ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 122

กล่าวจบ เขาก็หันหลังเดินจากไป

กู้โม่หานยิ้มอย่างเย็นชา "เจ้าก็ลองดูสิ!"

เมื่อเห็นว่ากู้โม่เฟิงกำลังจะเดินทางเข้าวังจริง ๆ รองแม่ทัพกวนก็มองไปทางกู้โม่หานอย่างเป็นห่วง

“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ อ๋องเฉิงอาจจะทำให้ท่านลำบากใจหากเขาเดินทางเข้าพระราชวังได้นะพ่ะย่ะค่ะ?”

กู้โม่หานเห็นแก่พี่น้องทหารจึงออกหน้า ทำให้อ๋องเฉิงขุ่นเคืองใจ ด้วยนิสัยของกู้โม่เฟิงแล้ว ดูเหมือนกู้โม่หานจะมิมีจุดจบที่ดีนัก

ดวงตาของกู้โม่หานยังคงเย็นชา "เรื่องอื่นนั้นข้ามิสู้กับเขาก็ได้ ข้าก็ขี้เดียดที่จะสู้กับเขา แต่เรื่องที่เกี่ยวข้องกับพี่น้องทหาร ข้าต้องต่อสู้เพื่อสิ่งสำคัญในการปกป้องพี่น้องในค่ายค่ายเสินเชื่อของเรา!"

"กู้โม่เฟิง หยิ่งยโสมาเนิ่นนานเกินไปแล้ว หากข้ามิเดินทางมาที่ค่ายทหาร เขาก็คงจะทำร้ายพี่น้องทหารของข้าเช่นนี้ หากข้ามัวแต่ยอมเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ข้าก็มิรู้ว่าเขาจะทำเรื่องใดอันย่ำแย่ขึ้นมาอีก!”

เขากล่าวด้วยเสียงอันดัง รองแม่ทัพกวนและทหารอีกหลายคนที่อยู่ใกล้เขาก็พากันน้ำตาไหล

พวกเขามิได้เห็นท่าทางของท่านอ๋องดุจดั่งทวยเทพแห่งสวรรค์เช่นนี้มานานมากแล้ว!

แต่ทันใดนั้นกู้โม่หานก็ขมวดคิ้วและมองกลับไปที่กระโจมข้างหลังเขา สายตาดูเป็นกังวลมากขึ้นเรื่อย ๆ

มิรู้ว่าหนานหว่านเยียนจัดการได้อย่างไรบ้างแล้ว......

ภายในกระโจม หลังจากกู้โม่หานและคนอื่น ๆ ออกไปแล้ว หนึ่งในสามผู้แข็งแกร่งที่หนานหว่านเยียนส่งมาช่วยเป็นหมอทหาร

หนานหว่านเยียนชำเลืองมองพวกเขา "ประเดี๋ยวข้าให้พวกเจ้าทำสิ่งใด พวกเจ้าก็จงทำตาม อย่าสงสัยหรือประหลาดใจใดๆ เกี่ยวกับวิธีการรักษาของข้า เข้าใจหรือไม่?"

พวกเขาทั้งสามมองหน้ากัน แม้ว่าพวกเขาจะมิค่อยเชื่อหนานหว่านเยียนที่อ่อนแอผู้นี้ แต่พวกเขาก็ยังพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "พ่ะย่ะค่ะพระชายา"

ในเมื่อกู้โม่หานกล่าวไว้ว่าให้พวกเขาทำตามคำสั่งของหนานหว่านเยียน ดังนั้นคงจะมีเหตุผล

หนานหว่านเยียนแอบนำยาสลบและผ้าพันแผลห้ามเลือดออกมาจากห้วงเวลา

แม้ว่าหนานหว่านเยียนจะได้ฉีดวัคซีนให้พวกเขามาก่อน แต่พวกเขาก็ยังคงแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นกระบอกเล็กๆ นี้

หนานหว่านเยียน มิสนใจพวกเขา นางขมวดคิ้วเข้าหากัน ก่อนเดินมาด้านข้างเสิ่นจวิน เอาที่หยุดเลือดรัดไว้ทั้งข้อมือข้อเท้า แล้วพันรอบบาดแผลกระบี่ของเขา

นางดำเนินการอย่างรวดเร็วโดยมิลังเลใด ๆ กำลังของนางนั้นควบคุมได้ดียิ่ง

จากนั้นนางก็หยิบเข็มฉีดยาขึ้นมา ฉีดยาชาเฉพาะที่เข้าไปในเส้นเลือด 5 เส้นบนร่างกายของเสิ่นจวินที่ตรงสายรัด

หนานหว่านเยียนรู้สึกกังวลมากในระหว่างขั้นตอนนี้ เพราะอย่างไรก็ตาม นางมิมีเวลามากพอสำหรับการวางแผนการผ่าตัดและเป็นการยากที่จะประเมินปริมาณของยาชา

หลังจากที่นางให้ยาชาแก่เสิ่นจวินแล้ว ในที่สุดนางก็เช็ดเม็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของตน ยืดตัวขึ้นพร้อมกับถอนหายใจยาวๆ

เมื่อยาออกฤทธิ์เต็มที่จึงเริ่มการผ่าตัดได้

ระหว่างรอให้ยาสลบออกฤทธิ์นั้น หนานหว่านเยียนก็ทำการรักษาบาดแผลของทหารอีกคนสองคน

นางถือน้ำเกลือมาทางเฉินจวินอีกครั้ง บอกให้ทหารทั้งสองช่วยถอดเสื้อออกแล้วล้างแผลด้วยน้ำเกลือ

เฉินจวินกัดฟันแน่นด้วยสีหน้าอันเจ็บปวด

หนานหว่านเยียนรู้ว่าน้ำเกลือมิได้แสบมากนัก แต่เมื่อสัมผัสเข้ากับบาดแผลเหวอะหวะก็ทำให้เจ็บปวดจนแทบขาดใจได้

หลังจากทำความสะอาดบาดแผลเรียบร้อยแล้วก็หยิบเชือกหยุดเลือดออกมา กดลงไปตรงแผลของเฉินจวิน จากนั้นหันไปพูดกับหมอทหารว่า "เจ้าเป็นหมอทหารใช่หรือไม่? มาช่วยจัดการบาดแผลหน่อย บาดแผลภายนอกเนื่องจากถูกมีดกระบี่ เจ้าจัดการได้ใช่หรือไม่?"

หมอทหารตกตะลึง หนานหว่านเยียนทำการรักษาด้วยท่าทีอันชำนาญและสงบนิ่ง ทำให้เขาถึงกับตกตะลึง!

เมื่อนางเรียกเขา เขาจึงได้สติกลับคืนมา รีบเข้ามาช่วยหนานหว่านเยียนกดบาดแผลไว้ " ทูลพระชายา กระหม่อมเป็นหมอทหาร กระหม่อมทำได้พ่ะย่ะค่ะ สามารถรักษาบาดแผลเช่นนี้ได้"

"อือ เจ้าช่วยจัดการตรงนี้ด้วย" เมื่อมือของหนานหว่านเยียน ว่าง นางก็รีบหันมาเตรียมของสำหรับผ่าตัด แล้วหันมาดูสถานการณ์ของเสิ่นจวิน

สีหน้าของเสิ่นจวินซีดเผือดไร้เส้นเลือดฝาด ลมหายใจอ่อนแรง ต้องรีบช่วยเหลือเขาโดยเร็ว!

แต่โชคดีที่ฤทธิ์ยาสลบเริ่มออกแล้ว คิ้วของเขาที่ขมวดเข้าหากันด้วยความเจ็บปวดก็เริ่มผ่อนคลายลง

บาดเจ็บที่ข้อมือและข้อเท้า หากจะกล่าวอย่างบ้านๆ นั่นก็คือเอ็นร้อยหวาย หากต้องผ่าตัดละก็ต้องใช้ความระมัดระวังมากขึ้นเป็นสามเท่าตัว หากไม่ระวัง อาจจะได้รับบาดเจ็บอีกเป็นครั้งที่สอง แต่ตอนนี้แขนขาของเสิ่นจวินหักจนสิ้น ระยะเวลาในการผ่าตัดหากจะควบคุมให้ได้อยู่ภายในสองชั่วโมงคงจะยาก

นี่เรียกได้ว่าเป็นเหมือนสนามรบ ทั้งนางและเหล่าเสิ่นจะต้องให้ความร่วมมือร่วมใจต่อกัน

นางใช้ผ้าพันบริเวณบาดแผลของเฉินจวินและเซียวลี่ หลังจากที่ทำแผลอย่างระแวดระวังแล้วก็ได้หันไปเอ่ยกับทหารผู้นั้นว่า “แบกพวกเขาออกไปเถอะ เสิ่นจวินจะต้องใช้เวลาในการผ่าตัด อีกประเดี๋ยวเมื่อต้มยาเสร็จแล้วจงเอามาให้พวกเขาดื่ม”

“พ่ะย่ะค่ะ” ทหารผู้นั้นตอบรับด้วยท่าทีอันนอบน้อม เขารู้สึกชื่นชมเทิดทูนหนานหว่านเยียนเป็นที่สุด

ว่ากันว่าในงานเลี้ยงนั้น การที่พระชายาช่วยองค์ชายสิบเอาไว้ได้เพราะว่ามีแผนการล่วงหน้า บัดนี้มองดูแล้ว เห็นได้ชัดว่ามีคนใส่ร้ายนาง

พระชายาช่างเก่งกาจแท้!

หนานหว่านเยียนสั่งให้หมอทหารอยู่ก่อน จากนั้นได้กำชับเรื่องราวอันสำคัญแก่เขา

“อีกประเดี๋ยวข้าต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า เนื่องจากเวลามีจำกัด บัดนี้ชีวิตของเสิ่นจวินอยู่บนเส้นด้าย ข้ามั่นใจประมาณเก้าสิบว่าจะสามารถช่วยเขาได้ แต่ว่าในอนาคตที่เหลือเขาจะต้องนอนติดเตียงหรือสามารถเคลื่อนไหวได้ตามปกติ ก็ต้องดูว่าข้าและเจ้าให้ความร่วมมือกันดีเพียงไร”

หมอทหารพยักหน้าอย่างเงียบๆ เขากล่าวด้วยความเทิดทูนว่า “กระหม่อมนั้นรู้เพียงแค่ทักษะการรักษาเบื้องต้น แต่หากพระชายากำชับสิ่งใด กระหม่อมก็จะทำตามคำสั่งอย่างสุดความสามารถพ่ะย่ะค่ะ”

“อืมดีมาก” หนานหว่านเยียนมิหันไปมองเขาอีก นางหันไปทำแผลให้กับเสิ่นจวินอย่างตั้งอกตั้งใจ

เอ็นร้อยหวายที่ขาของเขาถูกทำร้ายเสียจนทั้งกระดูกและหนังเผยให้เห็นออกมา บัดนี้สามารถใช้การผ่าตัดแบบเปิดเท่านั้น โดยต้องผ่าข้อมือทั้งสองข้าง เปิดกระดูกสีขาวออกมา และใช้การเย็บเข้าหากัน น่าจะดีต่อเอ็นร้อยหวาย

แม้ว่าตอนนี้จะสามารถหยุดเลือดได้แล้ว แต่บาดแผลที่ปรากฏอยู่ภายนอกเรียกได้ว่าเกินจะเยียวยา

หากมิทันระวังละก็คงจะอักเสบได้ และจะเพิ่มความยากในการผ่าตัด

หัวคิ้วของหนานหว่านเยียนขมวดจนแทบจะติดกัน

หมอทหารเห็นดังนั้น ในใจก็รู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมา

เขาเอ่ยถามหนานหว่านเยียนด้วยความกระสับกระส่ายว่า “พระชายาพ่ะย่ะค่ะ เราจะสามารถรักษาเขาได้จริงหรือ?”