วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 53

ณ บ้านตระกูลหวัง

คืนนี้จางเหวินอารมณ์ดี เตรียมที่จะเข้านอนกับสามีเร็วสักหน่อย

เธอมาส์กหน้าเดินออกมาแล้วมองเห็นหวังเจิ้นฮวานั่งนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนโซฟา

“เหล่าหวาง คุณทำอะไรน่ะ?”

“กำลังรออี้หลินกลับมาจากทานข้าวกับคุณชายฉู่ แล้วถามเธอว่าสถานการณ์ระหว่างเธอกับคุณชายฉู่เป็นยังไงบ้าง”

จางเหวินได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะ เธอนั่งลงบนตักและโอบกอดรอบคอของเขาจากนั้นพูดว่า “คุณอายุปูนนี้แล้วยังมองเรื่องแบบนี้ไม่ออกเหรอ คืนนี้อี้หลินไม่กลับมาหรอก”

“อะไร?”

หวังเจิ้นฮวามองเห็นรอยยิ้มที่คลุมเครือบนใบหน้าของจางเหวิน ก็เข้าใจในทันที

จางเหวินพูด “แฟนคนก่อน ๆ ของอี้หลินไม่มีใครเทียบฉู่หลินเฉินได้เลย เธอต้องจับเขาให้ได้ ไม่อย่างนั้นผู้ชายที่ดีเลิศแบบนี้ ถ้าไม่ระมัดระวังอีกหน่อยจะโดนหมาจิ้งจอกตัวอื่นคาบเอาไป”

หวังอี้หลินได้ยินคำพูดของแม่เธอทันทีที่เธอเดินเข้าประตูมา จากเดิมที่อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วยิ่งทำให้เธอรู้สึกกลัดกลุ้มมากขึ้นไปอีก

หวังเจิ้นฮวาและจางเหวินต่างตกตะลึงเมื่อเห็นเธอกลับมา

จางเหวินพูดขึ้นด้วยความสงสัย “คุณชายฉู่ปล่อยลูกกลับมาได้ยังไง? คืนนี้พวกเธอสองคน…”

หวังอี้หลินโยนกระเป๋าลงด้วยความหงุดหงิด “หยุดพูดได้แล้ว! หนูว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับหนูสักนิด”

“ไร้สาระ ถ้าเขาไม่ชอบลูกเขาจะแต่งงานกับลูกไหม?” จางเหวินโต้กลับ เธอลุกขึ้นจากตักแล้วเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าหวังอี้หลิน

“หนูจะไปรู้ได้ยังไง” หวังอี้หลินก้มหน้ารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

เธอเป็นกังวลว่าถ้าหากคนที่ฉู่หลินเฉินชอบคือฉินซู...

จางเหวินจับมือเธอและพูดขึ้นอย่างหนักแน่นและจริงจัง “ลูก บางทีคืนนี้พวกเราอาจจะรีบร้อนเกินไป ความรู้สึกของทั้งสองสามารถค่อย ๆ พัฒนาไปเรื่อย ๆ ได้ ขอเพียงแค่ท้ายที่สุดแล้ว ลูกเป็นคุณหนูตระกูลฉู่ อะไร ๆ มันก็จะง่าย”

“มันไม่ง่ายที่จะไปเจอคุณชายฉู่ แต่ลูกสามารถไปสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้ใหญ่ทางฝั่งตระกูลฉู่ไว้ก่อนได้ เพื่อที่จะได้รับการอนุญาตจากพวกเขา”

หวังอี้หลินดวงตาเป็นประกาย คำพูดของแม่ชี้ทางให้เธออย่างดี

เช้าตรู่

ฉู่หลินเฉินค่อย ๆ ได้สติ ความเย็นยะเยือกจู่โจมไปทั่วทั้งร่างกาย

เขาละสายตาไปมองเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงแล้วขมวดคิ้ว

เขานอนอยู่บนโซฟาที่บ้านจริง ๆ!

ความคิดของเขาค่อย ๆ กลับมา สีหน้าของฉู่หลินเฉินเข้มขึ้นเรื่อย ๆ

เมื่อคืนหลังจากทานข้าวกับหวังอี้หลินเสร็จ เขาก็ไม่ได้พาเธอกลับมา

ทำไมเขาไม่มีความรู้สึกอะไรกับหวังอี้หลินเลยแม้แต่นิดเดียว แต่กลับยากที่จะควบคุมตัวเองเมื่ออยู่กับฉินซู ผู้หญิงคนนั้นมีแรงดึงดูดอะไรถึงทำให้เขาเกิดภาพลวงตาแบบนั้นได้

เขาเงยหน้ามองขึ้นไปยังชั้นบน ผู้หญิงคนนั้นไม่อยู่บ้าน เธอต้องออกไปแล้วอย่างแน่นอน

ฉู่หลินเฉินขมวดคิ้วด้วยอาการร้อนใจไม่เป็นสุข จัดการกับความคิดยุ่งเหยิงที่อยู่ในหัว

ทันใดนั้นเขาก็หรี่ตาลง และหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา

เขากดต่อสายหาเบอร์หนึ่งแล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชา “เหลยจึ นายอธิบายมาให้ชัด ๆ เกี่ยวกับเหล้าแก้วเมื่อวาน”

เหลยจึหัวเราะแหะแหะ “พี่เฉิน ผมไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งพี่จริง ๆ เหล้าแก้วนั้นเตรียมไว้ให้สำหรับเฮ่อเฟ่ย พี่ก็รู้ว่านายทหารผู้มากประสบการณ์อย่างเขาเกาะติดแมวป่าตัวน้อยอยู่ที่บ้าน ต้องรอให้ใครสักคนมาป้อนเข้าปาก ดังนั้นมันจึงเกิดความขัดแย้งอยู่บ่อย ๆ”

“พวกเราตั้งใจให้เขาสมหวังอย่างเต็มที่ ใครจะคิดว่ามันจะผิดแผนกลายเป็นพี่ดื่มเหล้าที่มีส่วนผสมนั้นเข้าไป แต่พี่ก็มีพี่สะใภ้ เหล้าแก้วนั้นก็เพิ่มความสนุกให้พวกพี่ได้!”

สีเหลยกำลังพูด แต่ทันใดนั้นจู่ ๆ เสียงพูดก็ดังขึ้น “บ้าจริง นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่เฮ่อเฟ่ย”

จากนั้นเสียงจากปลายสายก็ขาดหายไป

ฉู่หลินเฉินวางสาย เขาไม่อยากสนใจความเป็นความตายของสีเหลย

ถ้ามันเป็นเพราะยาก็สามารถอธิบายได้ว่า ทำไมเขาถึงมีปฏิกิริยากับผู้หญิงคนนั้น

เขาโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง

ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ศีรษะจึงยกมือขึ้นไปจับ

มองเห็นสะเก็ดเลือดอยู่บนปลายนิ้ว และสีหน้าของเขาค่อย ๆ มืดลง

...