม่…

ท้ายที่สุดแล้ว เขาและผู้ชายคนนั้นให้ความรู้สึกกับเธอที่คล้ายคลึงกันมากจริง ๆ โดยเฉพาะเมื่อคืน กลิ่นอายความรุนแรง เผด็จการ และความเอาแต่ใจของเขาเหมือนกับคนนั้นทุกประการ

ฉินซูสะบัดหัวละทิ้งความคิดที่วุ่นวายอยู่ในสมอง

ตอนนี้เธอต้องกลับไปที่บ้านของพ่อแม่บุญธรรม เพื่อไปเอาเข็มเงินที่คุณย่าให้กลับมา

การวิจัยครั้งนี้เกี่ยวข้องกับแพทย์แผนจีนและการฝังเข็ม เป็นสิ่งที่ฉินซูสนใจอย่างยิ่ง เข็มเงินชุดนั้นอาจมีประโยชน์

ถือโอกาสไปยืนยันกับจงจื้อหย่วน เกี่ยวกับสัญลักษณ์ที่เกี่ยวข้องกับชีวิตเธอ ว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่

ถูกคนเรียกว่าเด็กกำพร้าไม่มีพ่อแม่มายี่สิบปีแล้ว ถึงยังไงเธอก็ยังอยากรู้เกี่ยวกับชีวิตตัวตนจริง ๆ ของตัวเอง

รถวิ่งผ่านสถานสงเคราะห์ เด็ก ๆ กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนานอยู่ในสนาม ผู้สูงอายุที่เคลื่อนไหวร่างกายไม่สะดวกนั่งพูดคุยกันอยู่ใต้ต้นไม้

ในใจฉินซูกระตุก เธอขอให้คนขับแท็กซี่หยุดรถ

เธอสแกนวีแชทเพื่อจ่ายค่าโดยสาร สวมหมวกและลงจากรถ จากนั้นเดินตรงไปยังประตูทางเข้าสถานสงเคราะห์

เด็ก ๆ ที่กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน ทยอยหยุดการเคลื่อนไหวและมองมาที่เธอด้วยความสงสัย สายตาที่ไร้เดียงสาปรากฏถึงการเฝ้ารอและปรารถนา

พวกเขาต่างก็เป็นเด็กกำพร้า เด็กน้อยอายุหนึ่งถึงสองปี เด็กโตอายุสิบสามสิบสี่ปี แม้ว่าสถานสงเคราะห์จะเลี้ยงดูพวกเขา แต่ก็ไม่สามารถให้ครอบครัวที่แท้จริงกับพวกเขาได้

ชายสูงอายุที่เฝ้าป้อมยาม มองดูฉินซูอย่างพินิจพิเคราะห์และถามว่า “คุณหนู คุณมารับเลี้ยงเด็กเหรอ?”

ฉินซูส่ายหัว

แสงสว่างในดวงตาของเด็ก ๆ เหล่านั้นค่อย ๆ จางลง พวกเขาหยุดสนใจฉินซู และวิ่งไล่จับกันในสนามต่อไป

ความกระตือรือร้นบนใบหน้าของชายสูงอายุที่ป้อมยามก็ลดลงเช่นกัน “งั้นคุณ?”

“ฉันอยากรู้ว่า ถ้าจะบริจาคเงินให้สถานสงเคราะห์ที่นี่ต้องทำยังไง”

นี่เป็นความคิดชั่ววูบที่เกิดขึ้นขณะที่ฉินซูอยู่บนรถเมื่อสักครู่

หลังจากมองเห็นเด็กธรรมดา ๆ เหล่านี้และผู้สูงอายุที่สภาพร่างกายไม่สดใส เธอก็มีความคิดแน่วแน่ที่อยากจะช่วยเหลือพวกเขา

เพียงแต่ว่าเธอยังเป็นหนี้อยู่และไม่มีเงินมากมายขนาดนั้นที่จะนำมาบริจาค

เงิน 800,000 หยวนของหวังอี้หลินยังไม่ได้ใช้จ่ายไปไหน

หวังอี้หลินใช้เงินก้อนนี้เพื่อทำลายชื่อเสียงเธอ และเธอก็ไม่คิดที่จะคืนมัน แต่ก็ไม่ได้คิดที่จะนำมาใช้จ่ายส่วนตัวเช่นเดียวกัน

ฉินซูเคยพูดไว้ว่าเงินที่ไม่ควรถือไว้เธอก็จะไม่ถือ

การบริจาคให้กับคนที่ต้องการความช่วยเหลือถือเป็นการทำบุญ

…

หลังจากบริจาคเงินแล้วฉินซูก็ออกจากสถานสงเคราะห์

เธอเดินไปถึงด้านนอกห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง มีผู้หญิงสามคนลงมาจากรถหรู

“คุณแม่คะ วันนี้หนูตั้งใจเรียกอี้หลินมาเดินช้อปปิ้งเป็นเพื่อนคุณแม่เลยนะคะ คุณแม่มีความสุขไหม? ด้านหน้าเป็นห้างสรรพสินค้า คุณแม่ลองไปเดินดูว่ามีอะไรที่อยากซื้อรึเปล่า?”

ฉู่หยุนซีจับแขนของหลิวเหวยลู่ และอีกคนที่อยู่ข้าง ๆ เธอคือหวังอี้หลิน

หวังอี้หลินกำลังจะพูดกับหลิวเหวยลู่ แต่เธอหันมาเห็นฉินซูก่อน

แม้ว่าฉินซูจะสวมแว่นกันแดดและหมวก แต่พวกเขาสองคนก็รู้จักกันมานาน มองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นเธอ

เมื่อเห็นฉินซูสวมใส่เสื้อผ้าแบรนด์ดังและถือกระเป๋าหรู ในใจของหวังอี้หลินก็รู้สึกไม่ค่อยดี

หวังอี้หลินคิดว่าฉินซูควรจะสวมใส่เสื้อผ้าราคาถูกกว่านี้ ถึงจะคู่ควรกับฐานะ “คนบ้านนอก” ของเธอ

เงินของฉู่หลินเฉินที่เธอใช้ไปนั้นถูกต้องสมเหตุสมผล แต่ฉินซู... ไม่เพียงแต่ปิดกั้นเส้นทางของเธอสู่การเป็นคุณผู้หญิงแห่งตระกูลที่ร่ำรวยเท่านั้น แต่ยังพึงพอใจกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉู่หลินเฉินมอบให้เธออีก!