ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 149

ในจวนอ๋องอี้ก็คือลูกของเขากู้โม่หานหรือ?

เป็นเรื่องตลกที่สุดเท่าที่นางฟังมา!

หนานหว่านเยียนยิ้มมุมปากอย่างไร้ร่องรอย น้ำเสียงเย็นชามาก"ถึงแม้ตอนนี้เราอยู่ในจวนอ๋อง แต่เป็นแค่สักครู่หนึ่งเอง ไม่นานพวกเราก็จะไป"

"ข้าขอเตือนท่านอ๋องอย่างหนึ่ง ความคิดที่ไม่ควรจะมีก็อย่ามีเลย"

อีกครึ่งปีหย่ากัน ไม่สนว่ากู้โม่หานจะปล่อยหรือเปล่า!พอถึงเวลานั้นแผ่นดินกว้างใหญ่ จะไปไหนก็ได้ พวกนางสามแม่ลูกก็สามารถมีชีวิตอย่างสุขสบาย!

พอคิดอยู่เช่นนี้ หนานหว่านเยียนก็มองกู้โม่หานทีหนึ่ง พาเด็กสองคนนี้แล้วคิดจะไป

เกี๊ยวน้อยครุ่นคิดอย่างหนัก อยู่ๆก็จับมือซาลาเปาเดินมาถึงหน้ากู้โม่หาน

พี่น้องใจตรงกัน ซาลาเปาเข้าใจความคิดทันที

กู้โม่หานไม่เข้าใจ และก็ได้ยินพี่น้องสองคนพูดว่า"ถึงแม้ที่เจ้าร้องและเต้นมานั้นไม่เท่าไหร่ แต่ท่านแม่บอกว่า โลกนี้ไม่มีอาหารฟรีๆ การที่เจ้าเต้นและร้องเพลงให้พวกเราก็ไม่ใช่หน้าที่ของเจ้า ดังนั้น"

"ขอบคุณลุงร้าย!"

กู้โม่หานรู้สึกตกใจ เพิ่งคิดจะพูด พี่น้องสองคนก็เดินตามหลังหนานหว่านเยียน ออกไปจากที่นี่

หนานหว่านเยียนรู้สึกปลื้มใจมาก ถึงแม้นางรู้สึกว่ากู้โม่หานไม่คู่ควร แต่การแสดงออกของเด็กๆทำให้นางรู้สึกว่ามีมารยาทและมีการสั่งสอน

ยืดได้หดได้ หยิบขึ้นได้วางลงได้

ตอนนี้นางมีความสุขมาก ตอนที่เดินออกจากเรือนจู๋หลานได้เจอเสิ่นอี่ว์และเซียงเหลียนสองคนที่กลับมาพอดี

เซียงเหลียนยังคงไม่ปรากฏอารมณ์ในสีหน้า ทำความเคารพต่อนางอย่างเคารพ แต่ใบหน้าของเสิ่นอี่ว์มีคสามแดงก่ำที่น่าสงสัย

เสิ่นอี่ว์ก้มคำนับต่อหนานหว่านเยียน หนานหว่านเยียน พยักหน้าเบาๆและพูดว่า"ท่านอ๋องของเจ้ายังอยู่ข้างในเลย เซียงเหลียน ข้าไปก่อนนะ"

เมื่อได้ยินชื่อของเซียงเหลียน ร่างกายของสวีอี่ว์สั่นเล็กน้อย"พระชายาเดินทางปลอดภัยพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยจะหาโอกาสไปขอบพระทัยที่เรือนเซียงหลิน!"

หนานหว่านเยียนโบกมือ แต่กลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

อุ้ย เซียงอวี้และเซียงเหลียนสองพี่น้องนี้ ง่ายที่จะทำให้ผู้ชายหน้าแดงเลยนะ

เสิ่นอี่ว์ส่งผู้หญิงหลายคนนี้จากไปด้วยสายตา จากนั้นแตะท้ายทอยของตัวเอง สายตาอึ้งอยู่เหมือนยังตกหลุมอยู่กับความทรงจำบางอย่าง

เขาเพิ่งก้าวเข้ามาประตู ก็เห็นกู้โม่หานที่ขมวดคิ้วอยู่เหมือนกัน

เมื่อกี้กู้โม่หานซาบซึ้งใจอยู่กับคำขอบคุณของเด็กๆ ยังไม่ทันได้ระลึกนานเลย ก็นึกถึงคำพูดที่หนานหว่านเยียนพูดในเมื่อกี้นี้ ยิ่งทำให้เขาโมโหเข้าไปใหญ่

เขากัดริมฝีปาก เหล่ตาครึ่งหนึ่ง รู้สึกชอบเด็กสองคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ

แต่ก็ยิ่งใกล้วันที่หนานหว่านเยียนจะออกจากจวนแล้ว

ตกลงหนานหว่านเยียนกินยาอะไรผิดหรือ!

วันๆพึมพำว่าจะหย่ากัน เขาแย่ขนาดนี้เลยหรือ?

จริงๆแล้วเขาอยากจะพูดว่า เขาอยู่กับกู้โม่หานมาหลายปีนี้ ช่วงนี้เป็นครั้งแรกที่เห็นกู้โม่หานรู้สึกมีความสุขและผ่อนคลายจากใจ

คนที่สามารถทำให้กู้โม่หานเกิดความคิดแบบนี้ มีแต่จะเป็นหนานหว่านเยียนและเด็กสองคน

ความรู้สึกแบบนี้ แตกต่างกับตอนที่กู้โม่หานอยู่กับหยุนอี่ว์โหรว ความอ่อนโยนแบบนั้นคือตั้งใจแกล้งทำออกมา

ความชอบที่แท้จริงคือความชอบจากใจ

วันนี้กู้โม่หานก็เพื่อจะทำให้เด็กสองคนดีใจ แม้กระทั่งร้องเพลงและเต้นล้วนทำออกมาได้ ถึงแม้เขาชอบหยุนอี่ว์โหรว แต่เขาสามารถทำเรื่องแบบนี้ให้หยุนอี่ว์โหรวได้หรือ?

คำตอบเสิ่นอี่ว์รู้อยู่แก่ใจ

เขาสงบสติ ในที่สุดพูดอย่างจริงจัง"โดยรวมคือ ท่านอ๋องเป็นผู้ชายที่ดีเลิศที่สุดแบบครบวงจรในซีเหย่เพียงคนเดียว!"

เขาหวังว่า กู้โม่หานจะสามารถอยู่กับหนานหว่านเยียน

แต่คำพูดนี้ เขาไม่กล้าพูด

สีหน้าของกู้โม่หานค่อยๆผ่อนคลายลง ความเศร้าโศกหายไปหมด มุมปากก็เงยขึ้นถึงจุดที่พอใจ

"ข้าไม่ใช่ผู้ชายที่แย่เลย!หนานหว่านเยียนตาบอดเอง!"

เขาต้องรีบได้กระดาษทดลอง ขอให้ตรวจสอบได้ว่าเด็กๆเป็นลูกสาวแท้ๆของเขา เขาจะลองดูว่าหนานหว่านเยียนจะปากแข็งยังไงได้อีก!