ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 465

กู้โม่หานเคาะพื้นเบา ๆ ด้วยเท้าของเขาและเสื้อคลุมสีดำของเขาก็บินขึ้นไปในอากาศ ใช้วิชาตัวเบา ๆ ของเขา ก็จับเกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยทั้งคู่ได้ในสองหรือสามจังหวะ

เกี๊ยวน้อยรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย และดึงกระชากเชือกในมือของ ทันใดนั้นม้าไม้ก็เร่งความเร็วขึ้นและส่งเสียง "กุบกับกุบกับ"

ซาลาเปาน้อยที่อยู่ข้างหลังหลุดมือ และเอนตัวไปด้านหลัง "พี่สาว——"

ซาลาเปาน้อยอุทานอย่างตกใจ ทำให้เกี๊ยวน้อยตื่นตระหนกและก้าวเหยียบหยุดม้าไม้ทันที "ซาลาเปาน้อย!"

อวี๋เฟิงและพ่อบ้านกาวกลัวแทบตาย อวี๋เฟิงรีบไปช่วยพวกเขาทันที แต่กู้โม่หานเร็วกว่าเพียงครู่ก็อุ้มซาลาเปาน้อย ขึ้นมาและกอดไว้แน่นภายในอ้อมแขนของเขา

เขาลุกลี้ลุกลนเล็กน้อยและรีบมองไปยังเกี๊ยวน้อย ทันใดนั้นประตูที่ซ่อนอยู่สองบานก็เปิดออกทั้งสองด้านของม้าไม้ของเกี๊ยวน้อยและสิ่งที่คล้ายถุงลมนิรภัยสองอันก็โผล่ออกมา

เกี๊ยวน้อยยังคิดว่าตนเองได้ทำลายม้าไม้เสียแล้ว แต่ก็ไม่ได้สนใจและรีบวิ่งไปที่กู้โม่หานอย่างกระวนกระวายมองดูซาลาเปาน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา "ซาลาเปาน้อย เจ้าเป็นอะไรไหม? เป็นความผิดของข้าเองทั้งหมด เป็นเพราะข้าอวดดีจึงทำให้เจ้าตกลงมา "

ซาลาเปาน้อยยังคงตกใจและอยู่ในอ้อมแขนของกู้โม่หานเพื่อให้รู้สึกสบายใจ กู้โม่หานวางซาลาเปาน้อยลงและเกี๊ยวน้อยก็เข้ามาจับมือของซาลาเปาน้อยไว้แน่นด้วยความรู้สึกผิดในดวงตา "ข้าขอโทษ .."

ซาลาเปาส่ายหัว ดวงตาที่เหมือนพระจันทร์เสี้ยวของนางเป็นประกาย "ไม่เป็นไรพี่สาว ข้าคิดว่ามันสนุกดีนะ!"

“จำเป็นต้องขอโทษ พวกเจ้าต้องระมัดระวังเมื่อเล่นของเหล่านี้” กู้โม่หานเมื่อเห็นว่าเกี๊ยวน้อยรู้สึกผิดมาก ก็ไม่อยากที่จะตำหนินาง แต่อะไรที่ต้องตักเตือนก็ยังต้องบอกกล่าว “เมื่อไหร่ที่เจ้าเล่นคนเดียวต้องระวัง เมื่อมีคนข้างหลังที่อยากปกป้องเจ้ายิ่งต้องระมัดระวังให้มากขึ้น เพราะเจ้าต้องรับผิดชอบนาง นี่เรียกว่าความรับผิดชอบ เข้าใจแล้วหรือไม่?"

เกี๊ยวน้อยมองกู้โม่หานและพยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจ

"เข้าใจแล้ว ต่อไปข้าจะไม่ทำแล้ว "

ซาลาเปาน้อยไม่สามารถพูดอะไรได้ จึงฟังอย่างเชื่อฟัง

อวี๋เฟิงและพ่อบ้านกาวไล่ตามพวกเขามา และพวกเขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นถุงลมนิรภัยทั้งสองด้านของม้าไม้

"นี่คือ?"

เกี๊ยวน้อยมองไปยังม้าไม้ที่ "พัง" ด้วยน้ำตาคลอเบ้า "ข้าทำมันพัง มันเป็นความผิดของข้าเอง"

กู้โม่หานจ้องมองที่ถุงลมนิรภัยอย่างมีนัยยะบางอย่าง "มันถูกใช้เพื่อรักษาความปลอดภัยของพวกเจ้าสองพี่น้อง มันไม่ได้พัง"

ไม่คาดคิดจริง ๆ ว่าโม่หลีและโม่หวิ่นหมิงจะคำนึงถึงเรื่องนี้ด้วยซ้ำ การให้ความสำคัญและความห่วงใยไม่ได้น้อยไปกว่าเขาเลย

ด้วยเหตุผลบางอย่าง จู่ ๆ ความรู้สึกไม่สบายใจก็พลุ่งพล่านขึ้นในหัวใจของเขา

สองสาวพี่น้องดีใจน้ำตาไหลเมื่อได้ยิน " มันไม่ได้พังจริงหรือ!"

กู้โม่หานเขย่ามือในแขนเสื้ออย่างไม่สบายใจ "อวี๋เฟิง ส่งนายน้อยทั้งสองกลับไปเถอะ"

“ขอรับ” อวี๋เฟิงรับคำสั่ง

หลังจากการเผชิญหน้าที่น่าตื่นเต้นเมื่อครู่ เกี๊ยวน้อยก็ไม่กล้ายุ่งวุ่นวายอีกต่อไป และพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง " อืม"

สองสาวพี่น้องเดินตามอวี๋เฟิงไปด้วยความหวาดระแวง พร้อมกับสัตว์เลี้ยงตัวใหม่ของพวกเขา

ณ สถานที่เดิม พ่อบ้านกาวได้มองดูกู้โม่หานอย่างระมัดระวัง

แม้ว่าใบหน้าที่หล่อเหลาของกู้โม่หานจะไม่แสดงออกใด ๆ แต่ความไม่สบายใจที่ควบแน่นอยู่ระหว่างคิ้วของเขาแทบจะกลืนเขาเข้าไป

ดูเหมือนว่าความปรารถนาของท่านอ๋องจะโดนกระตุ้นแล้ว...