ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 2

กู้โม่หานเลิกผ้าม่านรถม้าขึ้น สายตาของเขาและเสิ่นอี่ว์ที่ควบรถม้าโดนเด็กผู้หญิงสองคนที่อยู่ข้างกำแพงจวนดึงดูดไป

เสิ่นอี่ว์ทนไม่ไหวถามขึ้นว่า “ท่านอ๋อง เหมือนบ้านเราจะมีขโมยนะ เป็น...เด็กผู้หญิงหน้าตาสะสวยสองคน?”

สายตากู้โม่หานหรี่ลง

นั่นสิ ทหารรักษาจวนอ๋องของเขาเมื่อไหร่หละหลวมขนาดนี้ ขนาดเด็กสองคนยังมาปีนกำแพงจวนเขาได้เลย?

และเด็กผู้หญิงสองคนนั้นกลับทำให้เขารู้สึกสนิทสนมขึ้นมาอย่างน่าประหลาด...

กู้โม่หานทนไม่ไหวลงจากรถม้า เดินก้าวเท้ายาวไปที่เด็กผู้หญิงสองคนหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก เสิ่นอี่ว์หยุดรถม้าและรีบเดินตามเข้าไป

“พวกเจ้าเป็นลูกสาวบ้านไหน? จวนอ๋องของข้าไม่เคยต้อนรับเด็ก ยังไม่รีบลงมาอีก!”

เด็กผู้หญิงที่ถักเปียพอเห็นกู้โม่หานก็ตาเป็นประกาย พูดเสียงอ่อนหวานว่า “ชู่ คุณชายท่านนี่เบาเสียงหน่อย พวกข้าแอบหนีออกมากัน ท่านจะช่วยอุ้มน้องสาวข้าลงมาหน่อยได้ไหม? ไอ้หยา ท่านยังมีรถม้าด้วย ถ้าท่านแม่ของพวกเราซื้อรถม้าไม่ได้ ท่านจะขายให้พวกเราได้ไหม?”

แอบหนีออกมา?

ยังจะซื้อรถม้าของเขา?

กู้โม่หานรู้สึกสงสัยยิ่งนัก

หรือว่าเด็กสองคนนี้จะออกมาจากจวนอ๋องเขาจริงๆ?

องครักษ์เสิ่นอี่ว์ยิ่งตกใจหนักขึ้น สวรรค์ เจอเด็กหญิงสองคนที่จวนอ๋องขึ้นมาดื้อๆ พวกนางยังพูดปาวๆว่าจะซื้อรถม้าหรูหรายิ่งที่มีค่าพันตำลึงทองทำมาจากไม้หนานแท้ของท่านอ๋องเขาด้วย!

เจ้าก้อนแป้งปีนอยู่บนกำแพงร้อนใจจนตาแดงเรื่อ รีบขอความช่วยเหลือจากเด็กหญิงที่อยู่ด้านล่าง “พี่สาว ท่านแม่จะกลับมาแล้วกระมัง ถ้าเกิดพวกเราเปิดเผยร่องรอยออกไป จะทำยังไงดีล่ะ!”

กู้โม่หานเห็นใบหน้าน้อยๆของเจ้าก้อนแป้งแดงก่ำ บวมปูดอยู่ น่ารักจนทำคนใจละลายหมดแล้ว!

นี่เป็นลูกสาวบ้านไหนเนี่ย ช่างน่ารักน่าชังเสียจริง!

ราชวงศ์ซีเย่นั้นมักจะมีแต่ลูกชาย ไม่ว่าจะวาดหวังคาดหวังลูกสาวแค่ไหน ก็มักจะไม่สมหวัง

ถ้าให้ไทเฮาฮ่องเต้เห็นเข้า คงนำกลับวังในทันทีแน่!

เวลานี้ เกี๊ยวน้อยที่ถักเปียพลันยื่นมือยื้อยุดชายเสื้อกู้โม่หานไว้ พูดด้วยความร้อนใจว่า “คุณชาย ไหว้วานท่านช่วยอุ้มน้องสาวข้าลงมาหน่อยเถิด พวกเรารอวันนี้มานานมากแล้วนะ!”

กู้โม่หานเลิกคิ้วขึ้น มีแววสงสัยวาบผ่านแววตานั้น

เด็กน้อยสองคนเห็นได้ชัดว่าปีนกำแพงออกมาจากในจวนอ๋อง แต่กลับบอกว่า “รอวันนี้มานานมากแล้ว” หรือว่า เด็กน้อยสองคนนี้จะเป็นคนของจวนอ๋องเขา?!

กู้โม่หานหรี่ตามองเกี๊ยวน้อย เขารู้สึกชอบเด็กน้อยอย่างประหลาด แต่แสร้งถามอย่างเข้มงวดว่า “ทำไมข้าต้องช่วยพวกเจ้าด้วย? ท่านแม่ของพวกเจ้าเป็นใครกัน?”

กล้ามาเลียบเคียงสือบว่าท่านแม่เป็นใคร เกี๊ยวน้อยระแวงขึ้นมาทันที

ในจุดที่กำลังจะหนีไปสุดหล้า จะเกิดความผิดพลาดอะไรไม่ได้

สีหน้าอ้อนวอนน่าสงสารของนางพลันเปลี่ยน แสร้งบอกว่า “ไม่ช่วยก็ไม่ต้องช่วย ยังคิดว่าคนที่นั่งรถม้าหรูหราน่าจะเป็นวิญญูชนเสียอีก ไม่คิดเลยว่าขนาดเรื่องช่วยเหลือง่ายๆอย่างนี้ยังไม่ยอมช่วยเลย หึ”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้