ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 28

ห่ะ!

หนานหว่านเยียนไม่ใช่เจ้าของร่างเดิม นางจะจำได้อย่างไรว่าวันเกิดของไทเฮาคือเมื่อไหร่ อีกอย่างชายผู้นั้นก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำ แถมยังเอาแต่พูดว่างานเลี้ยงในวัง นางจึงคิดว่าเป็นแค่งานเลี้ยงในวังธรรมดา!

เมื่อหยุนวี่โหรวเห็นเช่นนี้ ความไร้ปรานีก็ปรากฏขึ้นในดวงตา แต่ทว่าใบหน้ายังยิ้มแย้ม

“ใช่ พระชายา อีกเดี๋ยวไทเฮาก็จะมาเข้าร่วมงานเลี้ยงด้วย และทุกคนล้วนถวายของขวัญแล้ว ในตอนนี้เหลือเพียงของขวัญจากท่านอ๋องและพระชายา”

หนานหว่านเยียนแอบสาปแช่งในใจ!”

นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นวันเกิดของไทเฮา แล้วจะไปหาของขวัญมาไหน

ในระบบการแพทย์ของนางไม่มีอย่างอื่น นอกจากยาและเข็ม

อ้อ ไม่สิ ยังมีต้นไม้แคะธรรมดาๆ อีกต้นหนึ่ง

แต่ของเช่นนี้จะส่งมอบได้หรือ? !

เฮ้อ! จะพลาดเรื่องสำคัญได้อย่างไร!

หากวันนี้ทำให้ไทเฮาขุ่นเคือง ผู้ที่คอยหนุนหลังเพียงคนเดียวของนางก็คงจะหมดไป!

เมื่อเห็นสีหน้าที่ผิดปกติของหนานหว่านเยียน หยุนวี่โหรวก็แอบหัวเราะเยาะในใจ

ถึงอย่างไรหนานว่านเหยียนก็เป็นพระชายาที่ถูกทอดทิ้ง จะมีของขวัญดีๆ ได้อย่างไร อีกอย่างดูจากท่าทางของนางแล้ว ดูเหมือนว่านางจะลืมเรื่องของขวัญวันเกิดไปแล้ว!

ไทเฮาทรงโปรดปรานหนานหว่านเยียน เป็นไปไม่ได้ที่จะโปรดปรานหลานสะใภ้ที่ไม่ใส่ใจวันเกิดของนาง ใช่หรือไม่? !

แน่นอนว่าพระชายาเฉิงไม่ได้เมินเฉยต่อสีหน้าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยของหนานหว่านเยียน

ตอนที่น้องสาวผู้นี้ของนางออกเรือน ไม่มีของมีค่าใดๆ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเป็นพระชายาที่ถูกทอดทิ้งมาห้าปี ตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงของขวัญ เกรงว่าแม้แต่เงินสักตำลึงก็ไม่มี!

เจียงหรูเยว่เก่งเรื่องสังเกตคนจากสีหน้าและคำพูด ใบหน้าของนางยังคงเจ็บปวดจากการโดนหนานหว่านเยียนตบเมื่อครู่

นางอดทนต่อความเจ็บปวด เหลือบมองไปที่หนานหว่านเยียน และยกมุมปากขึ้น “พระชายาอี้ ดูจากท่าทางของเจ้าแล้ว คงจะไม่นำของขวัญมาใช่หรือไม่? แม้ว่าไทเฮาจะโปรดปรานเจ้า แต่เจ้าทำเช่นนี้ เกรงว่าวันนี้คงจะทำให้ไทเฮาทรงผิดหวัง!”

หากหนานหว่านเยียนไม่สามารถหาของขวัญที่เหมาะสมได้ แม้ว่าไทเฮาจะไม่ลงโทษนาง แต่ก็ต้องผิดหวัง และฮองเฮาก็คงไม่ปล่อยให้นางมีชีวิตที่ดี!

ถึงเวลานั้นจะคอยดูว่าหนานหว่านเยียนหญิงชั่ว จะยังอวดดีได้อย่างไร!

เมื่อเจียงหรูเยว่คิดว่าอีกเดี๋ยวหนานหว่านเยียนจะต้องเสียหน้า ใบหน้าของนางก็ดูมีความสุขโดยไม่รู้ตัว

แต่ทันใดนั้นเสียงอันไพเราะก็ดังขึ้น “ใครบอกว่าข้าไม่ได้นำของขวัญมา?”

พูดจบหนานหว่านเยียนก็คล้องแขนของกู้โม่หาน และกำลังจะเดินไปหาหลี่ซือ

ความสนิทสนมเช่นนี้ ดวงตาของชายผู้นั้นโกรธเคือง และผลักมือของหนานหว่านเยียนด้วยความรังเกียจ และคำรามด้วยเสียงต่ำ “หนานหว่านเยียน! ปล่อยข้า! ทำไมเจ้าถึงไร้ยางอายเช่นนี้!”

เขารู้ว่าหญิงผู้นี้ต้องการเอาเปรียบเขาอยู่ตลอดเวลา!

แต่หนานหว่านเยียนรั้งเขาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย แสร้งทำเป็นหน้านิ่ง และกัดฟันกระซิบกับเขา

“ท่านคิดว่าข้าอยากจะคล้องแขนท่านหรือ? คนมากมายจ้องมองมาที่เรา ท่านไม่ต้องการรักษาหน้า แต่ข้ายังต้องการรักษาหน้า!”

แต่ในความเป็นจริง นางแค่ต้องการใช้เสื้อคลุมหลวมๆ ของกู้โม่หานเป็นที่กำบังเพื่อให้นางหยิบของออกมาจากห้วงเวลาได้สะดวก

มิเช่นนั้นหากนางหยิบกล่องยาออกมาห้วงเวลา นางคงจะทำให้คนเหล่านี้ตกใจแย่?

เมื่อชายผู้นั้นได้ยินก็ไม่พอใจมากยิ่งขึ้น เขาขมวดคิ้ว และแอบหยิกแขนของนางอย่างแรง “หนานหว่านเยียน! เจ้าต้องให้ข้าพูดอีกกี่ครั้ง! รีบปล่อยมือ!”

หนานหว่านเยียนรู้สึกเจ็บ และขมวดคิ้วแน่นอย่างหงุดหงิด “ชายฉกรรจ์คนหนึ่งเขินอาย ใช้ได้หรือไม่! ข้าก็แค่คล้องแขนของท่านไม่ใช่หรือ ไม่ได้ต้องการจะลวนลามท่านเสียหน่อย! ”

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ได้ชื่อว่าเป็นสามีภรรยา และมีลูกแล้ว แค่คล้องแขนมันจะทำให้เขาตายหรืออย่างไร!

กู้โม่หานโกรธจัด “เจ้า……ไร้ยางอาย!”

หนานหว่านเยียนส่งเสียงหึอย่างเย็นชา และไม่สนใจสีหน้าท่าทางของเขา

ทั้งสองคนพูดเสียงเบา ควบคู่ไปกับการผลักไส และกลายเป็นการเกี้ยวพาราสีในสายตาของผู้คน

หยุนวี่โหรวกัดริมฝีปากแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความหึงหวง

ทั้งสองคนผลักกันไปมา แล้วเข้าไปหาหลี่ซือที่โถงด้านข้าง

ในโถงด้านข้าง หลี่ซือกงกงหลายสิบคนกำลังยุ่งอยู่กับการตรวจนับของขวัญ หัวหน้ากงกงคนหนึ่งรออยู่ที่หน้าประตู เมื่อเห็นกู้โม่หานเดินมาก็คารวะเขา

“ท่านอ๋อง”

ในเวลานี้หนานหว่านเยียนเลือกกล่องแคลเซียมและวิตามินสำหรับผู้สูงอายุออกมาจากห้วงเวลาอย่างระมัดระวัง

ยานี้หาได้ยากยิ่งในยุคนี้ แม้ว่าจะราคาไม่แพง แต่ก็มีคุณค่ามาก ผู้สูงอายุไม่ให้ความสำคัญกับการดูดซึมของแคลเซียม จึงเป็นโรคกระดูกพรุนได้ง่าย ด้วยวัยของไทเฮาจึงเหมาะสมที่จะกินยานี้

แต่พอคิดอีกที การให้ยาเป็นของขวัญวันเกิด เป็นความหมายที่ไม่ดีหรือไม่ ในขณะคิดนางก็หยิบกระถางต้นไม้แคระธรรมดาๆ นั่นออกมา

แต่ต้นไม้แคระกระถางนี้ดูกระจอกเกินไป......