ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 392

เขาพูดออกไปจากใจจริง เขากลัวว่าหนานหว่านเยียนจะหลบหน้าเขาและไม่สนใจเขาอีก

หนานหว่านเยียนหันกลับมองอย่างสงสัย สะบัดแขนออกจากมือของกู้โม่หานอย่างแรง “เจ้าทำอะไร ข้าเจ็บนะ!”

ไม่ไปเฝ้าหยุนอี่ร์โหรว มาหานางทำไม

ถ้าให้นางไปช่วยหยุนอี่ร์โหรวอีก นางจะตัดน้องชายของเขาให้เขามีลูกไม่ได้อีกต่อไปเลย!

กู้โม่หานเห็นสายตาของนาง เต็มไปด้วยความเกลียดและรำคาญ เขาปวดใจแต่ก็ไม่ปล่อยมือ

เขาเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง จ้องมองใบหน้าที่เหนื่อยล้าของหนานหว่านเยียน และขมวดคิ้วเป็นปม

“สีหน้าเจ้าดูไม่ดี เหนื่อยหรือเปล่า?”

หนานหว่านเยียนทำหน้าไม่พอใจ มองเขาด้วยสายตาเย็นชา แล้วสะบัดแขนแรงขึ้น “เจ้าไม่ต้องมายุ่ง ปล่อยมือข้านะ”

เสแสร้ง แกล้งทำมาเป็นห่วงเป็นใยนาง

เมื่อคืนตอนที่ให้นางไปช่วยหยุนอี่ร์โหรว เขาเคยคิดถึงความรู้สึกของนางบ้างไหม

ใบหน้าซีดเซียวของกู้โม่หานเกิดความข้องใจ แต่เขาก็เข้าใจว่าตอนนี้หนานหว่านเยียนกำลังโกรธ ถ้าเถียงกับนางอีก เรื่องนี้คงไม่จบง่ายๆ

เขาปล่อยมือของนางออกช้าๆ สายตาที่ลึกซึ้งนั้นจ้องมองนาง “ข้ามาดูอาการเสิ่นอี่ร์ ได้ยินพ่อบ้านบอกว่า เจ้าช่วยเขาได้แล้ว ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง?”

หนานหว่านเยียนรีบชักมือกลับมา ได้ยินเขาถามถึงเสิ่นอี่ร์ สายตาก็เต็มไปด้วยความดูถูก

แต่ว่า นางก็บอกอาการของเสิ่นอี่ร์ไปตามตรง เพราะยังไงเรื่องนี้น่าสงสัยมาก นางต้องจับตัวคนร้ายให้ได้เร็วๆ

“ข้าจัดการแผลตรงเอวและหลังแล้ว สองจุดนี้ไม่เป็นอันตรายมาก ก็เลยไม่เป็นปัญหาอะไร”

“แต่หัวของเขาบาดเจ็บรุนแรง อาการหนักมาก ข้าทำได้แค่รักษาชีวิตของเขาไว้ แต่ไม่สามารถรับรองได้ว่า เขาจะฟื้นเมื่อไหร่”

กู้โม่หานได้ยินแล้วก็ขมวดคิ้วเป็นปม สีหน้าเย็นชาขึ้น “หัวและหลังของเสิ่นอี่ร์มีแผลงั้นเหรอ?”

เขารีบเดินเข้าไปดูอาการของเสิ่นอี่ร์

คนบนเตียงถูกพันด้วยผ้าพันแผลทั้งตัว โดนผ้าพันแผลพันหัวหลายตลบ ดูเหมือนจะอาการหนักมาก

สีหน้าของกู้โม่หานแย่ลง เสิ่นอี่ร์มีวิทยายุทธ์กล้าแกร่ง ไม่มีทางโดนศัตรูลอบโจมตีข้างหลังได้ง่ายๆ แถมยังเป็นหัวอีก……นอกจากจะสู้กลับไม่ได้ ก็ถึงโดนคนโจมตีเข้า

แต่ จะเป็นไปได้ยังไง? เสิ่นอี่ร์เจอนักฆ่าในเรือนของหยุนอี่ร์โหรว หลังเกิดเรื่องก็รีบตะโกนเรียกคนทันที เสิ่นอี่ร์จะโดนนักฆ่าจับกดหัวแล้วทุบตีได้ยังไง……หรือว่า สถานการณ์ของเมื่อวาน ไม่ได้เป็นอย่างที่พ่อบ้านเกาพูด?

ถ้าเป็นแบบนี้ จดหมายที่พ่อบ้านเกาให้เขา ก็คงต้องครุ่นคิดดูดีๆแล้วล่ะ……

กู้โม่หานโมโหมาก เขากำหมัดแน่นแล้วจ้องมองเสิ่นอี่ร์

แต่ใครทำร้ายเสิ่นอี่ร์แบบนี้กัน เขาจะต้องจับมันมาฆ่าล้างแค้นให้ได้!

หนานหว่านเยียนเห็นกู้โม่หานไม่พูด ยังไงนางก็บอกอาการไปแล้ว จึงกลับหลังหันเดินออกไป ทันใดนั้นนอกประตูก็มีข้ารับใช้เข้ามารายงาน

“ท่านอ๋อง พระชายา แม่ทัพน้อยหยุนเหิงจากจวนแม่ทัพขอเข้าพบเจ้าค่ะ”

หยุนเหิง?

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว

เขามาทำไม?

นางรีบเดินไปข้างนอก

กู้โม่หานมองเสิ่นอี่ร์ พยายามสงบสติอารมณ์ สายตาดุร้าย “เสิ่นอี่ร์ ข้าจะต้องแก้แค้นให้เจ้าให้ได้ จะไม่อภัยผู้ที่ทำร้ายเจ้าเด็ดขาด เจ้ารีบฟื้นขึ้นมาเถอะ”

พูดจบ เขาก็เดินออกจากห้องไป เดินตามหลังหนานหว่านเยียน