ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 107

คราวก่อนหนานหว่านเยียนเห็นว่าเขาไม่สนใจจริงๆ ประกอบกับระดูของหยุนอี่ว์โหรวมาอย่างไม่คาดคิด ทำให้ความคิดของเขาหายไป

ทันใดนั้นหยุนอี่ว์โหรวก็ปิดหน้าด้วยความเขินอาย “ระดูของโหรวเอ๋อร์หมดแล้ว เมื่อวานตอนที่กลับไปบ้าน ท่านลุงของยังเร่งรัดถามว่าข้าจะได้เข้าห้องหอเมื่อใด เพื่อที่ข้าจะได้ให้กำเนิดเสี่ยวจวิ้นจู่กับท่านอ๋องโดยเร็วที่สุด”

“โหรวเอ๋อร์รู้ว่าช่วงนี้ท่านอ๋องก็ทรงเหนื่อยเช่นกัน เพียงแต่ท่านลุงบอกว่าหากคราวหน้ากลับบ้านโดยไม่พาลูกไปด้วย เกรงว่าโหรวเอ๋อร์……”

หากไม่เร่งรีบ ไม่รู้ว่านางหญิงชั่วหนานหว่านเยียนทำอะไรจะที่ไม่คาดคิดอีก

นางต้องการมีแต้มต่อในมือถึงจะดี!

กู้โม่หานรู้ว่าหยุนเจิ้นซงต้องการใช้เรื่องเข้าห้องหอมากดดันหยุนอี่ว์โหรว เขารักและทะนุถนอมหยุนอี่ว์โหรวไว้ในอ้อมแขน “เจ้าไม่ต้องกังวล เจ้าพักผ่อนก่อนเถิด แล้วคืนนี้ข้าจะมาหาเจ้าอีก”

ควรจะชดเชยให้หยุนอี่ว์โหรวมากๆ

นางรอเขามาห้าปีแล้ว เขาจะทำให้นางผิดหวังได้อย่างไร?

กู้โม่หานปลอบโยนหยุนอี่ว์โหรวและออกจากเรือนจู๋หลาน

ดวงตาของหยุนอี่ว์โหรวจมลงในทันที ด้านในเต็มไปด้วยสีของความโหดเหี้ยมอำมหิต

นางพูดกับข้างนอกอย่างเย็นชา “เข้ามาสิ”

พูดจบนางก็เห็นเชี่ยนปี้และชิงหว่านเดินตามกันเข้ามา

สีหน้าของหยุนอี่ว์โหรวไม่อาจคาดเดา ใบหน้าเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง

วันนี้ก่อนที่นางจะกลับมาที่จวนอ๋อง ชิงหว่านให้คนมาส่งจดหมายให้นาง โดยบอกว่าเสิ่นอี่ว์ไม่เพียงแต่ไม่ตาย แต่ยังได้รับการช่วยเหลือจากหนานหว่านเยียน หลังจากคิดทบทวนแล้ว จึงได้คิดแผนเจ็บตัวขึ้นมา

นางยิ้มอย่างเย็นชา นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “นึกไม่ถึงเลยว่านางหญิงชั่วหนานหว่านเยียนจะมีความสามารถที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ ข้าดูถูกนางเกินไป!”

ชิงหว่านโกรธจนอยากจะกระทืบเท้า “ใช่! พระชายารองทรงไม่รู้ว่านางกำเริบเสิบสานและใช้อำนาจบาตรใหญ่เพียงใด อาศัยว่าตนเองมีฝีมือทางการแพทย์ถึงได้แบ่งชนชั้น! ”

เมื่อนึกถึงฉากที่ทรมานหนานหว่านเยียนและสัตว์ป่าของนางในคืนนั้น ชิงหว่านก็รู้สึกกลัดกลุ้มใจ

เชี่ยนปี้สงบลงมาก และถามหยุนอี่ว์โหรวด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “แล้วตอนนี้พวกเราควรทำอย่างไรดีเพคะ? ”

หยุนอี่ว์โหรวยกริมฝีปากขึ้นอย่างเย้ยหยัน ในดวงตาเต็มไปด้วยความดุร้าย “ไม่ต้องกังวล รอให้ข้ากับท่านอ๋องได้เข้าห้องหอ และตั้งครรภ์ ข้าก็จะกลายเป็นนายหญิงที่แท้จริงของจวนอ๋องแห่งนี้”

“เมื่อถึงเวลานั้น หนานหว่านเยียนและสัตว์ป่าตัวน้อยของนางจะต้องร้องไห้ และขอร้องให้ข้าปล่อยพวกนางไป...... ”

เชี่ยนปี้ยิ้มอย่างชั่วร้าย

“ท่านพูดถูก หนานหว่านเยียนเป็นเพียงพระชายาที่ถูกทอดทิ้งของท่านอ๋อง ขอเพียงท่านตั้งครรภ์บุตรของท่านอ๋อง ไม่ต้องพูดถึงหนานหว่านเยียนเลย แม้แต่พระชายาเฉิงก็ยังต้องอยู่ใต้ฝ่าเท้า!”

ทันใดนั้นดวงตาของหยุนอี่ว์โหรวก็สว่างขึ้น และมองไปที่ชิงหว่านอย่างครุ่นคิด

“ชิงหว่าน เจ้าไปหาคนรับใช้ที่ไว้ใจได้สักสองสามคน แล้วให้พวกนางกระจายในจวนอ๋องว่าคืนนี้ท่านอ๋องจะมาประทับกับข้า”

ดวงตาของชิงหว่านเป็นประกาย “บ่าวเข้าใจแล้วเพคะ”

พูดจบ นางก็รีบร้อนถอยออกไป

ในห้อง หยุนอี่ว์โหรวยิ้มอย่างเย็นชา ทั้งแปลกและน่ากลัว

หนานหว่านเยียน ครั้งนี้ข้าจะทำให้เจ้าต้องสูญเสียทุกอย่าง!

กู้โม่หานที่กำลังเดินอย่างเร่งรีบรู้สึกเหม่อลอยเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงลุกขึ้น แต่เมื่อนึกถึงคืนเข้าหอกับหยุนอี่ว์โหรว เขาก็ดูเขินอายเล็กน้อย

อาจเป็นเพราะความยุ่งเหยิงของหนานหว่านเยียนในช่วงสองวันที่ผ่านมา หรืออาจจะเป็นเพราะเรื่องของเสิ่นอี่ว์ที่ทำให้เขากระวนกระวายใจ

“ท่านอยู่ในตำแหน่งที่สูงส่ง แม้ว่าจะไม่ได้ตั้งใจจริงๆ และหลายครั้งก็ได้รับอันตราย ในเมื่อพวกเราจวนอ๋องอี้มีความแข็งแกร่ง เหตุใดถึงไม่ต่อสู้ ไม่ใช่แค่เพื่อท่าน แต่เพื่อคนที่ท่านรักด้วย เลือกที่จะเอาตัวรอดถึงจะผิดก็ตาม แต่เกรงว่าคนที่มีใจจะวิพากษ์วิจารณ์เป็นการใหญ่ และไม่ปล่อยท่านไป! ”

ทันทีที่พูดจบ กู้โม่หานก็ตบโต๊ะอย่างแรง แท่นฝนหมึกสั่นสะเทือนจนแตกเป็นเสี่ยงๆ หมึกข้นไหลไปทั่ว

“หุบปาก! ตอนนี้คำสั่งของข้าไร้ประโยชน์แล้วหรือ! ”

“พ่อบ้านกาว ข้าคิดมาโดยตลอดว่าเจ้าเป็นคนมีไหวพริบ ช่างสังเกตคำพูดและกิริยาท่าทาง แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเลอะเลือนเกินไป! เรื่องของข้าก็กล้าที่จะก้าวก่าย? !”

พ่อบ้านเกาหวาดกลัว และคุกเข่าลงอย่างสั่นเทา “ท่านอ๋องได้โปรดระงับโทสะ! เป็นบ่าวที่พลั้งปาก ท่านอ๋องได้โปรดลงโทษ! ”

กู้โม่หานเหลือบมองเขาอย่างล้ำลึก ตะคอกอย่างเย็นชาและไม่พูดอะไรอีก

เสด็จแม่ไม่ได้สติมาหลายปีแล้ว ตอนนี้ความปรารถนาของเขาคือปกป้องนางให้ดี รวมทั้งจัดการคนชั่วอย่างหนานฉีซานให้สิ้นซาก!

ส่วนที่เหลือเขาไม่มีเวลาสนใจเรื่องที่พี่น้องเหล่านั้นฆ่ากันเอง และไม่ต้องการมีส่วนร่วม

กู้โม่หานพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าออกไปเถอะ ข้าจะสั่งให้จัดการเรื่องของเจ้าให้เสร็จสิ้นโดยเร็วที่สุด เรื่องในอดีตของหนานหว่านเยียน ข้าต้องการรู้ทุกอย่างละเอียด! ”

เรื่องที่เร่งด่วนที่สุดคือการรู้ว่าเหตุใดหญิงผู้นี้ถึงเปลี่ยนไปมาก แม้แต่เขาก็จำไม่ได้

พ่อบ้านกาวไม่กล้าพูดอะไรมากนัก และรีบถอยออกไป

ในห้องหนังสือเงียบสงบอยู่ชั่วขณะหนึ่ง มีเพียงเสียงหมึกข้น “ติ๊ก” หยดลงมา

กู้โม่หานจิตใจสับสนวุ่นวาย และรู้สึกหายใจไม่ออก เขาโยนตำราพิชัยสงครามในมือทิ้ง และลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก

ไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้เขาถึงอยากไปที่เรือนเซียงหลิน เพื่อไปพบกับเจ้าเด็กน้อยที่น่ารักั้งสอง และหนานหว่านเยียนที่เข้าใจยากนั่นด้วย

แต่ทว่าในเวลานี้บรรยากาศในเรือนเซียงหลิน ไม่ปรองดองกัน......