วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 56

ฉินซูนำเงิน 800,000 หยวนนั้นบริจาคไปแล้วจริง ๆ และยังบริจาคในนามของเธอ...

800,000 หยวน... เงินของฉัน

เดิมทีวางแผนไว้ว่ารอให้เวลาผ่านไปสักพักจะหาวิธีเอากลับมา มันสามารถซื้อกระเป๋าแบรนด์เนมได้หลายใบ

แต่ถูกบริจาคออกไปแล้ว

ฉินซูจงใจแน่ ๆ!

หวังอี้หลินกัดฟันแน่นจนฟันเหมือนจะหัก แต่เพราะว่าฉู่หยุนซีและหลิวเหวยลู่อยู่ที่นี่ด้วย เธอจึงต้องฝืนยิ้มรับมา “ขอบคุณ ดูเหมือนว่าฉันจะเข้าใจเธอผิด”

ฉินซูยิ้มเบา ๆ “ไม่ต้องขอบคุณ”

พูดจบก็หันหลังเดินออกไป

ครั้งนี้ฉู่หยุนซีไม่ได้ขวางเธอไว้ แต่มองไปที่หวังอี้หลินและรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

แต่เธอก็ไม่ได้เข้าไปพัวพัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างหวังอี้หลินกับฉินซู แต่เธอก็ไม่เข้าข้างของเลียนแบบอย่างฉินซู

ฉู่หยุนซีหยิบใบรับรองการกุศลขึ้นมา ยิ้มและพูดว่า “อี้หลิน จริง ๆ แล้วเธอก็ชอบการกุศลด้วยเหรอ? ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเธอถึงจิตใจดีขนาดนี้ คุณแม่ของฉันก็เข้าร่วมกิจกรรมการกุศลอยู่บ่อย ๆ หลังจากนี้ทั้งคู่ก็จะไปมาหาสู่กันอย่างมีความสุขมากขึ้นแน่ ๆ! ใช่ไหมคะคุณแม่?”

สายตาของหลิวเหวยลู่หันกลับมาจากการมองดูด้านหลังของฉินซูที่เดินจากไป เธอพยักหน้าและพูดว่า “อี้หลิน วันหลังถ้ามีเวลาก็มาทานอาหารว่างที่บ้านสิ”

หวังอี้หลินรีบตอบด้วยความดีใจ “ขอบคุณค่ะคุณผู้หญิง”

หลิวเหวยลู่เชิญเธอด้วยตัวเอง เท่ากับเป็นการส่งสัญญาณที่ดีต่อเธอ

เธอรู้สึกภาคภูมิใจเล็กน้อย ดูแล้วเงิน 800,000 หยวนแลกกับใบรับรองการกุศลก็มีประโยชน์อยู่เหมือนกัน

แต่น่าเสียดาย จากเดิมที่คิดว่าจะทำให้ฉินซูขายหน้า คิดไม่ถึงว่าเธอจะทำตัวสบาย ๆ แล้วจากไป

ฉินซูถึงบ้านของพ่อแม่บุญธรรม

โจวซือฉิน สามีและลูกชายต่างก็อยู่ที่บ้านเพราะฉู่หลินเฉินส่งคนมาเตือนพวกเขาแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงเชื่อฟังเป็นอย่างดี

พวกเขาไม่ได้ทำให้ฉินซูลำบากใจ เพียงแต่มองดูเธอราวกับคนแปลกหน้า ไม่แยแสและรังเกียจ

ฉินซูหยิบเข็มเงินออกมาจากห้อง เธอหยุดฝีเท้าเมื่อผ่านจงจื้อหย่วน

“ทำอะไร? รีบหยิบของแล้วกลับไปปรนนิบัติรับใช้คุณชายตระกูลฉู่ให้ดีเถอะ หลังจากนี้ครอบครัวเรากับเธอไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกันอีกแล้วแม้แต่นิดเดียว!” โจวซือฉินพูดขึ้นอย่างหมดความอดทน

ฉินซูไม่ได้สนใจที่จะมองเธอ เธอพูดกับจงจื้อหย่วนว่า “ฉันอยากรู้ว่าที่คุณพูดถึงสัญลักษณ์ที่เกี่ยวข้องกับชีวิตฉันก่อนหน้านี้มันคือเรื่องจริงไหม?”

จงจื้อหย่วนสูญเสียภาพลักษณ์ของพ่อผู้มีเมตตาไปนานแล้ว เขาจุดบุหรี่ต่อหน้าฉินซู พ่นควันออกมาและพูดอย่างเฉื่อยชาว่า “เธอเก่งขนาดนี้ก็รักษาคุณย่าของเธอให้หาย แล้วไปถามเอาเอง! เรื่องนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

คุณย่า?

ฉินซูไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา “เข้าใจแล้ว”

หันหลังแล้วเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว

เธอก็หยุดฝีเท้าแล้วพูดว่า “นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันก้าวเข้ามาเหยียบที่นี่ หลังจากนี้เรื่องของพวกคุณจะไม่เกี่ยวข้องกับฉันอีกแม้แต่นิดเดียว ยกเว้นเรื่องของคุณย่า”

พูดจบก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง “บ้าน” สถานที่ที่ใช้ชีวิตมาห้าปี

จงจื้อหย่วนมองดูประตูที่ว่างเปล่า เขาขมวดคิ้วแล้วเขี่ยบุหรี่ลงบนที่เขี่ยบุหรี่

ตกกลางคืน

ภายในห้องทำงานของ CEO ฉู่ซื่อ เว่ยเหอมองดูชายหนุ่มที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไป

“คุณชายฉู่ เรื่องราวทั้งหมดก็จัดการเรียบร้อยแล้ว คุณไม่คิดที่จะกลับไปอีกเหรอ?”