ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 247

นางยกมือขึ้นตีบาดแผลบนไหล่ของกู้โม่หานอย่างแรง ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปกะทันหัน เจ็บเสียจนต้องสูดลมหายใจเข้า

กู้โม่หานดูอ่อนข้อลง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาซีดเผือด กัดฟันกล่าวว่า “หนานหว่านเยียน นางสตรีผู้ดุร้าย!”

หนานหว่านเยียนหัวเราะเย้ยหยันขึ้น “การใจอ่อนต่อศัตรูเป็นภัยร้ายแรงที่สุดของตน”

ริมฝีปากเรียวบางของชายหนุ่มเม้มเข้าหากันแน่นและมิได้กล่าวสิ่งใดอีก

ในมิช้าทั้งสองคนก็เดินทางมาถึงค่ายเสินเชื่อ

กู้โม่หานลงจากรถม้า หนานหว่านเยียนมิรอให้เขากอดนางลงมา ก็ได้กระโดดลงจากรถม้าเพียงลำพังอย่างยากลำบาก

ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อยด้วยความมิพอใจ ขณะที่กำลังจะกล่าวบางอย่างออกมา จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงโห่ร้องดังสนั่นลั่นอยู่ด้านหลังว่า

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋องเดินทางมา พระชายาก็มาด้วย!”

“ท่านอ๋อง พระชายา ในที่สุดท่านทั้งสองก็เดินทางมา!”

หนานหว่านเยียนรู้สึกตกใจแล้วหันหลังไปมอง พบเหล่าทหารจำนวนมากมายนับมิถ้วน โดยมีรองแม่ทัพอวี๋เดินนำเข้ามาหานางและกู้โม่หานด้วยน้ำตาคลอเบ้า

ฉากนี้ช่างมีชีวิตชีวา แม้จะมิได้มีเสียงกลองฆ้องใด

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาเห็นกู้โม่หานที่สวมเสื้อเกราะ ฝูงชนต่างพากันตกตะลึง ในสมองของเขาจดจำท่าทางอันดุร้ายของกู้โม่หานในสนามรบได้ เขายกดาบขึ้นสังหารไปทั่วทิศทาง

ทหารเกณฑ์บางคนที่เพิ่งเข้าร่วมชะโงกศีรษะออกมาดู ต้องการจะเห็นกู้โม่หานผู้เป็นเทพสงครามในตำนานคนนี้

ทุกคนยืนอยู่สองข้างของกู้โม่หานและหนานหว่านเยียน พวกเขาเข้าแถวอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยแล้วโค้งคำนับ กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึมพร้อมเพรียงกันว่า “คารวะท่านอ๋อง คารวะพระชายา!”

หนานหว่านเยียนเห็นดังนั้นก็รู้สึกเย้ยหยัน

นางคิดมิออกจริงๆ ว่าเหตุใดชายที่มีแต่ความชั่วร้าย ไร้ซึ่งเสน่ห์ ปกป้องแต่ภรรยาน้อย คอยคิดจัดการภรรยาหลวงเช่นนี้ จึงถูกเหล่าทหารชื่นชมสรรเสริญด้วยความหลงใหลในตัวเขา

แต่ท้ายที่สุดแล้วนางก็มิได้แสดงสีหน้าท่าทีออกมา

กู้โม่หานมิได้ดูตกใจกับเกียรติยศที่เขาได้รับมานี้ เขายืดร่างกายที่สวมชุดเกาะขึ้นตรง

จากนั้นสั่งให้เหล่าทหารลุกขึ้นยืน กล่าวกับรองแม่ทัพอวี๋ว่า “เหล่าเสิ่นเป็นอย่างไรบ้าง หลายวันมานี้ข้าค่อนข้างยุ่ง จึงมิมีเวลาเดินทางมาเยี่ยมเหล่าพี่น้องทั้งหลาย”

หนานหว่านเยียนยืนกอดอกอยู่ด้านข้าง นางเปิดโปงออกมาว่า “นั่นสิ ยุ่งยิ่งนัก ยุ่งอยู่กับสตรีตลอดทั้งวี่ทั้งวัน หาหลักการหรือสาระได้มิได้แม้แต่น้อย”

“หนานหว่านเยียน” แววตาอันหล่อเหลาของกู้โม่หานเมื่อครู่แสดงท่าทีมิพึงพอใจนางออกมา

บัดนี้เมื่ออยู่ในค่ายทหาร ยังมิให้เกียรติเขาอีก

เห็นได้ชัดว่านางได้จัดการเขาไปแล้วหนึ่งดาบ บัดนี้ก็ยังมิพอใจ......

รองแม่ทัพอวี๋เห็นสถานการณ์เช่นนี้ ก็อดมิได้ที่จะระมัดระวัง

ดูเหมือนช่วงนี้ความสัมพันธ์ของท่านอ๋องและพระชายาจะมิค่อยดีนัก

“เหล่าเสิ่นสบายดีพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องและพระชายามิต้องกังวลใจไป”

“แล้วเขาอยู่ที่ใด พาข้าไปดูเขาหน่อย” หนานหว่านเยียนเหลือบมองไปทางรองแม่ทัพอวี๋แล้วจึงเอ่ยปากขึ้น

เมื่อดูสถานการณ์ทั่วไปของรองแม่ทัพอวี๋เรียบร้อยแล้ว นางก็ได้กำชับกับหมอทหารก่อนเดินทางจากไป นางมิอยากจะอยู่กับกู้โม่หานอีกแม้แต่วินาทีเดียว เรียกได้ว่าแม้แต่เอ่ยปากพูดก็ยังรู้สึกลำบากใจ