ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 122 พระชายา ยังมีทางแก้อีกหรือ

กล่าวจบ เขาก็หันหลังเดินจากไป

กู้โม่หานยิ้มอย่างเย็นชา "เจ้าก็ลองดูสิ!"

เมื่อเห็นว่ากู้โม่เฟิงกำลังจะเดินทางเข้าวังจริง ๆ รองแม่ทัพกวนก็มองไปทางกู้โม่หานอย่างเป็นห่วง

“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ อ๋องเฉิงอาจจะทำให้ท่านลำบากใจหากเขาเดินทางเข้าพระราชวังได้นะพ่ะย่ะค่ะ?”

กู้โม่หานเห็นแก่พี่น้องทหารจึงออกหน้า ทำให้อ๋องเฉิงขุ่นเคืองใจ ด้วยนิสัยของกู้โม่เฟิงแล้ว ดูเหมือนกู้โม่หานจะมิมีจุดจบที่ดีนัก

ดวงตาของกู้โม่หานยังคงเย็นชา "เรื่องอื่นนั้นข้ามิสู้กับเขาก็ได้ ข้าก็ขี้เดียดที่จะสู้กับเขา แต่เรื่องที่เกี่ยวข้องกับพี่น้องทหาร ข้าต้องต่อสู้เพื่อสิ่งสำคัญในการปกป้องพี่น้องในค่ายค่ายเสินเชื่อของเรา!"

"กู้โม่เฟิง หยิ่งยโสมาเนิ่นนานเกินไปแล้ว หากข้ามิเดินทางมาที่ค่ายทหาร เขาก็คงจะทำร้ายพี่น้องทหารของข้าเช่นนี้ หากข้ามัวแต่ยอมเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ข้าก็มิรู้ว่าเขาจะทำเรื่องใดอันย่ำแย่ขึ้นมาอีก!”

เขากล่าวด้วยเสียงอันดัง รองแม่ทัพกวนและทหารอีกหลายคนที่อยู่ใกล้เขาก็พากันน้ำตาไหล

พวกเขามิได้เห็นท่าทางของท่านอ๋องดุจดั่งทวยเทพแห่งสวรรค์เช่นนี้มานานมากแล้ว!

แต่ทันใดนั้นกู้โม่หานก็ขมวดคิ้วและมองกลับไปที่กระโจมข้างหลังเขา สายตาดูเป็นกังวลมากขึ้นเรื่อย ๆ

มิรู้ว่าหนานหว่านเยียนจัดการได้อย่างไรบ้างแล้ว......

ภายในกระโจม หลังจากกู้โม่หานและคนอื่น ๆ ออกไปแล้ว หนึ่งในสามผู้แข็งแกร่งที่หนานหว่านเยียนส่งมาช่วยเป็นหมอทหาร

หนานหว่านเยียนชำเลืองมองพวกเขา "ประเดี๋ยวข้าให้พวกเจ้าทำสิ่งใด พวกเจ้าก็จงทำตาม อย่าสงสัยหรือประหลาดใจใดๆ เกี่ยวกับวิธีการรักษาของข้า เข้าใจหรือไม่?"

พวกเขาทั้งสามมองหน้ากัน แม้ว่าพวกเขาจะมิค่อยเชื่อหนานหว่านเยียนที่อ่อนแอผู้นี้ แต่พวกเขาก็ยังพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "พ่ะย่ะค่ะพระชายา"

"ปู๋กู่จือ ตู้จ้ง นวี่เจินจื่อและจิงกู่เฉ่า นำมารวมกันเพื่อทำยาต้มชามที่สอง

"จงสั่งให้คนให้นำตำราตามยานี้ไปซื้อยามาก่อน แล้วนำมาต้มให้พวกเขากิน”

เมื่อกล่าวจบ หนานหว่านเยียนก็หยิบอุปกรณ์การให้สายน้ำเกลือออกมา พร้อมกับเฝือกเท้า 2 อันและเครื่องตรึงฝ่ามือ

หมอทหารรีบนำกระดาษพู่กันออกมาจด เมื่อเขาจดทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็ได้นำส่งไปให้ทหารคนหนึ่ง “รีบไปเสีย!”

ทหารผู้นั้นรับกระดาษไปแล้วก็รีบเดินทางออกจากกระโจมทันที เขามิทันแม้แต่จะหันมาคารวะกู้โม่หาน

ในใจของหมอทหารยังประหลาดใจซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับความสงบของหนานหว่านเยียน เมื่อเผชิญกับสถานการณ์ที่น่าสลดใจเช่นนี้ เขายังสามารถรักษาสติของนางและพูดคำสั่งที่เกี่ยวข้องได้อย่างชัดเจน

ความกล้าหาญและสติเช่นนี้ นอกจากท่านอ๋องแล้วคงมิมีใครเกิน

ภายในกระโจม หนานหว่านเยียนสวมถุงมือและหน้ากากอนามัย ก่อนจะหันไปขมวดคิ้วเอ่ยกับหมอทหารว่า “ทางด้านของเสิ่นจวินจัดการเรียบร้อยแล้วหรือไม่?”

หมอทหารยกมือขึ้นตบศีรษะของตนเองเบาๆ จากนั้นก็นึกขึ้นมาได้ เขารีบสั่งให้นายทหารอีกคนติดตามเข้าไปแล้วรีบรับน้ำเกลือจากมือของหนานหว่านเยียน เพื่อทำความสะอาดแผลให้แก่เสิ่นจวิน

เมื่อหนานหว่านเยียนเห็นว่าลมหายใจของเสิ่นจวินเริ่มเป็นปกติ นางก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก จากนั้นหัวใจของนางก็ตื่นตระหนกอีกครั้ง

นั่นก็คือเอ็นร้อยหวาย หากต้องผ่าตัดละก็ต้องใช้ความระมัดระวังมากขึ้นเป็นสามเท่าตัว หากไม่ระวัง อาจจะได้รับบาดเจ็บอีกเป็นครั้งที่สอง แต่ตอนนี้แขนขาของเสิ่นจวินหักจนสิ้น

นี่เรียกได้ว่าเป็นเหมือนสนามรบ ทั้งนางและเหล่าเสิ่นจะต้องให้ความร่วมมือร่วมใจต่อกัน

นางใช้ผ้าพันบริเวณบาดแผลของเฉินจวินและเซียวลี่ หลังจากที่ทำแผลอย่างระแวดระวังแล้วก็ได้หันไปเอ่ยกับทหารผู้นั้นว่า “แบกพวกเขาออกไปเถอะ เสิ่นจวินจะต้องใช้เวลาในการผ่าตัด อีกประเดี๋ยวเมื่อต้มยาเสร็จแล้วจงเอามาให้พวกเขาดื่ม”