ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 10

เดิมกู้โม่หานอยากจะมาดูอาการของเสิ่นอี่ว์ เขาเห็นประตูเปิดมาตั้งแต่ไกล คำพูดของพ่อบ้านกาวเข้าหูเขาทั้งหมดไม่หายเลยแม้แต่คำเดียว

เขาแทบจะพุ่งพรวดเข้ามา เขายื่นมือมาบีบคอหนานหว่านเยียนอย่างแรง ดวงตาแดงก่ำนั่นมีแววสังหารอยู่

“หนานหว่านเยียน! เจ้าช่างชั่วช้าเลวทรามจริงๆ! เพื่อแก้แค้นข้า ขนาดคนใกล้ตายนอนหายใจรวยรินเจ้ายังไม่ปล่อยเลย!”

หนานหว่านเยียนปวดคอ เธอพยายามแกะมือกู้โม่หานออก เห็นเขายิ่งบีบแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเธอแทบหายใจไม่ออก

เมื่อครู่นั้นเธอไม่ทันรู้ตัว เลยโดนเขาบีบไว้

เธอแค่นเสียงหนักอย่างไร้เรี่ยวแรง พูดอะไรไม่ออกเลย

ผู้ชายคนนี้ก็คือคนบ้า!

เวลานี้มีองครักษ์กลุ่มหนึ่งมาที่ด้านนอกประตู และยังคุมตัวอวี๋เฟิงมาอีก

อวี๋เฟิงเห็นท่าทางดิ้นรนทรมานของหนานหว่านเยียน รีบเข้ามาคุกเข่าอธิบายด้านหน้ากู้โม่หานทันที

“ท่านอ๋อง พระชายามาช่วยองครักษ์เสิ่นขอรับ ไม่ใช่คนเลวอะไรแน่...”

กู้โม่หานรู้จักคนนี้ หนึ่งในองครักษ์ที่เขาส่งไปดูแลคุ้มกันเรือนเซียงหลิน เขายิ่งลงน้ำหนักที่มือมากขึ้นหลายส่วน ความดุร้ายในแววตาเหมือนอยากจะฉีกกระชากหน้ากากของหนานหว่านเยียนให้กระจุย

“ไม่คิดเลยนะ เวลาสั้นๆแค่นี้ เจ้ายังสามารถทำให้คนของข้าทรยศได้ หนานหว่านเยียน ข้าดูเบาเจ้าไปจริงๆ!”

พอเห็นหนานหว่านเยียนค่อยๆหมดเรี่ยวแรงต่อต้าน กู้โม่หานถึงคลายมือออกอย่างโกรธจัด

ตอนนี้นางยังตายไม่ได้

หนานหว่านเยียนทรุดลงนั่งกับพื้น ทั้งไอทั้งสำลักไม่หยุด

เธอไม่มีโอกาสส่งเสียงเลยสักนิด จากนั้นได้ยินเสียงเขากัดฟันกรอดพูดว่า “หนานหว่านเยียน การลอบฆ่าที่เรือนเซียงหลินในวันนี้ เจ้าเป็นคนจัดการกระมัง! เพราะข้าจะรับโหรวเอ๋อร์เข้ามา เจ้าแค้นอยากให้ข้าตาย ดังนั้นเลยแสดงละครฉากนี้ด้วยตัวเอง แต่ไม่คิดว่าคนที่บาดเจ็บจะเป็นเสิ่นอี่ว์ ดังนั้นเลยหาหนทางวิ่งมาฆ่าเขาให้หายแค้น!”

หนานหว่านเยียนมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา ใครที่สมองปกติไม่มีทางพูดคำแบบนี้ออกมาได้แน่

“เจ้าประสาทหรือเปล่า? ถ้าไม่ใช่พ่อบ้านกาวพูดถึง ข้าไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเจ้าจะแต่งงาน ยิ่งไปกว่านั้นข้าอยู่ที่เรือนเซียงหลินไม่เคยออกไปไหนเลยสักครั้ง เจ้าก็ไม่เคยมาหาข้าที่เรือนเซียงหลิน ข้าจะหานักฆ่ามาฆ่าเจ้า ก็ไม่มีทางจัดหามาที่เรือนข้าหรอกนะ!”

นักฆ่าพวกนั้นเห็นได้ชัดว่าพุ่งเป้ามาที่เธอ กู้โม่หานตาบอดหรือเปล่า?

กู้โม่หานโกรธจัด ไม่ให้โอกาสหนานหว่านเยียนแก้ตัวเลย เขาตะโกนดังว่า “ใครก็ได้ มานำสตรีอสรพิษและคนทรยศผู้นี้ไปขังไว้ในคุกของจวนอ๋อง!”

หนานหว่านเยียนโกรธจัด “กู้โม่หาน! ข้าจะพูดอีกครั้ง ข้าไม่เคยคิดให้ร้ายเสิ่นอี่ว์ ข้าช่วยชีวิตเขา เจ้าไม่เพียงไม่ขอบคุณข้า ยังจะจับข้าเข้าคุก เจ้าต้องเสียใจภายหลังแน่....”

เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็โดนองครักษ์ลากตัวไป

บรรยากาศเงียบกริบราวกับป่าช้า

“เสิ่นอี่ว์เป็นอย่างไรบ้าง?” กู้โม่หานถามอย่างเคร่งเครียด

พ่อบ้านกาวเองก็ไม่กล้าหอบหายใจดัง “เรียนท่านอ๋อง เมื่อครู่หมอในจวนมาดูแล้ว บอกว่า องครักษ์เสิ่นน่ากลัวจะ... ถึงคราว ถึงพระชายาจะพยายามลอบฆ่า แต่ข้าน้อยดูแล้ว องครักษ์เสิ่นไม่ได้เป็นอะไร และยังมีชีวิตอยู่”