ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 240

เอ๊ะ? ตัวร้ายกลับใจแล้วหรือ?

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยมองหน้ากันเลิ่กลั่ก มองพิจารณากู้โม่หานตั้งแต่หัวจรดเท้า

เสื้อผ้าของเขาค่อนข้างยุ่งเหยิง ใบหน้าขาวบริสุทธิ์ดุจหยก อวัยวะบนใบหน้าอันลุ่มลึกถูกสลักไว้บนใบหน้า เย็นชาและแข็งกร้าวจนผู้คนไม่สามารถละสายตาจากเขาได้

แต่รอยแดงบนใบหน้ามีหยดเลือดไหลซึมออกมาบางๆ บนหน้าผากก็เหมือนจะมีของเหลวสีแดงที่ยังไม่ได้เช็ดให้สะอาด มันดูโดดออกมาอย่างเห็นได้ชัด

แปลกมาก เขาถูกใครตีมาหรือ?

เกี๊ยวน้อยแอบนินทาอยู่ในใจ บุ้ยปากเล็กๆ มองไปทางข้างหลังของกู้โม่หาน “ท่านอย่าขวางพวกเรา! ท่านแม่ของข้าล่ะ ท่านไม่ได้ทำอะไรท่านแม่ใช่ไหม?”

ซาลาเปาน้อยก็ชะโงกหน้ามองเข้าไปในห้องเช่นกัน “ใช่แล้ว! ท่านแม่บาดเจ็บหรือเปล่า?”

เมื่อครู่พวกนางกำลังเล่นอยู่ที่วังหลัง แต่พอได้ยินว่าเกิดเรื่องราวใหญ่โตขึ้นที่นี่ หยุนอี่ว์โหรวก็ตกลงไปในทะเลสาบอีก

สองพี่น้องยังคงงุนงง ทำไมหญิงผู้นี้อยู่ดีๆ ถึงอยากลงน้ำ จะลดความร้อนของธาตุไฟทั้งห้าลงหรือ?

แต่เมื่อคิดว่ากู้โม่หานต้องเข้าข้างหยุนอี่ว์โหรวแน่นอน ดังนั้นสองพี่น้องจึงไหว้วานเซียงเหลียนและบรรดาหมัวมัว ให้รีบวิ่งมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับหนานหว่านเยียนหรือไม่

สุดท้ายใครจะคิดว่า กู้โม่หานที่ห่วงใยหยุนอี่ว์โหรวมาโดยตลอด ในเวลานี้ไม่ได้อยู่กับนาง แต่มาอยู่ในห้องท่านแม่ของพวกนางแทน…

แปลกมากจริงๆ!

กู้โม่หานจิตใจหนักอึ้ง รู้สึกผิดหวังเล็กๆ แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเด็กหญิงทั้งสองห่วงใยหนานหว่านเยียน แต่เขาต่างหากที่ถูกหนานหว่านเยียนทำร้ายบาดเจ็บ

ขณะที่เขากำลังจะเอ่ยปากแก้ต่างให้ตัวเอง เสียงอันอ่อนโยนของผู้หญิงก็ดังมาจากทางด้านหลัง “ข้าจะเป็นอะไรได้ล่ะ พวกเจ้าต่างหาก วิ่งมาเร็วขนาดนี้ ระวังสะดุดล้มนะ”

ตั้งแต่ตอนที่กู้โม่หานออกไปข้างนอก หนานหว่านเยียนก็รีบสวมเสื้อผ้า กลัวว่าเจ้าตัวเล็กจะสังเกตเห็นความผิดปกติ แล้วยังจัดเสื้อผ้าและผมเผ้าให้เรียบร้อยอีกด้วย

ในเวลานี้นางค่อยๆ ยิ้มอย่างสง่างาม แววตางดงาม บนลำคอมีรอยกัดชัดเจน แต่หนานหว่านเยียนกลับไม่รู้ตัว

กู้โม่หานนึกถึงริมฝีปากอันหอมหวานนุ่มนวลของหนานหว่านเยียนเมื่อครู่ รสชาติแห่งความสุขของสตรี เขาตกใจมาก แต่กลับขมวดคิ้ว

นางไม่เคยยิ้มให้เขาแบบนี้มาก่อน

“ท่านแม่...” เมื่อซาลาเปาน้อยและเกี๊ยวน้อยเห็นหนานหว่านเยียนก็ยิ้มแฉ่งออกมา

สองพี่น้องวิ่งออกไป จูงมือหนานหว่านเยียนมองซ้ายมองขวา หลังจากแน่ใจว่านางไม่เป็นอะไรแล้ว เกี๊ยวน้อยก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “พวกเรากลัวแทบตาย โชคดีที่ท่านแม่ไม่ถูกรังแก”

“ไม่อย่างนั้น พวกเราจะไม่มีทางให้อภัยใครบางคนที่ทำร้ายแม่!”

พูดจบ เด็กน้อยทั้งสองก็ชำเลืองมองกู้โม่หานพร้อมกัน ความไม่เป็นมิตรของเกี๊ยวน้อยแสดงออกมาอย่างชัดเจน ความระแวดระวังของซาลาเปาน้อยก็เพิ่มขึ้น

“ใครบางคน” คือการแขวะเขา กู้โม่หานฟังออก เขาถูกจับจ้องด้วยสายตาของสองพี่น้องอีกครั้ง จนรู้สึกอึดอัดในใจ

เขาต่างหากที่ถูกหนานหว่านเยียนบีบให้ยอม ตอนนี้ถูกสองสาวน้อยดูถูก เขารู้สึกอึดอัดใจมาก

ทำไมในที่ของหนานหว่านเยียน เขาถึงไม่ได้รับการต้อนรับ?

หลังจากหนานหว่านเยียนเดินออกจากห้อง ก็ไม่ได้มองกู้โม่หานเลย นางจูงมือเด็กหญิงทั้งสอง พาพวกนางเดินไปทางลานหลังด้วยรอยยิ้มเบิกบาน

“ท่านแม่ไม่เป็นอะไร ไม่มีใครกล้ารังแกท่านแม่หรอก ท่านแม่สุดยอดมาก ไป เรากลับไปเข้าเรียนกับพวกหมัวมัวกันเถอะ”

นางไม่สามารถปล่อยให้กู้โม่หานอยู่กับเด็กน้อยทั้งสองไปมากกว่านี้ อันที่จริงอีกไม่นานก็จะพาพวกเขาไปแล้ว