ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 17

“ท่านอ๋องมาที่นี่ทำอะไรกัน?” หนานหว่านเยียนเอ่ยตัดบทถามขึ้นก่อนเลย

กู้โม่หานไม่ได้สังเกตถึงความผิดปกติ มองดูใบหน้างามขาวเนียนของหนานหว่านเยียน พูดอย่างเนือยๆว่า “ข้ามาเตือนเจ้า พรุ่งนี้เจ้าต้องตามข้าเข้าวัง ไปร่วมงานเลี้ยงของไทเฮา”

ระหว่างพูด สายตาเขาส่อแววรังเกียจขั้นสุด “ข้ารู้ว่าไทเฮาโปรดปรานเจ้านัก แต่ข้าเตือนเจ้าไว้นะว่าให้ทำตัวดีๆ เจ้าก็แค่พระชายาที่มีเพียงชื่อคนหนึ่งเท่านั้นเอง!”

ร่วมงานเลี้ยงในวัง?

ดวงตาหนานหว่านเยียนหรี่ลง เริ่มครุ่นคิดในใจ

ถ้าเธอสามารถออกจากจวนไปในวัง เท่ากับว่ามีโอกาสในการพลิกตัวเอาชนะที่ดีที่สุด!

เขาเห็นหนานหว่านเยียนไม่มีปฏิกิริยาอะไรมากนัก พูดเสียงขรึมใส่ว่า “ใบ้กินแล้วรึ? ข้าพูดกับเจ้าอยู่นะ เจ้าไม่รู้จักรับคำรึ?”

หนานหว่านเยียนมองใบหน้าเละเทะนั่นของกู้โม่หาน ก็ไม่โกรธ แต่กลับบอกยิ้มๆว่า “ที่ท่านอ๋องพูดมาน่ะข้าได้ยินหมดแล้ว เจอกันพรุ่งนี้”

ผู้ชายสารเลวรอถึงพรุ่งนี้ เธอจะให้เขาได้รู้สักทีว่าเลือดมันสีอะไรกันแน่!

กู้โม่หานตาพร่าไปกับรอยยิ้มของนาง จากนั้นแค่นเสียงเย็นออกมา เอ่ยเตือนว่า “ตอนกลางคืนจำไว้ว่าต้องไปรักษาให้เสิ่นอี่ว์ด้วย!”

พูดจบ เขาสะบัดชุดคลุมดำ เดินหน้าตึงออกจากเรือน

ระหว่างทางที่กู้โม่หานกลับไปห้องหนังสือ มักมีคนรับใช้ทนไม่ไหวมองเขาหลายครั้ง

ก็แค่โดนสาดน้ำ คนพวกนี้ต้องถึงกับมองเขาอย่างนี้รึ?

กู้โม่หานไม่พอใจ แต่ติดที่กลัวเสียหน้าเลยไม่ได้ถามอะไรมากความ ได้แต่เดินจ้ำๆเข้าห้องหนังสือไป

ในตอนนี้เอง พ่อบ้านกาววิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาจะมารายงาน พอเข้ามาก็เห็นกู้โม่หานที่กำลังนั่งตัวตรงแน่วอยู่หน้าโต๊ะทำงาน

พอมองใบหน้านั้นแล้ว พ่อบ้านกาวก็ตกใจมาก ถอยหลังไปหนึ่งก้าวทันที

“ท่านอ๋อง นี่ท่าน...” พ่อบ้านกาวสีหน้าลำบากใจ แต่ก็ทนไม่หัวเราะออกมาทัน

ในที่สุดกู้โม่หานก็ทนไม่ไหว ถามขึ้นสีหน้าเคร่งเครียดว่า “หน้าข้ามันมีอะไรกันแน่? พวกเจ้าแต่ละคนถึงได้เห็นแล้ว ถ้าไม่ใช่สิ้นหวังก็อดหัวเราะไม่ได้!”

พ่อบ้านกาวรีบก้าวขึ้นหน้า และยื่นคันฉ่องไปให้เขาด้วยท่าทางระมัดระวัง “ท่านดู...”

กู้โม่หานรับคันฉ่องมา เห็นว่า ใบหน้าที่เดิมหล่อเหลาของเขา บัดนี้โดนวาดเต่าสีเขียว และยังมีดอกไม้สีแดง หญ้าสีเหลือง... เรียกได้ว่าดูไม่จืดเลย!

เขาผลุดตัวลุกขึ้นทันที ตบฝ่ามือลงบนโต๊ะหนักๆทันที ตะคอกดังว่า “เด็กหญิงสองคนช่างบังอาจนัก!”

ต้องเป็นเด็กสองคนนั่นอาศัยช่องว่างที่เช็ดหน้าให้เขา เอาหน้าเขาเป็นผ้าละเลงวาดอย่างสนุกสนาน!

และเขายังเดินร่อนไปกว่าครึ่งจวนอ๋องด้วยใบหน้าเละเทะเช่นนี้!

ตอนนี้คิดๆดูถึงสีหน้าหนานหว่านเยียน เห็นได้ชัดว่าทำเขาเป็นตัวตลก แต่นางกลับไม่บอก และยังไม่ยอมให้คนรับใช้เตือนเขาด้วย!

สตรีผู้นี้! ชั่วช้ามากจริงๆ!

กู้โม่หานโตมาจนป่านนี้ยังไม่เคยเสียหน้าเช่นนี้มาก่อน!

แต่ต่อให้กู้โม่หานโกรธแทบบ้าขนาดไหน ในใจก็ไม่มีความคิดจะลงโทษเจ้าก้อนแป้งกับเกี๊ยวน้อยเลยสักนิด

เขาทำอะไรเด็กดื้อสองคนนี้ไม่ได้จริงๆ...

ไม่เหมือนกับบรรยากาศแปลกประหลาดในห้องหนังสือ ที่เรือนเซียงหลินกลับมีบรรยากาศครึกครื้นสนุกสนาน

รอจนกู้โม่หานออกไป หนานหว่านเยียนก็โผกอดสองสาวพี่น้อง หอมแก้มคนละทีพลางว่า “ซาลาเปา เกี๊ยวน้อยทำได้เยี่ยมมาก!”

สองสาวพี่น้องได้รับคำชม ในใจก็รู้สึกยินดียิ่ง ใบหน้านั้นยิ่งเต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน

แต่หนานหว่านเยียนกลับเปลี่ยนเรื่องพูดต่อว่า “แต่ว่านะ การกลั่นแกล้งเช่นนี้ใช้เอามาจัดการคนชั่วเท่านั้น พวกเจ้าสองคนต้องจำไว้นะว่า อย่าได้เอามารังแกคนอื่นเด็ดขาด รู้หรือไม่?”

สองสาวพี่น้องพยักหน้า

เกี๊ยวน้อยพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “จำได้แล้วเจ้าค่ะท่านแม่!”