ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 142

หนานหว่านเยียนปรากฏความเย็นชาขึ้นในสายตา เพิ่งคิดจะเอาเข็มออกมา ก็เห็นว่ากู้โม่หานเอียงตัวกอดเอวของนาง และใช้ฝ่ามือผ่าไปที่ไหล่ของชิงหว่าน

หนานหว่านเยียนเงยหน้าขึ้น เห็นสีหน้าที่เยือกเย็นของกู้โม่หาน

ชิงหว่านล้มไปกับพื้น และอาเจียนเลือดออกมา

นางมองไปทางกู้โม่หานที่สีหน้าดุร้าย และมองไปทางหนานหว่านเยียนที่อยู่ในอ้อมอกของเขา

ความแค้นในสายตาไม่หายไปสักนิด หัวเราะเยาะออกมาเสียงดัง

"ข้าเป็นคนทำ!ไม่มีความเกี่ยวข้องกับพระชายารองหยุน ข้าเองที่รู้สึกไม่สบตาไอ้หนานหว่านเยียน!"

"วันนั้นที่อยู่ในคุกใต้ดิน ข้าเห็นปานบนร่างกายของนาง ตั้งแต่นั้นมา ข้าก็เริ่มวางแผนเรื่องนี้ ท่านอ๋องเพคะ!ท่านช่วยเบิกตาดูหน่อยเพคะ!ผู้หญิงที่โหดเหี้ยมและหยาบคายอย่างหนานหว่านเยียน จะคู่ควรกับท่านได้อย่างไร!"

"ท่านพูดว่ารักพระชายารองหยุน แต่นางอดทนมาห้าปี กว่าจะได้เข้าจวนอ๋องมาได้ หลังจากที่นางแต่งเข้ามาแล้ว ท่านกลับเมินเฉยต่อนาง ท่านเองไม่รู้สึกตัวหรือเพคะ?!"

"ข้าจะให้หนานหว่านเยียนตายอย่างทรมาน!ให้นางเสื่อมเสียชื่อเสียง!ข้าให้คนปลอมเป็นชู้ คิดไม่ถึงว่ากลับถูกพี่เชี่ยนปี้พบเห็น นางให้ข้าอย่าทำความชั่ว แต่ข้าไม่!ข้าจะเอาให้หนานหว่านเยียนตายไปเลย!นางเป็นคนที่แย่ขนาดนั้น มีสิทธิ์อะไรที่จะได้สิ่งที่ดีที่สุด?!มีสิทธิ์อะไร?!"

ทุกคนได้ยินเสียงตะโกนของชิงหว่าน ล้วนอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

ความแค้นของคนๆหนึ่งสามารถถึงจุดนี้ได้ด้วยหรือ

ปากของชิงหว่านเต็มไปด้วยเลือด อยู่ๆนางก็เงยหน้าหัวเราะไปสามเสียงยาวๆ และยิ้มอย่างอบอุ่นใส่หยุนอี่ว์โหรวที่กำลังรู้สึกเหลือเชื่ออยู่

นางคลายขึ้นมา คุกเข่ากราบใส่หยุนอี่ว์โหรว"พระชายารองหยุนเพคะ ขอบพระคุณเพคะ ท่านอาจจะลืมไปตั้งนานแล้ว แต่ห้าปีก่อน ถ้าไม่ใช่ว่าท่านให้คนเอายาให้บ่าว บ่าวคงป่วยตายไปนานแล้วเพคะ ขอบพระคุณที่ปฏิบัติต่อบ่าวอย่างอบอุ่น ชาติหน้าบ่าวค่อยมาตอบแทนบุญคุณของท่านเพคะ!"

ในเมื่อเป็นความหมายของหยุนอี่ว์โหรว งั้นนางก็จะไปตายเพื่อนาง

เพราะถ้าไม่มีหยุนอี่ว์โหรว นางก็ตายไปตั้งนานแล้ว!

หนานหว่านเยียนหดตัวลง"แย่แล้ว!"

นางดิ้นรนออกจากอ้อมอกของกู้โม่หาน แต่ก็ห้ามไม่ได้

ชิงหว่านชนตายกับกำแพง เลือดไหลลงมายังพื้น

ก่อนตา ดวงตาของนางยังจ้องหนานหว่านเยียนอยู่ตลอด เหมือนกับผีที่มาแก้แค้น

หนานหว่านเยียนโมโหมากในวินาทีนี้ ส่วนสีหน้าของกู้โม่หานก็เย็นชามาก

หยุนอี่ว์โหรวกรีดร้องออกมา ปิดหน้าด้วยความหวาดกลัว"เป็นไปได้อย่างไร......"

นางไม่ให้คนเห็นสีหน้าของตัวเอง เชี่ยนปี้ขึ้นไปปลอบใจ แต่ยังคงหายกลัวไม่ได้

พวกนางนายบ่าวสองคนคิดไม่ถึงว่า ชิงหว่านจะจงรักภักดีถึงขั้นนี้ สามารถเสียสละชีวิตของตัวเองเพื่อนาง

แต่หยุนอี่ว์โหรวกลับไม่เชื่อใจชิงหว่านอยู่ตลอด เนื่องจากนางไม่มีจุดอค เลยให้เชี่ยนปี้ไปเฝ้าดูตลอด

แต่......

แต่นางคิดไม่ถึงว่า ชิงหว่านเป็นคนใจเดียวกับนาง

นางเสียคนที่ปฏิบัติต่อนางอย่างจริงใจไป!

ความโกรธแค้นในสายตาของหยุนอี่ว์โหรวเกือบจะพุ่งออกมา

แต่ชิงหว่านจะไม่ตายเปล่าๆหรอก อย่างน้อยนางจะให้หนานหว่านเยียนชดใช้เป็นสองเท่า!

เพื่อแก้แค้นให้ชิงหว่าน!

คนต่ยไปแล้ว หยุนอี่ว์โหรวยังคงเป็นสีหน้าที่บริสุทธิ์ ไม่รู้เรื่องอะไรเลย

หนานหว่านเยียนโมโหมากๆ!

กู้โม่หานมองไปที่รอยเลือดที่แสบตาบนพื้น ชิงหว่านนอนอยู่บนพื้นไม่มีชีวิตแล้ว

เขาขมวดคิ้วอย่างหนัก"ลากออกไปที่หลุมฝังศพเลย!"

เรื่องนี้มาถึงจุดนี้ก็ถือว่าจัดการเสร็จสิ้นแล้ว

กู้โม่หานหันไปมองฉางชิงหยางที่อึ้งอยู่ที่เดิม พูดอย่างเย็นชา"ขังเขาเข้าไปในคุกใต้ดิน ตีสามสิบทีหนักๆ ให้เขาสำนึกผิดในคุกเจ็ดวัน!"

ฉางชิงหยางไม่กล้าขอร้อง ก่อนที่จะไปเหลือบตามองหนานหว่านเยียนทีหนึ่ง จากนั้นก็ถูกอวี๋เฟิงพาตัวลงไป

เจียงหรูเยว่พยายามเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ก็ถูกพ่อบ้านกาวเชิญกลับ"สตรีสูงศักดิ์ทุกท่าน วันนี้ท่านอ๋องคงต้อนรับไม่ได้อีกแล้ว เชิญกลับเถอะขอรับ"

เหล่าผู้หญิงคนนี้ไม่ยอมกลับกัน ยังอยากจะอยู่ต่อเพื่อดูสนุกอีก

โดยเฉพาะเจียงหรูเยว่

กู้โม่หานจ้องพวกนางทีหนึ่ง เจียงหรูเยว่สงบทันที พาคนอื่นออกไปอย่างเงียบๆ

ถึงแม้ครั้งนี้นางถูกหยุนอี่ว์โหรวหลอกใช้ แต่นางก็ได้ปราบปรามนางโดยผ่านมือของหนานหว่านเยียน ต้องยอมรับว่า

จวนอ๋องอี้มีเรื่องเกิดขึ้นทุกวันเลยนะเนี่ย!

หยุนอี่ว์โหรวค่อยๆถูกเชี่ยนปี้ประคองขึ้นมา มุมตายังมีน้ำตาอยู่

นางก้มหน้าต่อกู้โม่หานอย่างอ่อนแอ น้ำเสียงเต็มไปด้วยการกล่าวโทษตัวเอง"ท่านอ๋อง เรื่องครั้งนี้โหรวเอ๋อร์ก็ผิดเหมือนกัน หากโหรวเอ๋อร์รู้ล่วงหน้า จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้แน่นอนเพคะ"

"ต่อจากนี้ไปโหรวเอ๋อร์จะดูแลเชี่ยนปี้ให้ดี ไม่ให้นางติดต่อกับคนอื่นมั่วซั่ว ครั้งนี้นางก็เนื่องด้วยเหตุบางอย่าง จึงไม่ได้แจ้งข้ามาในเวลาแรก"

พูดเสร็จ น้ำตาของนางก็คลออยู่ในดวงตา หันไปมองไปที่หนานหว่านเยียน และกัดฟันพูดว่า"พระชายาโปรดประทานโทษเพคะ!ครั้งนี้หากไม่ใช่ว่าพระชายาฉลาดและละเอียด คงจะถูกคนอื่นใส่ร้ายแล้ว เป็นความผิดของหม่อมฉันเพคะ หม่อมฉัน......"