ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 185

นางเพิ่งจะตะโกน ก็เห็นว่าคุณหนูน้อยทั้งสองอยู่ที่นั่นด้วย จึงรีบกลืนคำพูดที่เหลือกลับลงไปทันที

หนานหว่านเยียนเลิกคิ้ว ก่อนจะยืนขึ้นด้วยสีหน้าปกติ หันไปยิ้มให้หนูน้อยทั้งสองแล้วพูดว่า "เอาเถอะ พวกเจ้าไปเล่นกันก่อนนะ เดี๋ยวแม่จะไปคุยธุระกับพี่เซียงอวี้หน่อย"

เด็กน้อยทั้งสองพยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง

หนานหว่านเยียนปรายตามองเซียงอวี้แวบหนึ่ง "มีเรื่องอะไรถึงได้ลนลานขนาดนี้?"

เซียงอวี้จงใจลดเสียงลง เข้าไปกระซิบพูดข้างหูของหนานหว่านเยียนว่า "พระชายา ท่านอ๋องมอบสิทธิ์ในการดูแลจวนแห่งนี้ให้กับพระพระชายารองหยุนไปแล้วเจ้าค่ะ"

สำหรับเรื่องนี้ คนรับใช้อย่างพวกนางต่างก็เตรียมใจเอาไว้นานแล้ว เพราะจะอย่างไร ความสำคัญของหยุนอี่ว์โหรวในจวนอ๋องแห่งนี้ก็มีน้ำหนักกว่า แต่หยุนอี่ว์โหรวก็แต่งเข้ามานานพอสมควรแล้ว ท่านอ๋องกลับไม่เคยพูดถึงเรื่องการมอบสิทธิ์ให้นางดูแลจวนมาก่อน นางจึงคิดว่ายังพอมีที่ว่างสำหรับเรื่องบางอย่างที่อาจจะเปลี่ยนแปลงไป

แต่กลับคิดไม่ถึงว่า สุดท้ายก็ยัง.....

ในใจของหนานหว่านเยียน ปั่นป่วนดั่งถูกเกลียวคลื่นซัดโถมขึ้นมาโดยพลัน สีหน้าเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมาทันที "ให้สิทธิ์ดูแลจวนกับหยุนอี่ว์โหรวไปอย่างนั้นรึ?"

ต่อให้นางจะเป็นพระชายาที่ถูกทอดทิ้งก็ดี หรือต่อให้มีความเกลียดแค้นชิงชังกันอยู่ลึก ๆ ก็ช่าง แต่นางก็ยังมีตำแหน่งเป็นพระชายา กู้โม่หานถึงกับมอบสิทธิ์ดูแลจวนไปให้กับหยุนอี่ว์โหรวเลยรึ?

นี่ไม่เท่ากับลากนางมาตบหน้าท่ามกลางสาธารณชนหรอกหรือ?!

เซียงหลียนเห็นว่าสถานการณ์เริ่มจะไม่สู้ดี จึงรีบไปดึงตัวสองหนูน้อยพาเดินไปที่เรือนหลังทันที

เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยเงยหน้าขึ้นมองเซียงเหลียน แล้วถามด้วยน้ำเสียงออดอ้อนแบบเด็ก ๆ ว่า "พี่เซียงเหลียน สิทธิ์ในการดูแลจวนคืออะไร?"

สีหน้าของเซียงเหลียนซับซ้อน ไม่รู้ว่าควรจะอธิบายอย่างไร เวลานี้เอง อวี๋เฟิงก็เข้ามารายงานว่า: "พระชายา พระพระชายารองหยุนมาแล้วขอรับ"

หนานหว่านเยียนยิ้มหยันเย็นชา "มาได้จังหวะพอดี"

นางมองไปที่ลูกสาวตัวน้อยทั้งสอง "พวกเจ้าเข้าไปเล่นในบ้านก่อนนะ อวี๋เฟิง ดูแลพวกนางสองคนให้ดีด้วย"

อวี๋เฟิงรีบตอบรับทันที "ขอรับ พระชายา"

สองศรีพี่น้องยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกอวี๋เฟิงอุ้มไปเลยตรง ๆ เขาเพิ่งจะพาคุณหนูทั้งสองจากไป น้ำเสียงออเซาะฉอเลาะของหยุนอี่ว์โหรวก็ดังขึ้นในเรือนเซียงหลิน

"พระชายา"

หนานหว่านเยียนมองไปที่หยุนอี่ว์โหรวจอมเสแสร้ง ดวงตาอาบย้อมไปด้วยแววเย็นยะเยือกดั่งสระน้ำแข็งที่ลึกล้ำจนไร้ก้นบึ้ง

"เจ้าว่างมากรึ?"

หยุนอี่ว์โหรวเดินด้วยท่าทางผ่อนคลายไม่รีบไม่ร้อน ก่อนจะโค้งคำนับให้หนานหว่านเยียนเล็กน้อย

“ตอนแรกก็ว่างอยู่ แต่เมื่อครู่นี้จู่ ๆ ท่านอ๋องก็มอบสิทธิ์ดูแลจวนให้ข้าน้อยเป็นคนจัดการ ข้าน้อยคิดว่าควรมาบอกพระชายาสักหน่อย เพราะถึงอย่างไร นี่ก็เป็นของที่ควรจะเป็นของพระชายา ข้าน้อยได้มาโดยไร้เหตุผลแบบนี้ ในใจจึงรู้สึกละอายอยู่ไม่น้อย"

เชี่ยนปี้เดินตามหลังหยุนอี่ว์โหรวมาติด ๆ เชิดปลายคางจนสูง ทั้งหยิ่งยโสทั้งลำพองใจสุดขีด

เซียงอวี้ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แทบจะโกรธตายให้ได้แล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตอนที่เห็นสายตาที่ไม่ต่างจากหมารับใช้ที่อาศัยบารมีของเจ้านายทำมาอวดเบ่งนั่น นางก็แทบจะอดใจไม่ไหว อยากตบหน้าอีกฝ่ายสักฉาดให้หน้าหันไปเลย!

สองนายบ่าวนี่ แต่ละคนโอ้อวดถือดีไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากันเลยจริง ๆ!

เซียงเหลียนก็ขมวดคิ้วเช่นกัน

หนานหว่านเยียนมองไปที่หยุนอี่ว์โหรวอย่างเย็นชา ก่อนจะแค่นยิ้มดูถูก

“ถือของที่ไม่ใช่ของตัวเอง ไม่เจ็บมือแย่หรอกรึ? อ้อ! ข้าลืมไปเลย แผลเป็นครั้งก่อนหายดีแล้วอย่างนั้นรึ?”

พอพูดถึงมือ หยุนอี่ว์โหรวยังรู้สึกเจ็บ ๆ คัน ๆ ที่ฝ่ามือไม่หาย สายตาพลันเย็นเยียบ ก่อนจะเดินไปข้าง ๆ หนานหว่านเยียน ยกยิ้มด้วยสีหน้าไร้เดียงสา เอ่ยปากพูดอย่างเย็นชาด้วยน้ำเสียงที่ได้ยินกันเพียงสองคนว่า

“พระชายา ท่านอ๋องเป็นของข้า ไม่มีใครแย่งชิงไปได้ทั้งนั้น ต่อให้เจ้าจะเป็นพระชายาก็ตาม อย่างไรก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงเด็ดขาด!”

“อีกอย่าง ข้ามีสิทธิ์ในการดูแลจวนอยู่ในมือแล้ว ถ้าเจ้ากล้าทำร้ายข้า ข้าก็จะใช้การลงโทษตามกฎจวนมาลงโทษเจ้า!”

.....................

ในขณะนั้น สองพี่น้องที่ถูกอวี๋เฟิงบังคับอุ้มไปต่างก็ไม่มีความสุขอย่างยิ่ง

"ผู้หญิงคนนั้นดูน่ารังเกียจตั้งแต่แวบแรกที่เห็นเลย! สายตาของนางทำให้ข้าอึดอัดไปหมด"

"จริงด้วย! เจ้าดูสิ ท่านแม่อยู่ต่อหน้านางดูไร้ที่พึ่งพิงขนาดไหน! พี่อวี๋เฟิง รีบปล่อยพวกเราลงไปเถอะนะ!"

เดิมทีอวี๋เฟิงใช้มือหนึ่งข้างอุ้มหนึ่งคนก็เปลืองแรงพออยู่แล้ว มาตอนนี้แม่เจ้าประคุณทูนหัวสองคนนี้ก็ยังดิ้นรนอาละวาดไม่หยุด ทำให้เขาลำบากใจเหลือเกินแล้ว

“พระชายามีเรื่องที่ต้องจัดการ คุณหนูทั้งสองไปเล่นที่เรือนหลังด้วยกันก่อนนะขอรับ”

พระชายาแข็งแกร่งกว่าหยุนอี่ว์โหรวมาก ไม่ใช่หญิงสาวผู้ "อ่อนแอ" อะไรหรอก

เห็นได้ชัดว่าเกี๊ยวน้อยไม่ยินดีรับน้ำใจนี้ นางยกเท้าขึ้นกลางอากาศพลางท้าวเอวหมับ ทำท่าทางขึงขังจริงจังเหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อย "องครักษ์อวี๋เฟิง!"

อวี๋เฟิงถึงกับตกใจจนผงะไปอย่างไม่คาดคิด พอมองดูดี ๆ อีกที ท่าทางของเกี๊ยวน้อยเหมือนกับพระชายาตอนที่เรียกชื่อเขาเป็นครั้งแรกมาก เรียกได้ว่าเหมือนกันแทบจะทุกกระเบียดนิ้วเลยก็ว่าได้

เขาอดไม่ได้ที่จะโพล่งตอบไปว่า "ขอรับ!"

เกี๊ยวน้อยโกรธจนทำแก้มพองลม "ปล่อยข้าลงไปเดี๋ยวนี้!"

เป็นแบบนี้ทุกที ขอแค่เมื่อไหร่ที่มีคนนอกมา ท่านแม่ก็จะบอกให้พวกนางไปซ่อน