ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 119

ภายในกระโจมนั้นทั้งแคบทั้งระบายอากาศไม่ได้ ตอนนี้กลับอัดไปทั้งหมดเก้าคน

สภาพพื้นนองเลือดเหมือนลำธาร ทำให้หนานหว่านเยียนมองจนตะลึงหวาดกลัว

นี่มันช่างแม่งโหดร้ายทารุณเกินไปแล้ว!

กลิ่นคาวเลือดที่เข้มข้นปนกับกลิ่นเหงื่อ แสบจมูกทำให้คนรู้สึกคลื่นไส้

มิหนำซ้ำ นางกลับเห็นอ๋องเฉิงที่คุ้นเคยท่ามกลางผู้คน——กู้โม่เฟิง!

หนานหว่านเยียนมองไปข้างกายกู้โม่หานโดยสัญชาตญาณ ระหว่างคิ้วของผู้ชายกลับเต็มไปด้วยแรงสังหาร แค่สายตาปะทะกัน ก็เหมือนจะฟันกู้โม่เฟิงเป็นพันชิ้นหมื่นชิ้น

ในใจของหนานหว่านเยียนประหลาดใจอย่างมาก

นางรู้ว่าตลอดมากู้โม่เฟิงมองกู้โม่หานไม่ถูกโฉลกอยู่แล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าอ๋องเฉิงคนนี้จัดการต่อคนของกู้โม่หานขึ้นมา กลับโหดร้ายทารุณขนาดนี้

กู้โม่เฟิงมองกู้โม่หานอย่างท้าทาย มุมปากก็โก่งขึ้นอย่างเสียดสี

“นี่น้องหกไม่ใช่หรือ ปกติไม่เคยสนใจเรื่องคนอื่น วันนี้ทำไมนึกขึ้นได้ที่จะมาค่ายทหาร?”

มาแล้วจะทำไม กู้โม่หานไอ้ขี้ขลาดนี้ ก็คงถูกเขารังแกกดขี่อย่างตามใจชอบ!

ด้านหลังเขายังมีองครักษ์ปากแหลมหน้าลิงสองคนติดตามอยู่ ต่างก็สีหน้าเหยียดหยาม

กู้โม่หานอดทนความโมโห พูดกับหนานหว่านเยียน “ไปช่วยพวกเขา”

หนานหว่านเยียนมองดูพวกหลาวเสิ่นสามคนที่นอนออดๆแอดๆอยู่บนพื้น สายตาอดแน่นทันที เสียเลือดมากเกินไป ต้องรีบห้ามเลือดทันที!

คิดไป นางก็จะเข้าไปข้างหน้า

สุนัขรับใช้ข้างกายกู้โม่เฟิงก็ก้าวออกมา ขวางทางหนานหว่านเยียนที่จะไปช่วยคน

กู้โม่เฟิงพูดเสียงเย็นชา “ทำไม น้องสะใภ้ยุ่งเรื่องพวกนี้ขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

องครักษ์ของเขาคล้อยตาม “พระชายา ที่นี่คือค่ายทหาร สถานที่ปืนกระบี่อันตรายแบบนี้ในค่ายทหาร ไม่เหมาะสำหรับสตรีมือที่ไร้เรี่ยวแรงอย่างท่านอยู่!”

“ถ้าหากใครไม่ตั้งใจขึ้นมา ทำให้ท่านบาดเจ็บ นั่นก็แย่แล้ว!”

ภายในกระโจมเล็กๆ ชักกระบี่ขึ้นมาในทันที

สีหน้าเย็นชาของหนานหว่านเยียนก็มีความดุดันขึ้นมา นางเงยหน้าขึ้นมองตากู้โม่เฟิงอย่างไม่หวาดกลัว “ชีวิตคนอยู่ในอันตราย หลีกไป ข้าจะช่วยคน!”

พี่น้องตระกูลกู้ต่างก็เป็นสภาพนี้หรือ?

เมื่อเทียบกันแล้ว หนานหว่านเยียนรู้สึกว่ากู้โม่หานดีกว่ากู้โม่เฟิงอย่างมาก กู้โม่เฟิงตรงหน้าเห็นได้ชัดว่าเป็นคนชอบความทารุณ