ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 107

คราวก่อนหนานหว่านเยียนเห็นว่าเขาไม่สนใจจริงๆ ประกอบกับระดูของหยุนอี่ว์โหรวมาอย่างไม่คาดคิด ทำให้ความคิดของเขาหายไป

ทันใดนั้นหยุนอี่ว์โหรวก็ปิดหน้าด้วยความเขินอาย “ระดูของโหรวเอ๋อร์หมดแล้ว เมื่อวานตอนที่กลับไปบ้าน ท่านลุงของยังเร่งรัดถามว่าข้าจะได้เข้าห้องหอเมื่อใด เพื่อที่ข้าจะได้ให้กำเนิดเสี่ยวจวิ้นจู่กับท่านอ๋องโดยเร็วที่สุด”

“โหรวเอ๋อร์รู้ว่าช่วงนี้ท่านอ๋องก็ทรงเหนื่อยเช่นกัน เพียงแต่ท่านลุงบอกว่าหากคราวหน้ากลับบ้านโดยไม่พาลูกไปด้วย เกรงว่าโหรวเอ๋อร์……”

หากไม่เร่งรีบ ไม่รู้ว่านางหญิงชั่วหนานหว่านเยียนทำอะไรจะที่ไม่คาดคิดอีก

นางต้องการมีแต้มต่อในมือถึงจะดี!

กู้โม่หานรู้ว่าหยุนเจิ้นซงต้องการใช้เรื่องเข้าห้องหอมากดดันหยุนอี่ว์โหรว เขารักและทะนุถนอมหยุนอี่ว์โหรวไว้ในอ้อมแขน “เจ้าไม่ต้องกังวล เจ้าพักผ่อนก่อนเถิด แล้วคืนนี้ข้าจะมาหาเจ้าอีก”

ควรจะชดเชยให้หยุนอี่ว์โหรวมากๆ

นางรอเขามาห้าปีแล้ว เขาจะทำให้นางผิดหวังได้อย่างไร?

กู้โม่หานปลอบโยนหยุนอี่ว์โหรวและออกจากเรือนจู๋หลาน

ดวงตาของหยุนอี่ว์โหรวจมลงในทันที ด้านในเต็มไปด้วยสีของความโหดเหี้ยมอำมหิต

นางพูดกับข้างนอกอย่างเย็นชา “เข้ามาสิ”

พูดจบนางก็เห็นเชี่ยนปี้และชิงหว่านเดินตามกันเข้ามา

สีหน้าของหยุนอี่ว์โหรวไม่อาจคาดเดา ใบหน้าเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง

วันนี้ก่อนที่นางจะกลับมาที่จวนอ๋อง ชิงหว่านให้คนมาส่งจดหมายให้นาง โดยบอกว่าเสิ่นอี่ว์ไม่เพียงแต่ไม่ตาย แต่ยังได้รับการช่วยเหลือจากหนานหว่านเยียน หลังจากคิดทบทวนแล้ว จึงได้คิดแผนเจ็บตัวขึ้นมา

นางยิ้มอย่างเย็นชา นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “นึกไม่ถึงเลยว่านางหญิงชั่วหนานหว่านเยียนจะมีความสามารถที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ ข้าดูถูกนางเกินไป!”

ชิงหว่านโกรธจนอยากจะกระทืบเท้า “ใช่! พระชายารองทรงไม่รู้ว่านางกำเริบเสิบสานและใช้อำนาจบาตรใหญ่เพียงใด อาศัยว่าตนเองมีฝีมือทางการแพทย์ถึงได้แบ่งชนชั้น! ”

เมื่อนึกถึงฉากที่ทรมานหนานหว่านเยียนและสัตว์ป่าของนางในคืนนั้น ชิงหว่านก็รู้สึกกลัดกลุ้มใจ

เชี่ยนปี้สงบลงมาก และถามหยุนอี่ว์โหรวด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “แล้วตอนนี้พวกเราควรทำอย่างไรดีเพคะ? ”

หยุนอี่ว์โหรวยกริมฝีปากขึ้นอย่างเย้ยหยัน ในดวงตาเต็มไปด้วยความดุร้าย “ไม่ต้องกังวล รอให้ข้ากับท่านอ๋องได้เข้าห้องหอ และตั้งครรภ์ ข้าก็จะกลายเป็นนายหญิงที่แท้จริงของจวนอ๋องแห่งนี้”

“เมื่อถึงเวลานั้น หนานหว่านเยียนและสัตว์ป่าตัวน้อยของนางจะต้องร้องไห้ และขอร้องให้ข้าปล่อยพวกนางไป...... ”

เชี่ยนปี้ยิ้มอย่างชั่วร้าย

“ท่านพูดถูก หนานหว่านเยียนเป็นเพียงพระชายาที่ถูกทอดทิ้งของท่านอ๋อง ขอเพียงท่านตั้งครรภ์บุตรของท่านอ๋อง ไม่ต้องพูดถึงหนานหว่านเยียนเลย แม้แต่พระชายาเฉิงก็ยังต้องอยู่ใต้ฝ่าเท้า!”

ทันใดนั้นดวงตาของหยุนอี่ว์โหรวก็สว่างขึ้น และมองไปที่ชิงหว่านอย่างครุ่นคิด

“ชิงหว่าน เจ้าไปหาคนรับใช้ที่ไว้ใจได้สักสองสามคน แล้วให้พวกนางกระจายในจวนอ๋องว่าคืนนี้ท่านอ๋องจะมาประทับกับข้า”

ดวงตาของชิงหว่านเป็นประกาย “บ่าวเข้าใจแล้วเพคะ”

พูดจบ นางก็รีบร้อนถอยออกไป

ในห้อง หยุนอี่ว์โหรวยิ้มอย่างเย็นชา ทั้งแปลกและน่ากลัว

หนานหว่านเยียน ครั้งนี้ข้าจะทำให้เจ้าต้องสูญเสียทุกอย่าง!

กู้โม่หานที่กำลังเดินอย่างเร่งรีบรู้สึกเหม่อลอยเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงลุกขึ้น แต่เมื่อนึกถึงคืนเข้าหอกับหยุนอี่ว์โหรว เขาก็ดูเขินอายเล็กน้อย

อาจเป็นเพราะความยุ่งเหยิงของหนานหว่านเยียนในช่วงสองวันที่ผ่านมา หรืออาจจะเป็นเพราะเรื่องของเสิ่นอี่ว์ที่ทำให้เขากระวนกระวายใจ