วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 64

แต่ปากกลับพูดว่า “คุณย่าคะ หนูว่าฉินซูก็คงไม่ได้ตั้งใจสวมรอยเป็นหนู อีกอย่างเรื่องมันก็เกิดขึ้นไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องไปคิดเล็กคิดน้อยอีกแล้วค่ะ ลืมมันไปคงจะดีกว่า”

ซ่งจิ่นหรงมองเธอด้วยความชื่นชม และรู้สึกปลื้มอกปลื้มใจที่หลานสะใภ้ของตนเองเป็นคนใจกว้างและจิตใจดี

ในทางกลับกันฉินซู...

ซ่งจิ่นหรงอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง เมื่อเห็นเธอได้ฟังคำพูดของหวังอี้หลิน แต่กลับปรากฏรอยยิ้มยั่วเย้าขึ้นบนใบหน้าของเธอ

“เธอไม่ได้พูดแบบนี้ตอนที่เธอตบฉัน” ฉินซูพูดอย่างขบขัน

ซ่งจิ่นหรงมองไปทางหวังอี้หลินและเห็นความหวาดผวาวับขึ้นมาบนใบหน้าของเธอ จึงเกิดความเคลือบแคลงขึ้นมาทันที

“นี่…”

ขณะกำลังจะถามให้ชัดเจนว่ามันคือเรื่องอะไร เธอก็รู้สึกแน่นหน้าอกขึ้นมา ในหัวเกิดเสียงวิ้งวิ้ง

เธอจับหน้าอก หายใจกระชั้นถี่ จากนั้นก็ล้มลงบนพื้น

หวังอี้หลินเรียกเธอด้วยความตื่นตระหนก “คุณย่า! นี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

“คุณท่าน!” ฉินซูปรากฏสีหน้าเคร่งเครียดและรีบพุ่งตัวไปด้านหน้าเพื่อตรวจดูอาการ ก่อนหน้านี้เธอเคยเห็นคุณท่านฉู่เกิดอาการลมชัก แต่ครั้งนี้ดูจะต่างไปจากเดิมเล็กน้อย?

หวังอี้หลินเห็นฉินซูพุ่งไปด้านหน้า เดิมทีเธอคิดจะวิ่งออกไปและตะโกนเรียกให้คนมาช่วย แต่เมื่อเหลือบมองเห็นเงาสองคนกำลังเดินเข้ามา

เธอเปลี่ยนความคิดและผลักฉินซูออกไปทันที จากนั้นรีบพูดขึ้น คุณย่าเป็นแบบนี้แล้ว เธอยังคิดจะทำอะไรอีก?!

หลิวเหวยลู่และฉู่หยุนซีที่เพิ่งจะกลับมาจากสุสานบรรพบุรุษรีบก้าวไปด้านหน้า เมื่อเห็นอาการของซ่งจิ่นหรงสีหน้าของพวกเธอก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

ฉู่หยุนซีปิดปากและพูดขึ้น “ทำไมคุณย่าถึงมีเลือดกำเดาไหล?!”

เมื่อเห็นเช่นนี้หลิวเหวยลู่ก็ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด เธอโทรหาคนให้เตรียมรถนำหญิงชราไปส่งโรงพยาบาล

หลินเฟิงกำลังจะบอกลาฉู่หลินเฉิน

“ท่านไม่ยอมพบฉัน ฉันก็ไม่อยากจะรบกวนต่อ ไว้ครั้งหน้าค่อยมาเยี่ยมใหม่ก็ได้”

“อาหลิน ผมไปส่ง”

ขณะกำลังจะออกไป ฉู่หยุนซีวิ่งออกมาอย่างเร่งรีบ “หลินเฉิน คุณย่าแย่แล้ว รีบเรียกหมอมา!”

ได้ยินเช่นนั้นฉู่หลินเฉินและหลินเฟิงก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปพร้อมกัน

ฉู่หลินเฉินไม่พูดพร่ำทำเพลงเขารีบพุ่งไปที่ห้องโถงใหญ่ หลินเฟิงก็ไม่มีเวลามากขนาดนั้น เขารีบตามเข้าไป

ฉู่หยุนซีถามอย่างเป็นกังวล “อี้หลิน ทำไมจู่ ๆ คุณย่าเป็นแบบนี้”

หวังอี้หลินพูดอย่างไม่มั่นใจ “คุณย่าน่าจะถูกความโกรธโจมตีเข้า ทำให้เกิดอาการฉุกเฉิน”

“ความโกรธโจมตี? เธอหมายความว่าคุณย่าถูกยั่วให้โกรธเหรอ?”

ฉู่หยุนซีมองไปยังฉินซู “นี่มันเรื่องอะไร?!”

ไม่ให้โอกาสฉินซูได้พูด หวังอี้หลินก็แย่งพูดขึ้นก่อน “คุณย่าอยากจะให้ฉินซูขอโทษฉันเรื่องที่สวมรอยเป็นฉัน แต่ฉินซูไม่ยอม…”

“ที่แท้ก็เพราะยายบ้านนอกนี่ที่ทำให้คุณย่าโกรธจนเป็นแบบนี้!” ฉู่หยุนซีถลึงตาใส่ฉินซูด้วยความโกรธจัด จากนั้นหันไปหาอี้หลิน “อี้หลิน เธอรีบช่วยคุณย่าเร็ว!”

หวังอี้หลินไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับอาการของหญิงชรา แต่ในชั่วพริบตาเธอเห็นว่าฉู่หลินเฉินและคนอื่น ๆ กำลังมา

เธออยากที่จะพิสูจน์ตัวเองให้เห็นจึงพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องกังวลนะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง คุณย่าดีกับฉันมาก ฉันจะไม่ปล่อยให้ท่านเป็นอะไร!”

เธอเพียงแค่ต้องปฏิบัติตามการปฐมพยาบาลช่วยเหลือคนหมดสติทั่วไป ประคองเอาไว้จนกว่าหมอจะมาก็โอเคแล้ว