ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 163

กู้โม่หานยังไม่ทันได้สัมผัสริมฝีปากของนาง

ทันใดนั้นต้นคอก็รู้สึกเย็นวาบ เจ็บจี๊ดราวกับมีมดคลานผ่านมา

ในช่วงเวลาอันจวนตัวนี้ หนานหว่านเยียนก็ดึงยาฉีดออกมาอย่างฉับพลัน ก่อนจะแทงเข้าไปในเส้นเลือดของเขาอย่างไม่ปรานี

ยากล่อมประสาททำงานเร็วมาก ไม่ถึงสามวินาที กู้โม่หานก็ทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

เขาเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตา มองวัตถุแปลกประหลาดในมือของหนานหว่านเยียน เอามือกุมลำคอจ้องมองหนานหว่านเยียนอย่างโกรธเกรี้ยว

นางไปเอาของแปลกๆ พวกนี้มาจากไหนกัน!

กู้โม่หานพยายามออกเสียงพูดทีละคำอย่างตะกุกตะกัก “หนานหว่านเยียน! เจ้าทำอะไรกับข้า…”

หนานหว่านเยียนชำเลืองมองใบหน้าโกรธเคืองของเขาอย่างเย็นชา “มันคือสิ่งที่ทำให้เจ้าสงบลง ใครใช้ให้เจ้าใช้กำลังขืนใจล่ะ ได้รับอนุญาตจากข้าแล้วหรือยัง?”

นางคิดว่าการโจมตีด้วยคำพูดของนางสามารถปลุกเขาให้ได้สติ แต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะดื้อแพ่ง ในช่วงเวลาสำคัญแม้แต่หยุนอี่ว์โหรวก็ยังเอามาอ้างไม่ได้

กู้โม่หานพยายามลุกขึ้น แต่กลับพบว่าแขนขานั้นอ่อนแรงขยับไม่ได้เลย

เขาจ้องเขม็งใส่นาง เปล่งเสียงผ่านริมฝีปากออกมาอย่างยากลำบาก “คลายพิษ…ให้ข้า”

นางต้องวางยาพิษเขาแน่นอน ถึงทำให้เขาขยับเขยื้อนไม่ได้เช่นนี้ ถ้าอย่างนั้นสตรีผู้นี้ก็ต้องมียาถอนพิษ

หนานหว่านเยียนหมุนข้อมือ แสร้งยิ้มจอมปลอม “พูดจาเหลวไหลนัก ได้เวลาเข้านอนแล้ว”

กู้โม่หานได้ยินดังนั้น ดวงตาพลันจ้องเขม็ง ทันใดนั้นก็รู้สึกเย็นวาบที่ขากางเกง พอก้มหน้ามอง หนานหว่านเยียนได้ถอดเข็มขัดของเขาออกไปแล้ว ดึงกางเกงขายาวข้างนอกออก เหลือไว้เพียงกางเกงใน

“หนานหว่านเยียน!”

ชั่วขณะหนึ่งเขารู้สึกได้รับความอับอายอย่างใหญ่หลวง ในดวงตาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง แต่กลับไร้เรี่ยวแรงที่จะทำอะไรได้

หนานหว่านเยียนทำเป็นหูทวนลม นางใช้เท้าเขี่ยผ้าห่มที่เดิมเป็นของนางออกไป “ข้าว่าท่านอ๋องร้อนขนาดนี้ ไม่จำเป็นต้องห่มผ้าห่มแล้ว”

นางพยายามออกแรงดึงผ้าห่มที่อยู่ใต้ร่างกายของกู้โม่หานออกมา “อืม แบบนี้ก็พอได้อยู่!”

ศีรษะของกู้โม่หานกระแทกกับพื้น ความเจ็บปวดทำให้เขาหายใจไม่ค่อยออก

ชายหนุ่มเดือดดาลเป็นฟืนเป็นไฟ คิดจนหัวแทบระเบิดก็ไม่รู้ว่าหนานหว่านเยียนทำอะไรกับเขาบ้าง

เขาอยากจะพุ่งเข้าไปตะครุบนางแล้วสั่งสอนให้สาสม แต่ในขณะนี้เปลือกตาของเขาหนักอึ้งเหมือนถ่วงด้วยตะกั่ว จำต้องหลับตาลงอย่างช่วยไม่ได้

“เจ้า…อย่าเพิ่ง…ไปไหน…”

เมื่อเขาตื่นขึ้นมา จะไม่ปล่อยนางไปไหนแน่!

เพียงชั่วครู่ กู้โม่หานก็ผล็อยหลับไป

หนานหว่านเยียนเห็นกู้โม่หานสลบไปในที่สุด สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง สายตาเย็นชาดุร้าย

นางมัดผมไว้ด้านหลังศีรษะอย่างสบายๆ พับแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นข้อมือที่ถูกกู้โม่หานบีบจนแดงเมื่อครู่ ทำท่าราวกับกำลังจะจัดการขั้นเด็ดขาด

“ไอ้ชายชั่ว! น่าขยะแขยง! ยังคิดจะใช้กำลังขืนใจข้าอีก เจ้าฝันไปเถอะ!”

ชายชั่วผู้นี้จัญไรยิ่งนัก ในใจมีใครอยู่แล้ว ยังกล้าคิดหมายปองตัวนางอีก! ไม่ตอบแทนบุญคุณที่ช่วยชีวิตก็แล้วไป ยังคิดเนรคุณตอบเสมอ คนอกตัญญู กินบนเรือนขี้รดบนหลังคาจริงๆ!

ยังมีความแค้นหนึ่งกระบี่ กระบองสามสิบท่อน ทุกสิ่งที่นางเคยถูกกู้โม่หานรังแกในอดีต นางจดจำไม่เคยลืม!

เสียง “ผัวะๆ!” อันคมชัดทะลุผ่านอากาศ หนานหว่านเยียนตบหน้ากู้โม่หานอย่างแรง

“สองครั้งนี้ สำหรับบรรดาลูกสาว!”

“ห้าปีที่ผ่านมาเจ้าไม่ได้ทำอะไรเพื่อพวกนางเลย แต่ตอนนี้กลับคิดหมายปองพวกนาง ถุย!”

เสียงคมชัดดังขึ้นอีกสองครั้ง ใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่มแดงฉาน ความสุขในดวงตาแจ่มจรัสของหนานหว่านเยียนมากยิ่งขึ้นไปอีก