ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 125

กู้โม่หานไม่อยากให้รองแม่ทัพกวนตามมา เนื่องจากเขาเกรงว่าเลือดแห่งความโกรธจะพุ่งขึ้นหน้า และอาจจะมีการปะทะกับกู้โม่เฟิง

ฝ่ามืออันเบาบางของเขาจับไปยังด้ามกระบี่ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเฉยเมยและเย็นชา

เนื่องจากกู้โม่เฟิงทำร้ายเหล่าพี่น้องค่ายเสินเชื่อ และยังไปพูดบิดเบือนความจริง ดังนั้นเขามิมีทางปล่อยผ่านกู้โม่เฟิงเป็นแน่!

เมื่อสองชั่วโมงก่อนหน้านี้ กู้โม่เฟิงเข้าไปในพระราชวังเพื่อฟ้องร้อง แต่ฮ่องเต้ทรงประทับอยู่ตำหนักหลัง เขาจึงมิสามารถเข้าเฝ้าได้

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมงเศษ เขาถึงได้เข้าเฝ้าฮ่องเต้

ทันทีที่ได้พบกับฮ่องเต้ กู้โม่เฟิงคุกเข่าพร้อมกับทำสีหน้าไม่สบายใจ กล่าวออกมาอย่างขุ่นเคือง

“เสด็จพ่อ! ได้โปรดให้ความเป็นธรรมกับลูกด้วย!”

กู้จิ่งซานขมวดคิ้ว กล่าวออกมามิมากแต่ดูสง่างาม “ว่ามา”

กู้โม่เฟิงกัดฟันด้วยความเกลียดชัง “วันนี้เจ้าหกเดินทางไปยังค่ายทหาร เดิมทีลูกเป็นคนรับผิดชอบเรื่องการฝึกฝนประจำวัน แต่เจ้าหกกลับกล่าวว่าคนของลูกไปทำร้ายทหารของเขาจนได้รับบาดเจ็บ”

“เขาใช้อำนาจในทางที่ผิด ทำร้ายรองแม่ทัพอวี๋และทหารคนอื่นของลูกอย่างโหดเหี้ยม เสด็จพ่อจะต้องลงโทษพวกเขาด้วยการโบยหนึ่งร้อยครั้ง!”

เขากล่าวออกมาอย่างฉะฉาน ทุบหน้าอกของตนเองอย่างต่อเนื่อง ราวกับโกรธจนหายใจมิออก

“อ๋องอี้?” กู้จิ่งซานหรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง มีแสงแห่งความสนใจปรากฏออกมาให้เห็น

ลูกชายของเขาคนนั้น ซึ่งปกติแล้วจะอยู่แต่บ้าน ทำเรื่องเช่นนี้ขึ้นมาอย่างนั้นหรือ?

“ขอครับ! เขาก็คือกู้โม่หาน!” กู้โม่เฟิงกล่าวออกมาอีกครั้งด้วยความคับข้องใจ “เสด็จพ่อ! ลูกเตือนเขาตั้งหลายครั้ง แต่กู้โม่หานกลับเพิกเฉยต่อกฎหมายและโทษทางทหาร ลงโทษทหารของข้าโดยมิได้รับอนุญาต นี่เป็นการเพิกเฉยต่อคำสั่งของฮ่องเต้ ไม่ปฏิบัติตามกฎของค่ายเสินเชื่อ! เสด็จพ่อได้โปรดช่วยตรวจสอบ และทำเรื่องทุกอย่างให้ชัดเจน!”

สีหน้าของกู้จิ่งซานมืดมน เขาสั่งให้ขันทีซึ่งอยู่ด้านข้างของเขา เดินทางไปยังค่ายทหารเพื่อเรียกกู้โม่หานมาเข้าเฝ้าในพระราชวัง

หากสิ่งที่กู้โม่เฟิงกล่าวมาเป็นความจริง เรื่องนี้ถือเป็นเรื่องร้ายแรงอย่างมาก

หลังจากผ่านไปสักพัก กู้โม่หานรีบเดินทางมา ในตอนที่เขาจะทำความเคารพ กู้จิ่งซานก็เอ่ยปากถามออกมาอย่างเยือกเย็นว่า “เจ้าหก! เจ้าไปทำผิดอะไรมา!”

ความโกรธของฮ่องเต้น่าหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

เห็นได้ชัดว่าน้ำเสียงของกู้จิ่งซานมิได้รุนแรง แต่มันกลับเต็มไปด้วยความโกรธอันท่วมท้น ดวงตาที่เย็นชาของเขามีความรู้สึกและความหมายบางอย่างที่เหล่าพี่น้องกู้โม่หานมิสามารถเข้าใจได้

กู้โม่หานคุกเข่าลงไป พูดด้วยท่าทีที่มิถ่อมตัวหรือเอาแต่ใจว่า “เสด็จพ่อน่าจะพูดถึงเรื่องที่ข้าลงโทษทหารในค่าย แต่ลูกรู้สึกว่า ลูกมิได้ทำความผิดแต่อย่างใด!”

กู้โม่เฟิงหัวเราะอย่างเยือกเย็น “น้องหก มาถึงขั้นนี้แล้ว เจ้ายังจะปากแข็ง! หากเจ้ายินดีกลับใจ เสด็จพ่ออาจจะลดโทษให้เจ้าบ้าง!”

กู้โม่หานคิดจะพลิกสถานการณ์?

มันสายไปแล้ว! เขาเกรงว่าภาพลักษณ์ของสุภาพบุรุษผู้อ่อนน้อมถ่อมตนที่เขาฝึกฝนมาอย่างอุตสาหะจะหายไปในหัวใจของกู้จิ่งซานโดยสมบูรณ์

กู้จิ่งซานมิพูดอะไรมาก ในบนบัลลังก์มังกรและเฝ้ามองการเคลื่อนไหว

กู้โม่หานยิ้มและกล่าวออกมาด้วยแววตาอันเยือกเย็น “อ๋องเฉิง หากมิใช่คนของเจ้าจงใจทำร้ายรองแม่ทัพและเหล่าทหารของข้าก่อน และละเมิดกฎของค่ายเสินเชื่อ ข้าจะใช้กฎหมายทางทหารจัดการกับพวกเขาได้อย่างไร?”

กู้โม่เฟิงโต้กลับไปทันทีว่า “อะไรที่เรียกว่าจงใจ? กู้โม่หาน นั่นเป็นเพียงการฝึกซ้อมธรรมดา แม่ทัพของเจ้าขาดประสบการณ์ ละเลยระเบียบวินัยของทหารชั้นล่าง ทำให้พวกเขาขาดความเชี่ยวชาญทางด้านศิลปะการต่อสู้ แบบนั้นมีแต่ทำให้พบกับความพ่ายแพ้ ได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเป็นเรื่องปกติ แต่เจ้ากลับร้อนรน บอกว่าข้าทำร้ายคนของเจ้า ข้ามองว่าเจ้าต่างหากที่เป็นคนทำร้ายคนของเจ้า!”