วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 97

ทั้งฉินซูและฉู่หลินเฉินต่างก็หันไปมอง

นี่อาจจะเป็นปัญหาด้านการก่อสร้าง มีหลุมยุบเกิดขึ้นที่กลางเวที นักแสดงที่แสดงอยู่เมื่อครู่ตกลงไป เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกำลังดึงเธอขึ้นมา

หลังจากช่วยเธอขึ้นมาได้อย่างยากลำบาก หยู่หรานขึ้นมานั่งอยู่บนเวที สีหน้าของเธอแสดงออกถึงความเจ็บปวด เธอเอามือนวดที่ขาซ้าย ที่เข่าของเธอมีเลือดไหลออกมา เธอพูดด้วยริมฝีปากสั่น “ขาฉัน…”

ฉู่หยุนซีตกใจจนหน้าซีด แม้ว่าหยู่หรานจะเป็นแค่นักแสดงธรรมดาคนหนึ่ง แต่ในงานที่สำคัญแบบนี้ เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น จะต้องเป็นข่าวใหญ่อย่างแน่นอน งานเปิดตัวที่เธอวางแผนเตรียมตัวจัดมานานกำลังจะพังทลายลง!

เป็นไปตามคาด นักข่าวกรูกันไปรุมอยู่หน้าเวทีแล้ว พวกเขาถ่ายรูปไม่หยุด

ฉู่หยุนซีรีบให้คนโทรตามรถพยาบาล

ห้ามให้ขาของหยู่หรานขยับแม่แต่นิดเดียว ดูแล้วอาการไม่ค่อยดีสักเท่าไร

ในฐานะนักเต้น ขาสองข้างนี้มีค่ากับเธอมาก ถ้าบาดเจ็บไปถึงกระดูก อนาคตของเธอคงจะพลังทลาย

เมื่อเห็นเข่าที่มีเลือดไหลออกมาไม่หยุด ก็มีคนพูดขึ้นว่า "รีบ ๆ หาวิธีจัดการหน่อย อย่างน้อยก็ห้ามเลือดก่อนไม่ดีเหรอ? รอรถพยาบาลมาคงไม่ทันการ"

แม้จะพูดแบบนี้ แต่ก็ไม่มีใครกล้าขึ้นเวทีไปช่วย มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น แต่กลับไม่สามารถรับผิดชอบได้

ทุกคนมองหน้ากันและสุดท้ายฝากความหวังไว้กับหวังอี้หลิน

ที่นี่มีนักศึกษาแพทย์ไม่ใช่เหรอ? แถมยังเป็นนักเรียนดีเด่นอีกด้วย!

"คุณอี้หลินครับ ช่วยคุณหยู่หรานหน่อยนะครับ มีแค่คุณแล้วที่ช่วยเธอได้"

"จริงด้วย เมื่อสักครู่นี้พวกเราก็ได้เห็นการปฐมพยาบาลของคุณหมดแล้ว คุณมีความเป็นมืออาชีพ จะต้องจัดการได้แน่ ๆ!"

"ช้าไม่ได้แล้วนะครับ เลือดไหลไม่หยุดเลย..."

ภายใต้สถานการณ์นี้ ฉู่หยุนซีรีบเดินไปข้าง ๆ หวังอี้หลิน เธอกระซิบให้มีแค่คนสองคนได้ยินเท่านั้น "ตอนนี้โอกาสที่เธอจะได้โชว์ความสามารถมาถึงแล้วนะ"

หวังอี้หลินขยับปาก แต่กลับไม่มีคำพูดใด ๆ ออกมา

ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากจะแสดงความสามารถ แต่ดูแล้วอาการของหยู่หรานนั้นหนักเอาการ ถ้าเธอทำตัวเป็นฮีโร่แล้วเกิดเหตุเหมือนตอนที่ช่วยคุณย่าตระกูลฉู่ล่ะ อยากจะแสดงฝีมือแต่กลับออกมาแย่ เธอจะไม่ขายขี้หน้าแย่เหรอ?

เธอคิดวิเคราะห์ในใจอย่างชัดเจนแล้ว

นอกจากนั้น ตอนที่เธอเสนอวิธีปฐมพยาบาลเบื้อต้นเมื่อครู่นี้… ก็เป็นเพียงบทที่มีการเตรียมไว้ล่วงหน้าทั้งนั้น ซึ่งไม่เหมือนกับสถาการณ์ที่เกิดขึ้นจริงตอนนี้

ทุกคนจ้องมองไปที่หวังอี้หลินอย่างคาดหวัง แต่เธอกลับไม่ขยับ และไม่แสดงท่าทีอะไร ทุกคนจึงผิดหวังเล็กน้อยอย่างอดไม่ได้

ฉู่หลินเฉินที่มองดูเหตุการ์อยู่ไม่ไกลขมวดคิ้วครุ่นคิด เวลานี้ ร่างที่ยื่นอยู่ข้างเขาก็เดินออกไป

เมื่อเขาเรียกสติกลับมาได้ ฉินซูก็เดินตรงไปยังเวทีแล้ว

ฉู่หลินเฉินตกใจ แต่เขาหยุดความคิดที่จะห้ามเธอเอาไว้

"ขอทางหน่อยค่ะ"

เสียงของฉินซูอ่อนโยนราบเรียบ แตก็เพียงพอที่จะทำให้นักข่าวที่ยืนอยู่หน้าเวทีได้ยินมัน

แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเธอมาได้อย่างไร แต่ด้วยตำแหน่งของเธอ เหล่านักข่าวก็ยอมให้เธอเดินผ่านไปได้

ฉินซูก้าวขึ้นบันไดและนั่งลงตรงหน้าหยู่หราน

หยู่หรานเจ็บปวดมากจนมีเหงื่อออกเปียกทั่วหน้าผาก เธอกังวลเรื่องขาของเธอเลือดที่ไหลออกมา ทำให้กระโปรงของเธอกลายเป็นสีแดงสด

เนื่องจากการแข็งตัวของเลือดของเธอไม่ดี ทำให้เลือดของเธอหยุดไหลได้ยาก

เมื่อลืมตาขึ้นเห็นฉินซูอยู่ตรงหน้า หยู่หรานก็ตกใจ เธอทนกับความเจ็บปวดและพูดขึ้น "คุณนายฉู่?"

"ไม่ต้องพูดอะไรแล้วค่ะ ขอฉันดูหน่อย อาจจะเจ็บหน่อยนะคะ"

ฉินซูสีหน้าราบเรียบ พูดจบ มือของเธอก็วางบนขาของหยู่หรานแล้ว

นักข่าวที่อยู่ด้านล่างเวทีเห็นเหตุการณ์ พวกเขาตกใจจนลืมที่จะถ่ายรูปเก็บไว้

คุณนายฉู่มาดูอาการให้ด้วยตนเอง นี่มันเรื่องอะไรกัน เธอเป็นหมอเหรอ?

พวกเขารู้สถานะทางครอบครัวของฉินซูว่าเป็นคนที่มีฐานะยากจน พ่อแม่บุญธรรมล้มละลาย แต่กลับไม่รู้ว่าเธอเป็นนักศึกษาแพทย์ แถมยังเป็นนักศึกษาแพทย์หัวกะทิในสายตาอาจารย์ และเพื่อน ๆ อีกด้วย

ฉู่หลินเฉินและหวังอี้หลินที่มองดูฉินซูอยู่เกิดความคิดที่แตกต่างกัน