ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 123

หนานหว่านเยียนมิได้เอ่ยตอบ แต่กลับกล่าวขึ้นว่า “เตรียมตัวผ่าตัด!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

ณ ด้านนอกกระโจม เมื่อครู่กู้โม่หานเห็นทหารคนหนึ่งถือแผ่นกระดาษวิ่งออกไปจากค่ายด้วยความรีบร้อน เขายังมิทันได้เอ่ยถามสิ่งใด นายทหารผู้นั้นก็หายลับไปเสียแล้ว

ความรู้สึกโศกเศร้าในแววตาของเขาส่งผ่านออกมา ในขณะนั้นเองก็มีนายทหารอีกคนหนึ่งแบกเฉินจวินและเซียวลี่ออกมาข้างนอก ทำเช่นนี้อยู่สองหน

อาการบาดเจ็บของเซียวลี่นับว่าน้อยที่สุดจากสามคน เขายังคงมีสติรู้สึกตัว

กู้โม่หานก้าวไปข้างหน้า โดยมีรองแม่ทัพกวนติดตามอยู่ด้านหลัง มาหยุดอยู่ข้างกายของเซียวลี่

เมื่อเห็นสีหน้าที่ผ่อนคลายลงของเซียวลี่ รองแม่ทัพกวนก็เอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า “ท่านอ๋องได้แก้แค้นให้แก่พวกเราแล้ว เหล่าเซียว การที่พวกเราได้รับบาดเจ็บเช่นนี้นับว่าควรค่าเหลือเกิน”

เซียวลี่ได้ยินดังนั้นก็น้ำตาไหลพราก มือของเขาจับไปที่กู้โม่หานอย่างสั่นเทา

กู้โม่หานขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วจับมือเขา สัมผัสได้ถึงฝ่ามือของเซียวลี่ที่ออกแรงเล็กน้อย เขาจึงเอ่ยอย่างเป็นห่วงเป็นใยว่า “ข้าบอกแล้วมิใช่หรือ พี่น้องในค่ายเสินเชื่อของข้า ข้าจะมิยอมให้ผู้ใดมารังแก!”

เซียวลี่ร้องไห้ออกมาด้วยความตื้นตันใจ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นคลอนว่า

“ท่าน ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องกลับค่ายเสินเชื่อเถิด พวกเราเหล่าทหาร เราทหารล้วนต้องการท่าน!”

เป็นเวลาหลายวันหลายคืนมาเท่าไหร่แล้วเหล่าทหารล้วนเฝ้ารอสักวันที่กู้โม่หานจะกลับไปยังค่ายทหารของพวกเขาอีกครั้ง พวกเขาได้แต่คอยเพ้อฝันถึงสิ่งนี้

แววตาของกู้โม่หานดูอ่อนลง สีหน้าของเขาชะงักชั่วขณะ ริมฝีปากเม้มเข้าหากันมิได้เอ่ยสิ่งใด

ทั้งรองแม่ทัพกวนและเซียวลี่ล้วนรู้ดีว่ากู้โม่หานกำลังหวั่นไหว แต่เขามิได้ยอมรับมัน หรือบางทีท่านอ๋องอาจมีเหตุผลที่อยากจะบอก รอให้เวลาเขามากกว่านี้สักหน่อยแล้วกัน

จู่ๆ น้ำเสียงของกู้โม่หานก็เอ่ยขึ้น หัวใจของเขาเต้นแรงอีกครั้ง “เหล่าเสิ่นอยู่ที่ใดเล่า?”

แววตาของเซียวลี่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า เขาส่ายหน้าแล้วถอนหายใจว่า “เส้นลมปราณของรองแม่ทัพเสิ่นถูกตัดขาด และมีเลือดออกมากโข เกรงว่า......”

เมื่อประโยคนี้ถูกกล่าวออกมา กู้โม่หานก็ราวกับว่าถูกโจมตีอย่างสาหัส ลมหายใจอันเยือกเย็นไหลผ่านเข้าไปที่หน้าอก

เขารู้ดีว่าสำหรับผู้ที่ฝึกกังฟู การที่ถูกตัดเส้นลมปราณนั่นหมายความว่าในอนาคตก็มิต่างอะไรกับพวกไร้ประโยชน์

ด้วยอาการบาดเจ็บเช่นนี้ ตั้งแต่โบราณมามิเคยมีใครรักษาให้หายได้ ความหวังเดียวของเขาในตอนนี้ก็คือให้เสิ่นจวินสามารถรักษาชีวิตเอาไว้ได้ก็ดีแล้ว

หัวใจของกู้โม่หานตกลงไปที่ตาตุ่ม

เสิ่นจวินอยู่กับเขามายาวนานที่สุด และเป็นผู้ที่อาวุโสที่สุด เขาปฏิบัติต่อกู้โม่หานเหมือนกับเป็นพี่น้องตอนอยู่ในสนามรบ มีความกล้าหาญตรงไปตรงมา

กู้โม่หานมิรู้ว่าหลังจากเสิ่นจวินตื่นขึ้นมาแล้วต้องเผชิญหน้ากับสิ่งใดบ้าง และมิรู้ว่าจะบอกเรื่องนี้กับเขาอย่างไร

รองแม่ทัพกวนหลั่งน้ำตานองหน้า เขาหันหน้าหนีโดยมิรู้จะทำเช่นไร มือใหญ่หยาบกร้านยกขึ้นเช็ดน้ำตาที่หางตา “เหล่าเสิ่นเขา......เขามีความปรารถนาเพียงหนึ่งเดียวนั่นก็คือการได้พบกับลูกชาย”

“หลายปีมานี้ก่อนที่จะออกไปสู้รบเขาจะบอกกับข้าว่า เมื่อไรที่เขาหาลูกชายพบ เขาก็จะกลับคืนไปสู่บ้านเกิดและใช้ชีวิตอย่างเป็นสุขที่นั่นในบั้นปลาย”

แต่ตอนนี้เหล่าเสิ่นจะมีชีวิตรอดได้หรือไม่ก็มิมีใครรู้

กู้โม่หานได้ยินคำพูดนี้ก็รีบพับแขนเสื้อขึ้นแล้วพูดกับรองแม่ทัพกวนอย่างเคร่งขรึมว่า “จงส่งคนออกไปตามหา ให้ไปหาเด็กกำพร้าบริเวณรอบอาณาจักรซีเหย่ ผู้ที่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายกับเหล่าเสิ่น”