วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 57

ฉู่หลินเฉินเงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างไม่พอใจ

วางปากกาหมึกซึมในมือตึงตังด้วยสีหน้าเยือกเย็น จากนั้นหยิบเสื้อสูทตัวนอกแล้วเดินออกไป

เว่ยเหอไม่รู้จริง ๆ ว่าเขาพูดอะไรผิดไป ได้แต่ลูบจมูกด้วยใบหน้าเหยเก

ยืนอยู่ด้านนอกของบ้านพักตากอากาศ

ทันทีที่ฉู่หลินเฉินนึกถึงเรื่องเมื่อคืน จิตใจของเขาก็ยุ่งเหยิงอุตลุด แต่ในที่สุดก็เดินเข้าไปด้วยความลังเล

ฉินซูเพิ่งจะเตรียมตัวที่จะทานมื้อค่ำ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเธอก็เงยหน้าขึ้น

เพียงแค่เหลือบมองครั้งเดียว เธอก็รีบก้มหน้าลง แล้วทานข้าวโดยไม่หันไปมอง

เมื่อเห็นท่าทีที่เฉยเมยของเธอ ในใจของฉู่หลินเฉินก็ยิ่งรู้สึกสับสนมากยิ่งขึ้น

ทำไมเมื่อคืนเขาถึงเกิดความรู้สึกที่รุนแรงแบบนั้นกับเธอ เพียงแค่เพราะยาเหรอ?

เมื่อคิดแบบนี้ ฝีเท้าของเขาก็เดินเข้าไปหาฉินซูโดยไม่ได้ตั้งใจ

ดูเหมือนว่าฉินซูจะก้มหน้าทานข้าวอย่างนิ่งเฉย แต่จริง ๆ แล้วภายในใจกลับลุกลี้ลุกลนและหวาดกลัว

ท่าทางของผู้ชายคนนี้ที่ดุร้ายเหมือนสัตว์ป่าเมื่อคืน ยังคงฝังอยู่ในหัวของเธอ การเข้าใกล้ของเขาทำให้เธอมีปฏิกิริยาเตือนภัยตัวเองไปทั่วทั้งตัว ร่างกายของเธอแข็งทื่อ

ในตอนที่ฉู่หลินเฉินเกือบจะเดินถึงด้านหน้าของเธอ ฉินซูสูดหายใจเข้าลึก ๆ วางตะเกียบลงแล้วเงยหน้าขึ้น

ดูเหมือนว่าเธอจะเชิญชวนแต่ความจริงเธอพูดขึ้นอย่างปฏิเสธ “คุณชายฉู่ ถ้าคุณอยากจะนั่งลงทานข้าว ในหม้อยังมีอยู่”

เพราะจริง ๆ แล้วผู้ชายคนนี้ไม่เคยทานข้าวด้วยกันกับเธอเลย

คิดไม่ถึงว่าเขาจะเปลี่ยนทิศทางเดินไปยังห้องครัว

ผ่านไปไม่นานก็ถือชามข้าวออกมา นั่งลงตรงข้ามกับฉินซู

ฉินซู: ...

“อาหารน่าจะไม่พอ” เธอก้มลงดูเนื้อและผักตรงหน้าแล้วพูดขึ้น

“พอแล้ว ฉันไม่ได้อยากอาหาร”

ฉู่หลินเฉินเหมือนจงใจจะไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร ดูท่าทางเขาอยากจะทานอาหารมื้อนี้กับเธอจริง ๆ!

ฉินซูบังคับตัวเองไม่ให้สนใจเขาอย่างเด็ดขาด เธอหยิบตะเกียบขึ้นมาทานข้าวอีกครั้ง