วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 82

ศาสตราจารย์ฉางประกาศว่าให้ไปรวมตัวกันที่ห้องปฏิบัติการ!

แต่พอมองดูเวลามันก็สามทุ่มกว่าแล้ว การรวมตัวคงเสร็จสิ้นกันไปนานแล้ว

ฉินซูถอนหายใจก้มมองข้าง ๆ ตัว แต่กลับไม่เห็นแฟ้มเอกสารของเธอ

ไม่ใช่ว่าทำหายไปแล้วใช่ไหม?

เธอลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย มองไปยังชายหนุ่มที่กำลังจะขึ้นไปชั้นบน และรีบถามขึ้น “คุณชายฉู่ฉันขอถามอะไรหน่อย คุณเห็นแฟ้มเอกสารสีดำบ้างไหม? ด้านในมีข้อมูลการวิจัยเกี่ยวกับเซลล์ต้านมะเร็ง”

ฉู่หลินเฉินหันกลับมา “ไม่เห็น”

เมื่อได้ยินคำตอบของเขาฉินซูก็รู้สึกใจไม่ดี หรือว่าจะทำหายไปจริง ๆ?

ไม่รอช้า เธอรีบลุกขึ้นคว้าโทรศัพท์มือถือแล้วออกไป

ฤทธิ์ของยาเพิ่งหมดไปไม่นาน ร่างกายของเธอยังคงไร้เรี่ยวแรงทำให้เดินเอนไปเอนมา

ฉู่หลินเฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย “ดึกขนาดนี้แล้วเธอจะไปไหน?”

“เอกสารของฉันต้องอยู่ที่โรงแรมแน่ ๆ ฉันจะไปหาดู” ฉินซูตอบโดยที่ไม่หันกลับไปมอง

เอกสารฉบับนั้นสำคัญมาก เธอเป็นคนตรวจสอบข้อมูลและทำรายงานสรุป เดิมทีจะต้องส่งให้ศาสตราจารย์ฉางในตอนที่เรียกรวมตัว

“หยุด” ฉู่หลินเฉินพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำ

แต่ฉินซูได้เดินออกไปแล้ว

เห็นเช่นนั้นเขาก็ขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดแล้วตามออกไป

“ถ้าอยู่ที่โรงแรมเธอกลับไปตอนนี้ก็สายเกินไปแล้ว!”

ฉู่หลินเฉินพูดเตือนและยื่นมือออกไปดึงเธอไว้

ฝีเท้าของฉินซูไร้เรี่ยวแรง แต่ถูกเขาคว้าไว้ได้ทัน ร่างกายเธอเข้าไปใกล้เขาโดยไม่ได้ตั้งใจ

ระยะห่างของทั้งสองใกล้กันมาก เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความแปลกใจ ขณะสบตากันต่างฝ่ายก็ต่างได้กลิ่นอายของกันและกัน

ฉินซูรีบก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกันฉู่หลินเฉินก็ปล่อยมือ แต่ฝ่ามือยังคงหลงเหลือการสัมผัสที่ละเอียดและอ่อนนุ่ม

เขาเบนสายตาไปอีกทางและหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา “ฉันให้เว่ยเหอไปถามที่โรงแรมให้ก็ได้รู้แล้ว”

ดวงตาฉินซูเป็นประกาย มองเขาอย่างซาบซึ้ง “ขอบคุณค่ะ”

ฉู่หลินเฉินไม่ได้มองเธอ ริมฝีปากบางพูดสองคำสั้น ๆ ออกมา “กลับเข้าบ้านไป”

ฉินซูก็ไม่ได้ดื้อรั้น สภาพของเธอตอนนี้ไม่เหมาะกับการออกไปข้างนอกจริง ๆ

ดังนั้นเธอจึงกลับไปที่ห้องโถงใหญ่อย่างเชื่อฟัง

ไม่นานเว่ยเหอก็โทรศัพท์กลับมา ทางโรงแรมบอกว่าไม่เห็นแฟ้มเอกสารอะไรร่วงหล่นอยู่เลย

ฉินซูทำได้เพียงยอมรับว่าเอกสารนั้นได้หายไปแล้ว

เธอกล่าวขอบคุณฉู่หลินเฉินอีกครั้งแล้วหันหลังกลับห้องไป

ในเวลานี้มีโทรศัพท์สายหนึ่งโทรเข้ามา เมื่อมองดูชื่อแล้วฉินซูจึงรับสายอย่างไม่ลังเล

“เหอซู ประกาศรวมตัวตอนห้าโมงเย็นทำไมเธอไม่มา?” น้ำเสียงที่เคร่งขรึมของหม่าเฉิงดังมาจากปลายสาย

“อาจารย์หม่า ฉันขอโทษค่ะ ตอนนั้นฉันเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย”

“เอาล่ะ ข้อมูลของนักเรียนคนอื่น ๆ ส่งกันมาหมดแล้ว ของเธอเอามาส่งพรุ่งนี้ก็แล้วกัน ฉันจะรออยู่ที่ห้องปฏิบัติการ”

หม่าเฉิงยังคงพูดดีและไม่ได้ตำหนิอะไรเธอ เพียงแต่บอกให้เธอนำข้อมูลไปส่งอีกครั้ง

ฉินซูรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย “อาจารย์หม่าคะ พรุ่งนี้อาจจะไม่ทัน ข้อมูลของฉัน… ทำหายไปแล้ว”

“อะไรนะ? ทำหายไปแล้ว!”

หม่าเฉิงใจเต้นเล็กน้อยและถามขึ้นด้วยความสงสัยทันที “ทำหายไปแล้วหรือไม่ได้ทำตั้งแต่แรก? เหอซู คนที่เข้ามาร่วมทีมกับเราได้คือคนที่ฉางเหล่าเลือกมาด้วยตัวเอง และอาจารย์ก็เชื่อในศักยภาพของพวกเธอ แต่การโกหกหรือขี้เกียจแบบนี้ ไม่เหมาะสมกับการอยู่ในทีมของเรา เธอรู้ใช่ไหม?”

ฉินซูจับโทรศัพท์มือถือแน่น

ขอโทษอีกกี่ครั้งก็คงไร้ประโยชน์ เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นจึงจำใจต้องพูดแสดงความมั่นใจออกไป “พรุ่งนี้ฉันจะนำข้อมูลรายงานส่งให้คุณ”

โชคดีที่หนังสือที่เธออ่านก่อนหน้านี้ รวมทั้งการวิเคราะห์ที่ได้ทำไป อยู่ในหัวเธอทั้งหมด อดหลับอดนอนสักคืนน่าจะสามารถรีบทำฉบับใหม่ออกมาได้

ด้วยประโยคนี้ทำให้น้ำเสียงของอาจารย์หม่านุ่มนวลลงไม่น้อย “อืม จำเอาไว้ว่าพรุ่งนี้ต้องส่ง”