ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 464

กัวซื่อเฉิงและเจิ้งซือเย่มองไปยังกู้โม่หานเป็นครั้งคราว ทั้งคู่ดูเป็นกังวล

แต่กู้โม่หานกลับยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า ดวงตาเรียวคู่งามของเขาเย็นชาไร้ความรู้สึก ทำให้คนคาดเดาได้ยาก

หลังจากธูปได้หมดไปหนึ่งดอก ท่านอ๋องเจ็ดก็ถูกคนในวังพาเข้ามายังท้องพระโรง

“ลูก ทวายบังคมเสด็จพ่อ”

กู้จิ่งซานมองไปยังกู้โม่หลิงและพูดอย่างเรียบเฉยว่า "ไม่ต้องพิธีรีตองไป เฟิ่งจงฉวนคงบอกเจ้าแล้วเกี่ยวกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นในศาลระหว่างทางมานี้ ข้าเห็นเจ้าว่างๆวันๆอยู่แต่ในจวนไม่ยอมออกมา ข้าขอถามเจ้าหน่อยว่า เจ้ามีผู้ที่เหมาะสมที่จะมาดำรงตำแหน่งว่างหรือไม่"

กู้โม่หลิงทำดูไม่รู้เรื่อง "เสด็จพ่อ ลูกอ่านแต่ตำราปัญญาชนอย่างสุดหัวใจ และไม่รู้อะไรอีกมาก กลัวว่าถ้าตอบออกมาไม่ดีจะทำให้เสด็จพ่อขุ่นเคืองพระทัย"

กู้จิ่งซานพอใจกับทัศนคติของเขามากและเอ่ย "เจ้าพูดออกมาเถิด ข้าจะไม่ว่าอะไรเจ้า "

กู้โม่หลิงขมวดคิ้ว "ถ้าอย่างนั้นลูกก็ขอพระราชอานุญาติพูดออกมา"

มีตำแหน่งว่างของเจ้าหน้าที่ศาล 5 ตำแหน่ง และกู้โม่หลิงได้แนะนำคนมากกว่าสิบคน มีทั้งคนของกู้โม่หานและอ๋องเฉิง และขุนนางธรรมดาๆ บางคน พูดสั้นๆ ก็คือ เขาเอาคนจากทุกแห่งพูดออกมาหมด

ข้าราชบริพารทุกคนที่ฟังแล้วต่างก็พยักหน้า ฮ่องเต้ยิ่งฟังก็ยิ่งพอใจมากขึ้นเท่านั้น อย่างไรก็ตามกู้โม่หานจ้องไปที่ท่านอ๋องเจ็ดผู้มากฝีปาก ดวงตาของเขากลับเย็นชาลง

กู้โม่หลิงเป็นอ๋องเจ็ดที่เกียจคร้าน แต่เขาสามารถรู้สถานการณ์ของศาลทั้งหมดและสถานการณ์ของขุนนางได้เป็นอย่างดี

หากจะกล่าวว่า กู้โม่หลิงไม่มีความคิดใด ๆ จะเป็นไปหรือ?

ในที่สุด หลังจากที่ท่านอ๋องเจ็ดแนะนำจนเสร็จแล้ว เขาก็ทำความเคารพจฮ่องเต้ทันที

“เสด็จพ่อ คนที่ลูกรู้จักก็มีเพียงเท่านี้ และพวกเขาล้วนเป็นผู้มีพรสวรรค์ที่ได้รู้จักผ่านการประชุมบทกวีเกี่ยวกับเหล้าชา แต่นี่เป็นเพียงความเห็นส่วนตัวของลูก การแต่งตั้งใครก็ตามต้องเป็นไปตามราชบัญชาของเสด็จพ่อ”

กู้จิ่งซานหัวเราะพลางเอ่ย "พูดได้ดีมาก และยังคลายความกังวลของข้าได้"

ในใจเขาพอจะรู้เรื่องตำแหน่งราชการที่ว่างนี้ไว้อยู่แล้ว คำถามทั้งหมดในวันนี้เป็นเพียงการหลอกล่อตอนนี้เขากำลังถามกู้โม่หลิงและก็มั่นใจว่ากู้โม่หลิงไม่มีความตั้งใจที่จะยึดอำนาจจากเขา

จนถึงตอนนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะมีเพียงลูกคนนี้ที่สามารถควบคุมไว้ในกำมือได้

ในอดีตกู้โม่หลิงถูกขอให้ทำราชกิจของจักรวรรดิเขาก็ไปทำ และตอนนี้เขาถูกขอให้แบ่งปันความกังวลเขาก็พูดแบบนั้นเพื่อคลายความกังวลเช่นกัน

คนที่ต้องถูกกระตุ้นเพื่อเคลื่อนไหว ไม่ได้เป็นภัยคุกคามต่อเขา

สายตาของฮ่องเต้กวาดตามองขุนนางทั้งหมด

"สิ่งที่ท่านอ๋องเจ็ดพูดก็มีเหตุผล และสิ่งที่อ้ายชิงพูดก็เป็นความจริงเช่นกัน ให้ สวี่อ้ายชิงรับผิดชอบฮู่ปู้ ตำแหน่งงานว่างที่เหลือจะเป็นของ เจิ้งอ้ายชิงหวังอ้ายชิง เฉินอ้ายชิงและหลี่อ้ายชิง"

"เจ้าหก เรื่องนี้ฝากเจ้าไปจัดการด้วย "

ในบรรดาเจ้าหน้าที่ที่เพิ่งย้ายมาใหม่ห้าคน มีสองคนมาจากกู้โม่หาน คนหนึ่งมาจากโรงเรียนระดับกลาง และอีกสองคนมาจากเขา

กู้จิ่งซานรู้แก่ใจดีว่าวันนี้เสียงของกู้โม่หานจะดังมาก เขาไม่สามารถเมินเฉยต่อเสียงนี้ได้และจำเป็นต้องสร้างสมดุลของการกระจายอำนาจ

ดวงตาของกู้โม่หลิงมืดลงเล็กน้อย

กู้โม่หานตอบอย่างใจเย็น "ขอรับ ลูกรับพระบัญชา"

หลังเล็กประชมเช้า กู้โม่หานก็ขึ้นรถม้ากลับจวนท่ามกลางคำชม ก่อนจะกลับเขาเหลือบมองไปที่กู้โม่หลิงซึ่งถูกรายล้อมไปด้วยขุนนางมากมาย ดวงตาของเขาเย็นชาลงเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ปิดม่านรถม้าลง

วันนี้ไม่เพียงทำให้อำนาจในราชสำนักมีเสถียรภาพเท่านั้น แต่ยังทำให้เขาเห็นสถานการณ์ในวังได้ชัดเจนยิ่งขึ้น

กู้โม่หลิงนั้นไม่ใช่ท่านอ๋องเกียจคร้านธรรมดาอย่างแน่นอน การลอบสังหารเขาที่สำนักอู๋หยิ่งก่อนหน้านี้ ... นายใหญ่คนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นกู้โม่หลิงหรือไม่

เขาปิดตาลงครึ่งหนึ่ง ไปที่ค่ายทหารก่อนสั่งคำไปแล้วก็กลับไปยังจวน

ในขณะนี้ ในลานที่หน้าประตูของจวนอ๋องอี้ อวี๋เฟิงและพ่อบ้านกาวกำลังอยู่เป็นเพื่อนเล่นกับเด็กหญิงตัวน้อยทั้งสอง

ทั้งพ่อบ้านกาวและอวี๋เฟิงมองไปที่สองสาวพี่น้องด้วยความหวาดหวั่น คิ้วของพวกเขาขมวดจนแทบจะบิดเป็นเกลียว