ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 268

ทุกคนตกใจ และไม่เคยคิดว่าหยุนอี่ว์โหรวจะพูดออกมาเช่นนี้

และคําพูดนี้ของนางเป็นการก็โยนความผิดให้หนานหว่านเยียน ทำให้ทุกคนคิดว่าการที่กู้โม่หานถูกลอบสังหาร ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ มิฉะนั้น เป็นถึงเทพสงคราม เหตุใดถึงได้รับบาดเจ็บอย่างง่ายดาย？

ใบหน้าของหยุนอี่ว์โหรวซีดเผือด กัดฟันจ้องมองหนานหว่านเยียนที่หยิ่งผยอง　　

“เหตุใดพระชายาไม่พูดเล่า หรือว่าข้าพูดแทงใจพระชายางั้นหรือ？ ท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บอย่างแปลกประหลาดพระชายากลับปลอดภัยหายห่วง เรื่องนี้มีจุดน่าสงสัยหลายอย่าง”

การทิ้งระเบิดครั้งนี้ของนางรุนแรงมาก แม้ว่าคนเหล่านั้นจะไม่เชื่อว่าเป็นฝีมือหนานหว่านเยียน ทว่าพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะจ้องมองไปยังหนานหว่านเยียน

แม้แต่พ่อบ้านกาวก็อดคิดไม่ได้ ไม่ว่าอย่างไร ตอนนี้ท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บสาหัส หากคนในค่ายทหารรู้ จะต้องเกิดความวุ่นวายอย่างแน่นอน เมื่อถึงเวลาต้องหาความรับผิดชอบจากใคร ก็ยังไม่ทราบ

ดวงตาที่สดใสของหนานหว่านเยียนเย็นชาดุจน้ำแข็ง เสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดแสดงพลังงานบางอย่าง และความโกรธที่ทำให้ผู้คนหวาดกลัว

อวี๋เฟิงกับเสิ่นอี่ว์และคนอื่นๆ เชื่อหนานหว่านเยียนอย่างแน่นอน อวี๋เฟิงอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับหนานหว่านเยียนพูดเพียงเท่านั้น

“หยุนอี่ว์โหรว ข้าว่าเจ้าน่ะเป็นหมาที่เลิกกินขี้ไม่ได้จริงๆ เรื่องยุแยงคนอื่นเจ้านี่ถนัดที่สุด เพิ่งจะมีปัญหาภายนอกเจ้าก็อยากจะก่อความวุ่นวายภายใน ข้าว่าเจ้ามากกว่าที่ทำตัวเหมือนสายลับ หากไม่ใช่เพราะข้ายื่นมือเข้าช่วยเหลือ กู้โม่หานจะมีชีวิตอยู่ถึงตอนนี้หรือ？”

บ่าวหลายคนรู้สึกได้ทันทีว่าสมเหตุสมผล และพวกเขาพากันมองไปที่ หยุนอี่ว์โหรว มีหลายคนไม่พอใจเป็นอย่างมาก

เดิมทีจวนอ๋องอี้ก็มีคนตื่นตระหนกมากพอแล้ว พระชายารองยังมาใส่ร้ายพระชายาถึงที่นี่ ช่างไม่รู้จักกาลเทศะเสียจริง

ใบหน้าของหยุนอี่ว์โหรวเซื่องซึมลง เมื่อต้องการจะโต้แย้ง“ข้าไม่ได้... ”

“ไม่ได้อะไรงั้นหรือ？” สีหน้าที่เย็นชาของหนานหว่านเยียน ดวงตาทั้งสองของนางเต็มไปด้วยความเคียดแค้น “ตอนนี้เจ้ากําลังร้องไห้อยู่ที่หน้าประตูจวนของกู้โม่หาน ตะโกนบอกว่าเขาจะตายต้องพบหน้าเขาให้ได้ นี่เจ้าจะรีบร้องไห้ไว้ทุกข์ให้เขาล่วงหน้าอย่างนั้นหรือ？ตอนนี้เจอไม่ได้ต่อไปก็เจออีกไม่ได้อย่างนั้นหรือ？รีบไสหัวไป อย่ามาขวางหูขวางตาข้า”

ใบหน้าของนางยิ่งเปลี่ยนไปจากเดิมอีก นางไม่กล้าแม้แต่จะหลั่งน้ำตา “พระชายา ข้าเพียงแค่เป็นห่วงท่านอ๋อง... ”

ทุกคนไม่พอใจเป็นอย่างมาก พวกเขาเป็นห่วงกู้โม่หาน สวดภาวนาอย่างต่อเนื่องขอให้กู้โม่หานสามารถผ่านพ้นไป จะให้มีคนมาพูดคำพูดอัปมงคล ทำเรื่องอัปมงคล ต่อหน้าได้อย่างไร

ท่าทางของหยุนอี่ว์โหรวเป็นการร้องไห้ไว้ทุกข์ เสิ่นอี่ว์มองไปยังหยุนอี่ว์โหรวด้วยใบหน้าที่จริงจัง “พระชายารอง โปรดกลับไปเถิด”

จิตใจของหยุนอี่ว์โหรวนิ่งลงทันที เจ็บปวดราวกับถูกมีดหั่นเป็นชิ้นๆ

ฝีปากหนานหว่านเยียนคมคายจริงๆ คําพูดเพียงไม่กี่คําสามารถทําให้สถานการณ์กลับตาลปัตรได้

เห็นได้ชัดว่านางต้องการทำให้หนานหว่านเยียนถูกรังเกียจ ได้รับความอับอาย คาดไม่ถึงว่าท้ายที่สุดเป็นนางที่ถูกรังเกียจเสียเอง

ทว่าหยุนอี่ว์โหรวไม่ยอมจากไป กัดฟันยกกระโปรงคุกเข่าลงอย่างรุนแรง สายตาทั้งสองของนางจ้องมองไปยังประตู

“พระชายา ข้ารักท่านอ๋องท่านที่สุด ไม่มีเจตนาที่จะทำร้ายท่านอ๋องอย่างแน่นอน ไม่ว่าท่านจะพูดอะไรเพื่อใส่ร้ายข้า วันนี้ไม่ได้พบเขา ข้าก็จะไม่ไปไหน！”

ในสายตาของทุกคน มองไปแล้วรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก ทว่ากลับไม่กล้าเข้าไปขัดขวาง ถึงอย่างไรก็เป็นถึงพระชายารอง แม้ว่าท่านอ๋องจะผิดหวังในตัวนางอยู่บ้าง ทว่าท้ายที่สุดแล้วก็เป็นถึงพระชายารอง ใครจะกล้าดูหมิ่นนางกัน？

ใบหน้าอันงดงามของหนานหว่านเยียนเหลือบมองนางอย่างเย็นชา “งั้นก็คุกเข่าไปเถิด หากคุกเข่าจนตายแล้ว ส่งไปที่สุสาน หากไม่ตาย ใครก็ห้ามให้นางลุกขึ้นมาเด็ดขาด！”