ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 187

เมื่อได้ยินดังนั้น กู้โม่หานพลันขมวดคิ้วมุ่น "ที่ไหน?"

"ทะเลสาบจิ้งเจ้าค่ะ!"

เมื่อทั้งสองเดินตามกันมาถึงหน้าประตูเรือนเซียงหลิน ก็เห็นหยุนอี่ว์โหรวตะเกียกตะกายคลานขึ้นมาจากทะเลสาบจิ้งพอดี เปียกโชกไปทั้งตัว ดูกระเซอะกระเซิงอย่างสุดจะพรรณนา

เมื่อเห็นว่ากู้โม่หานกับเชี่ยนปี้มาแล้ว นางก็ส่งเสียงสะอื้นเบา ๆ ในดวงตาที่เป็นประกายดั่งดวงดาวยังคงมีน้ำตา ใบหน้าซีดเซียวดูอ่อนแอน่าสงสารอย่างยิ่ง

"ท่านอ๋อง...ในที่สุดท่านก็มาเสียที โหรวเอ๋อร์...โหรวเอ๋อร์ ทำให้พระชายาไม่พอใจอีกแล้วเจ้าค่ะ..."

กู้โม่หานเห็นหนานหว่านเยียนก้มลงมองหยุนอี่ว์โหรวด้วยสายตาของคนที่เหนือกว่า มองดูคนที่ต่ำกว่า บวกกับได้เห็นสภาพกระเซอะกระเซิงขนาดนั้นของหยุนอี่ว์โหรว ใบหน้าอันหล่อเหลาก็ดำคล้ำมืดทะมึนลงทันที

"หนานหว่านเยียน เจ้า —"

ยังพูดไม่ทันจบ หนานหว่านเยียนก็ตัดบทคำพูดของเขาอย่างเย็นชา

“เจ้า ๆ อะไรอยู่ได้! คิดจะด่าข้าอีกแล้วอย่างนั้นรึ? ข้าจะบอกเจ้าให้นะกู้โม่หาน ไอ้คนหลงเมียน้อยละเลยภรรยา สิทธิ์การดูแลจวนเป็นของพระชายาแท้ ๆ เจ้ากลับไม่ถามไม่ไถ่ข้าสักคำก็โยนมันไปให้เมียน้อยคนนึง หากว่าไทเฮาทรงทราบเข้า เจ้ากับเมียน้อยของเจ้า ใครก็แบกรับผลที่จะตามมาไม่ไหวหรอกนะ!"

ต้องอยู่กับอ๋องชาติหมาสารเลวพรรค์นี้ ยังไงนางก็ต้องหาทางหนีไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด!

สุดจะเหลือทนเลยจริง ๆ!

กู้โม่หานถูกหนานหว่านเยียนด่าแบบไม่ไว้หน้า จึงโกรธจนไฟแทบจะลุกท่วมหัวให้ได้แล้ว เขาเดินไปข้าง ๆ หยุนอี่ว์โหรว ถอดเสื้อคลุมของตัวเองออกมาคลุมให้นาง ก่อนจะหันไปจ้องมองหนานหว่านเยียนอย่างดุร้าย

"หนานหว่านเยียน! เพียงเพราะสิทธิ์ในการดูแลจวน เจ้าก็ถึงกับทำให้อี่ว์โหรวเป็นแบบนี้เลยรึ?"

“ผู้หญิงใจดำอำมหิตอย่างเจ้า ต่อให้ยกสิทธิ์การดูแลจวนให้ แค่คุณธรรมของเจ้าก็ไม่คู่ควรแล้ว!”

พูดพลาง เขาก็ช่วยพยุงหยุนอี่ว์โหรวให้ลุกขึ้น ตั้งใจว่าจะพานางกลับไปก่อน จากนั้นค่อยมาคิดบัญชีกับหนานหว่านเยียนทีหลัง!

พอหยุนอี่ว์โหรวเห็นว่ากู้โม่หานแม้จะด่าหนานหว่านเยียนก็จริง แต่กลับไม่ได้ลงโทษนาง ก็โกรธจนแทบจะเป็นบ้าให้ได้แล้ว

ถ้ากู้โม่หานยอมปล่อยหนานหว่านเยียนไปง่าย ๆ แบบนี้ ความทุกข์ยากลำบากที่นางได้รับเมื่อครู่นี้ จะไม่เท่ากับสูญเปล่าหรอกรึ?

นางชักมือออกจากการพยุง ดวงตากลมดั่งผลซิ่งอาบนองด้วยน้ำตาวาววับ

"ท่านอ๋อง ตอนแรก...ตอนแรกโหรวเอ๋อร์คิดว่าจะอย่างไรก็ดูไม่เหมาะ จึงคิดจะคืนสิทธิ์การดูแลจวนไปให้พระชายา แต่ทันทีที่พระชายาได้ยินโหรวเอ๋อร์พูดก็โกรธมาก เลยผลักโหรวเอ๋อร์จนข้อเท้าของโหรวเอ๋อร์แพลง จากนั้นเหมือนว่าพระชายาจะยังไม่หายโกรธ จึงถีบโหรวเอ๋อร์จนตกลงไปในทะเลสาบ...."

นางยิ่งพูด ก็ยิ่งสะอื้นหนักขึ้นเรื่อย ๆ ฝืนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเบา ๆ ซุกซบอยู่ในอ้อมแขนของกู้โม่หานพลางแสดงท่าทางอ่อนแอไม่สู้คน

กู้โม่หานยังไม่ทันมีปฏิกิริยาโต้ตอบ เซียงอวี้ได้ยินก็พลันโทสะพวยพุ่ง "ท่านอ๋อง เป็นเพราะพระชายารองมายั่วยุพระชายาก่อน มันไม่ได้เป็นอย่างที่พระชายารองพูดเลยเจ้าค่ะ"

หนานหว่านเยียนยิ้มเย้ยหยัน "เซียงอวี้ เจ้าไม่จำเป็นต้องอธิบายให้เขาฟังหรอก ท่านอ๋องเป็นโรคตา เรียกว่าอาการตาบอดเข้าขั้นวิกฤติ ไม่ว่าเจ้าจะอธิบายให้เขาฟังมากแค่ไหน ก็ไม่มีประโยชน์หรอก"

กู้โม่หานโกรธจนไฟโทสะลุกท่วม "หนานหว่านเยียน! ถ้าเจ้าไม่อยากเก็บลิ้นของตัวเองไว้แล้วล่ะก็ ลองพูดจาดูถูกข้าต่ออีกซิ!"

ผู้หญิงน่าตายคนนี้ ทำไมปากคอถึงได้เราะร้ายขนาดนี้นะ ไม่ไว้หน้าใครเลยสักนิดจริง ๆ!

หนานหว่านเยียนหัวเราะเย้ยหยันเบา ๆ หรี่ตามองสองผัวเมียชาติหมา อยากจะรู้เหมือนกันว่าสองคนนี้จะสามารถทำลายขีดอดทนขั้นต่ำสุดของนางได้ไหม

นางพูดจนถึงขนาดนี้แล้วแท้ ๆ ทำไมกู้โม่หานถึงยังไม่ลงโทษหนานหว่านเยียนอีกล่ะ?

หยุนอี่ว์โหรวโกรธจนหัวใจแทบจะหยุดเต้นให้ได้แล้ว แต่นางยังอาละวาดไม่ได้