ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 187

เมื่อได้ยินดังนั้น กู้โม่หานพลันขมวดคิ้วมุ่น "ที่ไหน?"

"ทะเลสาบจิ้งเจ้าค่ะ!"

เมื่อทั้งสองเดินตามกันมาถึงหน้าประตูเรือนเซียงหลิน ก็เห็นหยุนอี่ว์โหรวตะเกียกตะกายคลานขึ้นมาจากทะเลสาบจิ้งพอดี เปียกโชกไปทั้งตัว ดูกระเซอะกระเซิงอย่างสุดจะพรรณนา

เมื่อเห็นว่ากู้โม่หานกับเชี่ยนปี้มาแล้ว นางก็ส่งเสียงสะอื้นเบา ๆ ในดวงตาที่เป็นประกายดั่งดวงดาวยังคงมีน้ำตา ใบหน้าซีดเซียวดูอ่อนแอน่าสงสารอย่างยิ่ง

"ท่านอ๋อง...ในที่สุดท่านก็มาเสียที โหรวเอ๋อร์...โหรวเอ๋อร์ ทำให้พระชายาไม่พอใจอีกแล้วเจ้าค่ะ..."

กู้โม่หานเห็นหนานหว่านเยียนก้มลงมองหยุนอี่ว์โหรวด้วยสายตาของคนที่เหนือกว่า มองดูคนที่ต่ำกว่า บวกกับได้เห็นสภาพกระเซอะกระเซิงขนาดนั้นของหยุนอี่ว์โหรว ใบหน้าอันหล่อเหลาก็ดำคล้ำมืดทะมึนลงทันที

"หนานหว่านเยียน เจ้า —"

ยังพูดไม่ทันจบ หนานหว่านเยียนก็ตัดบทคำพูดของเขาอย่างเย็นชา

“เจ้า ๆ อะไรอยู่ได้! คิดจะด่าข้าอีกแล้วอย่างนั้นรึ? ข้าจะบอกเจ้าให้นะกู้โม่หาน ไอ้คนหลงเมียน้อยละเลยภรรยา สิทธิ์การดูแลจวนเป็นของพระชายาแท้ ๆ เจ้ากลับไม่ถามไม่ไถ่ข้าสักคำก็โยนมันไปให้เมียน้อยคนนึง หากว่าไทเฮาทรงทราบเข้า เจ้ากับเมียน้อยของเจ้า ใครก็แบกรับผลที่จะตามมาไม่ไหวหรอกนะ!"

ต้องอยู่กับอ๋องชาติหมาสารเลวพรรค์นี้ ยังไงนางก็ต้องหาทางหนีไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด!

สุดจะเหลือทนเลยจริง ๆ!

กู้โม่หานถูกหนานหว่านเยียนด่าแบบไม่ไว้หน้า จึงโกรธจนไฟแทบจะลุกท่วมหัวให้ได้แล้ว เขาเดินไปข้าง ๆ หยุนอี่ว์โหรว ถอดเสื้อคลุมของตัวเองออกมาคลุมให้นาง ก่อนจะหันไปจ้องมองหนานหว่านเยียนอย่างดุร้าย

"หนานหว่านเยียน! เพียงเพราะสิทธิ์ในการดูแลจวน เจ้าก็ถึงกับทำให้อี่ว์โหรวเป็นแบบนี้เลยรึ?"

“ผู้หญิงใจดำอำมหิตอย่างเจ้า ต่อให้ยกสิทธิ์การดูแลจวนให้ แค่คุณธรรมของเจ้าก็ไม่คู่ควรแล้ว!”

พูดพลาง เขาก็ช่วยพยุงหยุนอี่ว์โหรวให้ลุกขึ้น ตั้งใจว่าจะพานางกลับไปก่อน จากนั้นค่อยมาคิดบัญชีกับหนานหว่านเยียนทีหลัง!

พอหยุนอี่ว์โหรวเห็นว่ากู้โม่หานแม้จะด่าหนานหว่านเยียนก็จริง แต่กลับไม่ได้ลงโทษนาง ก็โกรธจนแทบจะเป็นบ้าให้ได้แล้ว

ถ้ากู้โม่หานยอมปล่อยหนานหว่านเยียนไปง่าย ๆ แบบนี้ ความทุกข์ยากลำบากที่นางได้รับเมื่อครู่นี้ จะไม่เท่ากับสูญเปล่าหรอกรึ?

นางชักมือออกจากการพยุง ดวงตากลมดั่งผลซิ่งอาบนองด้วยน้ำตาวาววับ

"ท่านอ๋อง ตอนแรก...ตอนแรกโหรวเอ๋อร์คิดว่าจะอย่างไรก็ดูไม่เหมาะ จึงคิดจะคืนสิทธิ์การดูแลจวนไปให้พระชายา แต่ทันทีที่พระชายาได้ยินโหรวเอ๋อร์พูดก็โกรธมาก เลยผลักโหรวเอ๋อร์จนข้อเท้าของโหรวเอ๋อร์แพลง จากนั้นเหมือนว่าพระชายาจะยังไม่หายโกรธ จึงถีบโหรวเอ๋อร์จนตกลงไปในทะเลสาบ...."

นางยิ่งพูด ก็ยิ่งสะอื้นหนักขึ้นเรื่อย ๆ ฝืนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเบา ๆ ซุกซบอยู่ในอ้อมแขนของกู้โม่หานพลางแสดงท่าทางอ่อนแอไม่สู้คน

กู้โม่หานยังไม่ทันมีปฏิกิริยาโต้ตอบ เซียงอวี้ได้ยินก็พลันโทสะพวยพุ่ง "ท่านอ๋อง เป็นเพราะพระชายารองมายั่วยุพระชายาก่อน มันไม่ได้เป็นอย่างที่พระชายารองพูดเลยเจ้าค่ะ"

หนานหว่านเยียนยิ้มเย้ยหยัน "เซียงอวี้ เจ้าไม่จำเป็นต้องอธิบายให้เขาฟังหรอก ท่านอ๋องเป็นโรคตา เรียกว่าอาการตาบอดเข้าขั้นวิกฤติ ไม่ว่าเจ้าจะอธิบายให้เขาฟังมากแค่ไหน ก็ไม่มีประโยชน์หรอก"

กู้โม่หานโกรธจนไฟโทสะลุกท่วม "หนานหว่านเยียน! ถ้าเจ้าไม่อยากเก็บลิ้นของตัวเองไว้แล้วล่ะก็ ลองพูดจาดูถูกข้าต่ออีกซิ!"

ผู้หญิงน่าตายคนนี้ ทำไมปากคอถึงได้เราะร้ายขนาดนี้นะ ไม่ไว้หน้าใครเลยสักนิดจริง ๆ!

หนานหว่านเยียนหัวเราะเย้ยหยันเบา ๆ หรี่ตามองสองผัวเมียชาติหมา อยากจะรู้เหมือนกันว่าสองคนนี้จะสามารถทำลายขีดอดทนขั้นต่ำสุดของนางได้ไหม

นางพูดจนถึงขนาดนี้แล้วแท้ ๆ ทำไมกู้โม่หานถึงยังไม่ลงโทษหนานหว่านเยียนอีกล่ะ?

หยุนอี่ว์โหรวโกรธจนหัวใจแทบจะหยุดเต้นให้ได้แล้ว แต่นางยังอาละวาดไม่ได้

เชี่ยนปี้พูดอย่างเป็นกังวล: "พระชายารอง ท่านเป็นอะไรหรือไม่เจ้าคะ? สีหน้าของท่านดูไม่ดีมาก ๆ เลยเจ้าค่ะ"

ความสนใจของกู้โม่หานถูกดึงกลับไปทันที "โหรวเอ๋อร์..... "

หยุนอี่ว์โหรวหลุดเสียง "ซื้ด" ขึ้นมาเสียงหนึ่ง จากนั้นตัวก็อ่อนยวบล้มเข้าไปซบเขาอย่างอ่อนระโหยเหมือนคนไม่มีกระดูก ทำท่าหนาวสั่นไปทั้งตัว

"ท่านอ๋อง เท้าของโหรวเอ๋อร์เจ็บมากเลยเจ้าค่ะ ทั้งตัวก็เจ็บไปหมดเลย...."

ยังพูดไม่ทันจบ จู่ ๆ นางก็รู้สึกปวดมวนที่ท้องส่วนล่างขึ้นมาอย่างกะทันหัน รู้สึกทรมานเหมือนท้องไส้โดนบิด

สีหน้าของหยุนอี่ว์โหรวซีดเผือด รู้สึกเหมือนว่ามีคลื่นอันท่วมท้นปะทุขึ้นภายในร่างกาย พร้อมจะระเบิดทะลักล้นออกมาได้ทุกเมื่อ

นางสีหน้าตื่นตระหนก รู้สึกสังหรณ์ไม่ดี ทำไมจู่ ๆ นางก็รู้สึกอยากเข้าห้องน้ำ.....

นางถึงกับหยุดร้องไห้ทันที "ช่าง... ช่างเถอะเจ้าค่ะ ท่านอ๋อง วันนี้ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของโหรวเอ๋อร์เอง โหรวเอ๋อร์ขอตัวกลับก่อนนะเจ้าคะ"

พูดจบ นางก็หันหลังเตรียมจะจากไป แต่กู้โม่หานกลับคว้าข้อมือของนางไว้ "ช้าก่อน ข้าจะอุ้มเจ้ากลับไปเอง"

ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมา หยุนอี่ว์โหรวกลับไม่ได้รู้สึกยินดีความสุขเลย ท้องไส้ของนางตอนนี้ แทบจะกลับหัวกลับหางได้อยู่แล้ว

นางยกมือขึ้นกุมท้องจนแน่น ผลักมือของกู้โม่หานออกไปอย่างเขินอาย "ไม่...ไม่ต้องหรอกเจ้าค่ะ ล้วนเป็นความผิดของโหรวเอ๋อร์ทั้งหมด..... โหรวเอ๋อร์ไม่ควร ท่านอ๋องกับพระชายาคุยกันไปเถอะเจ้าค่ะ โหรวเอ๋อร์ขอตัวก่อนแล้ว”

ถ้ายังชักช้าอยู่อีกล่ะก็ น่ากลัวว่านางอาจจะ "สาดกระจาย" แน่ ๆ แล้ว

เชี่ยนปี้ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ หยุนอี่ว์โหรวถึงเปลี่ยนท่าทีไปอย่างกะทันหัน ทั้ง ๆ ที่สถานการณ์ตอนนี้เป็นประโยชน์ต่อพวกนางมากแท้ ๆ

กู้โม่หานจับมือของหยุนอี่ว์โหรวแน่นยิ่งขึ้นแล้วตอนนี้

“มีข้าอยู่ เจ้าไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรอีกแล้ว เจ้ายังมีอาการบาดเจ็บที่เท้า อย่าได้รอช้า!”

หนานหว่านเยียนก็สังเกตเห็นแล้วว่า สีหน้าของหยุนอี่ว์โหรวดูจะไม่ถูกต้อง น่าจะไม่ใช่การเสแสร้ง นางกวาดตามองสุนัขตัวใหญ่สองตัวที่กระดิกหางอยู่ข้าง ๆ แวบหนึ่ง พลันเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ทันที

ที่แท้สองหนูน้อยก็จัดการเติม “อาหารเสริมสูตรพิเศษ” ให้หยุนอี่ว์โหรวขนานใหญ่นี่เอง มิน่าล่ะพวกนางถึงได้ยอมยุติข้อพิพาทลงง่าย ๆ แบบนั้น

หนานหว่านเยียนหัวเราะเยาะ ก่อนจะหันไปพูดประชดประชันกู้โม่หานว่า "กู้โม่หาน ข้าว่าดวงตาของเจ้ามันใช้การไม่ได้แล้วจริง ๆ นั่นแหล่ะ ท่าทางแบบนั้นของชายารอง มันดูเหมือนคนได้รับบาดเจ็บตรงไหนงั้นรึ?"

กู้โม่หานดึงหยุนอี่ว์โหรวเข้ามาในอ้อมแขนของตัวเอง หันไปจ้องหนานหว่านเยียนแล้วพูดอย่างดุดันว่า: "หนานหว่านเยียน เจ้าช่างหยิ่งยโสไร้จรรยาสิ้นดี ทำร้ายโหรวเอ๋อร์จนเป็นขนาดนี้ เดี๋ยวข้าจะมาจัดการกับเจ้าทีหลัง!"

หยุนอี่ว์โหรวอยู่ ๆ ก็ถูกดึงอย่างไม่ทันตั้งตัว รู้สึกแค่ว่ามีของบางอย่างไหลปราดแล่นฉิวอย่างราบรื่น เริ่มมุ่งหน้าจากสมองตรงดิ่งไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ชั่วขณะนั้นนางโกรธจนหน้ามืดตาลาย คล้ายจะเห็นดาวลอยระยิบระยับตรงหน้าเลยทีเดียว

ทำไมเวลาปกติกู้โม่หานถึงไม่เป็นแบบนี้นะ มาตอนนี้สถานการณ์เร่งด่วนสุดขีดแล้ว ถ้าเขายังไม่ปล่อยมืออีก ชื่อเสียงของนางตลอดชีวิตที่เหลือจากนี้ คงได้พังพินาศป่นปี้หมดไม่มีเหลือแน่!

หยุนอี่ว์โหรวกัดฟันกลั้นหายใจอดทนจนสุดชีวิต เหงื่อเย็น ๆ ไหลอาบท่วมร่าง กู้โม่หานยังคิดจะอุ้มนางกลับไปให้ได้

“ท่านอ๋อง โหรวเอ๋อร์ไม่ได้ถูกพระชายาทำให้บาดเจ็บอะไรมากมาย ขาก็ไม่เจ็บแล้วด้วย ท่านไม่ต้องอุ้มหรอกเจ้าค่ะ โหรวเอ๋อร์ขอกลับไปที่เรือนก่อน..... "

นาทีนี้หยุนอี่ว์โหรวเสแสร้งต่อไปไม่ไหวแล้ว ผลักเขาออกไปอย่างแรง แล้ววิ่งไปห้องน้ำราวกับผู้ประสบภัยที่วิ่งหนีตายก็ไม่ปาน

ทุกฝีก้าวที่วิ่งไป จะมีเสียงระเบิดปะทุตามออกมาเป็นระลอก ๆ หยุนอี่ว์โหรวทั้งโกรธทั้งอายจนหน้าแดงเถือกทั้งหน้า!

หนานหว่านเยียน! ถึงกับเล่นงานนางขนาดนี้ ทำให้นางเกือบต้องอับอายต่อหน้ากู้โม่หาน สมควรตายนัก!

เชี่ยนปี้ตกใจจนเซ่อไปเลย รีบวิ่งตามไปพลางร้องเรียก "พระชายารองเจ้าคะ พระชายารอง...."

กู้โม่หานถึงกับยืนอึ้งอยู่กับที่ ตกตะลึงไปครู่ใหญ่ .....