ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 349

“โย้ว....วางยา? ตื่นเต้นขนาดนี้เลยหรือ?”

เจียงหรูเยว่ที่กำลังดื่มชาอยู่ ได้ยินประโยคนี้ ก็พ่นออกมาทั้งหมด แต่นางก็ไม่สนใจภาพลักษณ์ เช็ดปาก พร้อมหันไปมองหยุนอี่ว์โหรวอย่างตกตะลึง

“ที่แท้พระชายารองหยุน....ชอบแบบนี้หรือ?”

ดั่งสายฟ้าฟาดลงมา ทันใดนั้นทุกคนไม่รู้ว่าจะหันไปมองใครดี มีหลายคนสำลักน้ำชา มองดูหยุนอี่ว์โหรวด้วยสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม

น่าตกตะลึงอย่างมาก

หยุนอี่ว์โหรวไม่ได้เรื่องถึงเพียงนี้ ยังต้องวางยาแบบนั้นเพื่อให้ได้นอนกับกู้โม่หานหรือ?

หนานหว่านเยียนก็ตกตะลึงไม่เข้าใจ

เห็นท่าทีกู้โม่หานผิดปกติ หนานหว่านเยียนกำลังคิดว่า เขาคงไม่.....กินยาลูกกลอนพูดความจริงของนางเข้าไปมั้ง?

นางเน้นย้ำเซียงอวี้ว่าห้ามพลาด ตามหลักแล้วน่าจะไม่ผิด

หยุนอี่ว์โหรวยิ่งมึนงง ดวงตาทั้งคู่ค่อนข้างวิงเวียนตาลาย นางมองดูกู้โม่หานอย่างไม่คาดคิด พยายามกระตุกมุมปาก

“ท่าน....อ๋อง? ท่านกำลังพูดล้อเล่นใช่ไหม? ยังไงโหรวเอ๋อร์ก็เป็นพระชายารองของท่าน จะวางยาท่านได้อย่างไร อีกอย่าง ที่ผ่านมาเพราะโหรวเอ๋อร์สุขภาพไม่ดี จึงไม่ได้ร่วมหอกับท่าน ท่านจึงโกรธเพราะเหตุนี้หรือ?”

กู้โม่หานหมายความว่ายังไง?

ต่อให้เขาไม่พอใจแค่ไหน ก็ไม่ควรพูดจาแบบนี้ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ อย่างตรงๆมั้ง

กู้โม่หานได้ยินแบบนี้ ท่าทางเริ่มแปลกขึ้นเรื่อยๆ พร้อมเถียงกลับว่า

“เมื่อวานอยู่ในเรือนซีเฟิง มีสายตาคนมากมายต่างมองเห็น เจ้าเอายาสกปรกใส่ในน้ำแกงไก่ให้ข้าดื่ม หวังที่จะได้เข้าห้องหอกับข้า พระชายารอง เจ้ารู้ทั้งรู้ว่าข้าเกลียดคนกระทำเรื่องไม่ดีอย่างที่สุด”

แย่ที่สุด

ทำไมเขาถึงพูดออกมาทั้งหมด?

หยุนอี่ว์โหรวยิ่งฟังสีหน้าก็ยิ่งขาวซีด นางยังอยากพูดแก้ต่างให้กับตัวเอง เจียงหรูเยว่กลับพรวดลุกขึ้นมา พร้อมรีบถามขึ้นว่า “แบบนี้เป็นไปได้อย่างไร? ท่านอ๋องกับพระชายารองหยุน รักกันมาตลอดไม่ใช่หรือ?”

ทุกคนต่างผงกหัวเห็นด้วย

กู้โม่หานถลึงตามองเจียงหรูเยว่อย่างแดงก่ำ ทั้งๆที่ไม่อยากพูดอะไร กลับกัดฟันพูดออกมาว่า “ข้ากับพระชายารองไม่ได้รักกัน เรื่องนี้ได้คุยกับนางแต่แรกแล้ว เป็นข้าเองที่เข้าใจนางผิด ข้ายินดีรับผิดชอบ ชดเชยให้ทุกอย่าง แต่นางไม่ยอมรับ ก่อเรื่องแล้วก่อเรื่องอีก”

เมื่อพูดออกมาแบบนี้ ทุกคนต่างแตกตื่น ทันใดนั้นก็มีเสียงหายใจดังขึ้นภายในลาน

สายตาของทุกคน ต่างหันมามองหยุนอี่ว์โหรวทันที

สายตาเย้ยหยันและตำหนิ

หนานหว่านเยียนกลับขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจ

กู้โม่หานเคยพูดกับหยุนอี่ว์โหรว ว่าไม่ได้รักกัน?

เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมนางไม่รู้เลย

สายตาเจียงหรูเยว่แฝงไปด้วยความเย้ยหยัน พร้อมพูดขึ้นอย่างเหน็บแนมว่า “เมื่อกี้พระชายารองยังพูดว่า ท่านอ๋องรักนางอย่างมาก คิดไม่ถึงว่าพระชายารองหยุนจะโกหกเก่งขนาดนี้......”

ทุกครั้งที่มาจวนอ๋องอี้ นางล้วนได้รับผลเก็บเกี่ยวอย่างมาก

ข่าวที่ได้รับรู้ในวันนี้ ช่างน่าทึ่งเหลือเกิน รอนางกลับไป นางจะต้องไปป่าวประกาศให้พวกเพื่อนพี่น้องที่ไม่มาพวกนั้นให้ได้รู้

ทุกคนมองดูหยุนอี่ว์โหรวอยู่อย่างรังเกียจ แล้วก็เริ่มพูดคุยกระซิบกระซาบกันขึ้นมา

“ท่านอ๋อง ท่านกำลังพูดอะไร? โหรวเอ๋อร์ โหรวเอ๋อร์เปล่า....” หนังหน้าหยุนอี่ว์โหรวแทบจะถูกกู้โม่หานฉีกเละไปหมดแล้ว นางลุกขึ้นมาอย่างกระสับกระส่าย ชนทุกมุมโต๊ะก็ไม่รู้สึกเจ็บ วิ่งไปด้านข้างกู้โม่หานแล้วก็ร้องห่มร้องไห้

“ท่านอ๋อง วันนี้ท่านเป็นอะไร โหรวเอ๋อร์ทำอะไรผิด โหรวเอ๋อร์จะแก้ไข ต่อไปโหรวเอ๋อร์จะไม่ทำอะไรให้ท่านโกรธโมโหอีก”

นางยังต้องการรักษาหน้า ถึงแม้จะกระทำผิดไป แต่ทำไมกู้โม่หานจะต้องพูดออกมาต่อหน้าทุกคน?

“อย่าแตะต้อง....ข้า” กู้โม่หานควบคุมตนเองไม่ได้แล้ว ถึงแม้เขาจะไม่ได้ลงมือผลักหยุนอี่ว์โหรว แต่คำพูดคำจานั้นเย็นชาเฉียบคม

เขาหยิกตนเองจนเหงื่อไหลซึม แต่ปากเหมือนถูกควบคุม เมื่อพูดแล้วก็ไม่สามารถที่จะหุบได้