ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 392

เขาพูดออกไปจากใจจริง เขากลัวว่าหนานหว่านเยียนจะหลบหน้าเขาและไม่สนใจเขาอีก

หนานหว่านเยียนหันกลับมองอย่างสงสัย สะบัดแขนออกจากมือของกู้โม่หานอย่างแรง “เจ้าทำอะไร ข้าเจ็บนะ!”

ไม่ไปเฝ้าหยุนอี่ร์โหรว มาหานางทำไม

ถ้าให้นางไปช่วยหยุนอี่ร์โหรวอีก นางจะตัดน้องชายของเขาให้เขามีลูกไม่ได้อีกต่อไปเลย!

กู้โม่หานเห็นสายตาของนาง เต็มไปด้วยความเกลียดและรำคาญ เขาปวดใจแต่ก็ไม่ปล่อยมือ

เขาเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง จ้องมองใบหน้าที่เหนื่อยล้าของหนานหว่านเยียน และขมวดคิ้วเป็นปม

“สีหน้าเจ้าดูไม่ดี เหนื่อยหรือเปล่า?”

หนานหว่านเยียนทำหน้าไม่พอใจ มองเขาด้วยสายตาเย็นชา แล้วสะบัดแขนแรงขึ้น “เจ้าไม่ต้องมายุ่ง ปล่อยมือข้านะ”

เสแสร้ง แกล้งทำมาเป็นห่วงเป็นใยนาง

เมื่อคืนตอนที่ให้นางไปช่วยหยุนอี่ร์โหรว เขาเคยคิดถึงความรู้สึกของนางบ้างไหม

ใบหน้าซีดเซียวของกู้โม่หานเกิดความข้องใจ แต่เขาก็เข้าใจว่าตอนนี้หนานหว่านเยียนกำลังโกรธ ถ้าเถียงกับนางอีก เรื่องนี้คงไม่จบง่ายๆ

เขาปล่อยมือของนางออกช้าๆ สายตาที่ลึกซึ้งนั้นจ้องมองนาง “ข้ามาดูอาการเสิ่นอี่ร์ ได้ยินพ่อบ้านบอกว่า เจ้าช่วยเขาได้แล้ว ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง?”

หนานหว่านเยียนรีบชักมือกลับมา ได้ยินเขาถามถึงเสิ่นอี่ร์ สายตาก็เต็มไปด้วยความดูถูก

แต่ว่า นางก็บอกอาการของเสิ่นอี่ร์ไปตามตรง เพราะยังไงเรื่องนี้น่าสงสัยมาก นางต้องจับตัวคนร้ายให้ได้เร็วๆ

“ข้าจัดการแผลตรงเอวและหลังแล้ว สองจุดนี้ไม่เป็นอันตรายมาก ก็เลยไม่เป็นปัญหาอะไร”

“แต่หัวของเขาบาดเจ็บรุนแรง อาการหนักมาก ข้าทำได้แค่รักษาชีวิตของเขาไว้ แต่ไม่สามารถรับรองได้ว่า เขาจะฟื้นเมื่อไหร่”

กู้โม่หานได้ยินแล้วก็ขมวดคิ้วเป็นปม สีหน้าเย็นชาขึ้น “หัวและหลังของเสิ่นอี่ร์มีแผลงั้นเหรอ?”

เขารีบเดินเข้าไปดูอาการของเสิ่นอี่ร์

คนบนเตียงถูกพันด้วยผ้าพันแผลทั้งตัว โดนผ้าพันแผลพันหัวหลายตลบ ดูเหมือนจะอาการหนักมาก

สีหน้าของกู้โม่หานแย่ลง เสิ่นอี่ร์มีวิทยายุทธ์กล้าแกร่ง ไม่มีทางโดนศัตรูลอบโจมตีข้างหลังได้ง่ายๆ แถมยังเป็นหัวอีก……นอกจากจะสู้กลับไม่ได้ ก็ถึงโดนคนโจมตีเข้า

แต่ จะเป็นไปได้ยังไง? เสิ่นอี่ร์เจอนักฆ่าในเรือนของหยุนอี่ร์โหรว หลังเกิดเรื่องก็รีบตะโกนเรียกคนทันที เสิ่นอี่ร์จะโดนนักฆ่าจับกดหัวแล้วทุบตีได้ยังไง……หรือว่า สถานการณ์ของเมื่อวาน ไม่ได้เป็นอย่างที่พ่อบ้านเกาพูด?

ถ้าเป็นแบบนี้ จดหมายที่พ่อบ้านเกาให้เขา ก็คงต้องครุ่นคิดดูดีๆแล้วล่ะ……

กู้โม่หานโมโหมาก เขากำหมัดแน่นแล้วจ้องมองเสิ่นอี่ร์

แต่ใครทำร้ายเสิ่นอี่ร์แบบนี้กัน เขาจะต้องจับมันมาฆ่าล้างแค้นให้ได้!

หนานหว่านเยียนเห็นกู้โม่หานไม่พูด ยังไงนางก็บอกอาการไปแล้ว จึงกลับหลังหันเดินออกไป ทันใดนั้นนอกประตูก็มีข้ารับใช้เข้ามารายงาน

“ท่านอ๋อง พระชายา แม่ทัพน้อยหยุนเหิงจากจวนแม่ทัพขอเข้าพบเจ้าค่ะ”

หยุนเหิง?

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว

เขามาทำไม?

นางรีบเดินไปข้างนอก

กู้โม่หานมองเสิ่นอี่ร์ พยายามสงบสติอารมณ์ สายตาดุร้าย “เสิ่นอี่ร์ ข้าจะต้องแก้แค้นให้เจ้าให้ได้ จะไม่อภัยผู้ที่ทำร้ายเจ้าเด็ดขาด เจ้ารีบฟื้นขึ้นมาเถอะ”

พูดจบ เขาก็เดินออกจากห้องไป เดินตามหลังหนานหว่านเยียน

นอกเรือนซีเฟิง หยุนเหิงเฝ้าอยู่ข้างนอก

ตอนนี้เขาดีขึ้นมากแล้ว สีหน้าแจ่มใสขึ้นมาก

ทหารข้างกายเขาถือของไว้ ยืนอยู่ข้างๆอย่างเคารพ

หยุนเหิงเห็นหนานหว่านเยียนเดินมา นางมีผิวพรรณที่เนียนขาว ไม่แต่งหน้าแต่ก็มีเสน่ห์ดึงดูดใจคน ถึงแม้จะดูเหนื่อยแค่ไหน ก็ปกปิดความสง่างามนั้นไม่ได้

ดวงตาของเขาเป็นประกาย ตั้งแต่วันนั้นที่หนานหว่านเยียนช่วยเขา เขาก็จดจำใบหน้านี้ไว้ในใจเสมอมา

ไม่คิดว่านางฟ้าที่เขาคิดถึงทุกวัน จะยังสวยมีเสน่ห์แบบนี้

“นางฟ้า พระชายา! พระชายา ข้าอยู่นี่!”

หยุนเหิงตะโกนไปด้วย แล้ววิ่งไปหาหนานหว่านเยียนด้วย

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว มองดูหยุนเหิงที่วิ่งมาหาตัวเอง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“น้องสาวลูกพี่ลูกน้องเจ้าอยู่ที่เรือนจู๋หลาน เจ้ามาผิดที่แล้วล่ะ”

เพิ่งรักษาเขาเสร็จ เขาก็มาจวนเลย หวังว่าอย่าทำเรื่องบ้าๆนะ ไม่งั้นนางจะไม่ออมมือแน่

หยุนเหิงกลับจ้องมองนาง “น้องสาวอะไรกัน วันนี้ข้ามาหาท่านต่างหาก!”

เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าได้ยินว่าเมื่อคืนท่านถูกลอบทำร้าย ก็เลยเอายาและยาบำรุงความงามมาให้ พระชายา ท่านไม่เป็นไรนะ?”

กู้โม่หานเดินมาถึงพอดี ตอนแรกคิดว่าหยุนเหิงจะมาหาเรื่อง พอได้ยินแล้วก็หรี่ตาลง แล้วมองไปยังหนานหว่านเยียน

หนานหว่านเยียนมองเขาอย่างสงสัย “ข้าไม่เป็นไร แม่ทัพน้อยหยุนทำไมถึงมีเวลาว่างมาหาข้าล่ะ?”

เขายังปกติดีใช่ไหม เมื่อก่อนเย็นชากับนางขนาดนั้น ตอนนี้กลับเป็นห่วงเป็นใยนางขึ้นมา?

หยุนเหิงโล่งอก ยิ้มตาหรี่แล้วพูดว่า: “พระชายาพูดอะไรกัน ตั้งแต่วันนั้นที่ท่านไม่ถืออคติ ช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าก็คิดได้แล้วล่ะ”

“บุญคุณแม้เพียงน้ำหยด ก็ควรตอบแทนให้ได้ดั่งสายธาร ท่านเป็นผู้มีพระคุณของข้า เป็นพ่อแม่ผู้ให้ชีวิตข้าอีกครั้ง ถึงแม้ข้าจะรู้ว่าพระชายาผู้งดงามตำแหน่งสูงส่งจะไม่ขาดเหลืออะไร แต่ข้าก็สั่งให้คนตามหาเครื่องสำอาง เครื่องประดับหรูหรา รวมไปถึงของเล่นแปลกๆทั่วทั้งแคว้นซีเหย่ พวกนี้ พวกนี้ แล้วก็พวกนี้ ข้าหามาให้พระชายากับจวิ้นจู่น้อยสองท่านโดยเฉพาะเลยนะ!”

ว่าแล้ว เขาก็ชี้ไปยังกล่องกำมะหยี่ที่พวกทหารถืออยู่ข้างๆอย่างได้ใจ แล้วทำท่าคาดหวังคำชมจากนาง

หนานหว่านเยียนอึ้ง กวาดตามองกล่องกำมะหยี่พวกนั้น แล้วมองไปยังหยุนเหิง จากนั้นก็หัวเราะออกมา

“ไม่คิดเลยนะ เจ้าจะเป็นคนตรงไปตรงมาเช่นนี้ ได้! ในเมื่อเจ้าเอามาให้ ข้าก็คงปฏิเสธไม่ได้ งั้นข้าจะรับน้ำใจของเจ้าไว้ทั้งหมดนะ”

ถึงแม้หยุนเหิงจะโง่หน่อย และโดนคนหลอกใช้ง่าย แต่ยังดีที่ไม่ได้โง่จนช่วยไม่ได้แล้ว ยังรู้ตัวและกลับตัวได้ทัน

รู้ตัวว่าผิดแล้วแก้ไขก็ดี นางยังพอให้อภัยได้

กู้โม่หานเห็นหยุนเหิงยิ้มร่าเริงต่อหนานหว่านเยียน แววตาของเขามืดมน แล้วเห็นหนานหว่านเยียนยิ้มให้กับหยุนเหิง สีหน้าของเขาก็บึ้งตึงทันที ความหึงเข้าครอบงำจิตใจ มองค้อนหยุนเหิงอย่างแรง

“พระชายามีหมดทุกอย่างแล้ว ไม่ต้องการของของเจ้า พูดจบแล้วก็กลับได้แล้วล่ะ”

ทหารสองนายข้างหยุนเหิง เห็นกู้โม่หานเดินมาก็ตกใจจนถอยหลังหลายก้าว จ้องมองหยุนเหิงอย่างหวาดกลัว

หยุนเหิงหลืนน้ำลาย มองดูสีหน้าที่บึ้งตึงของกู้โม่หาน ก็รู้สึกกลัวขึ้นมาในใจ

เขากำลังจะพูด หนานหว่านเยียนก็เหลือบมองกู้โม่หานด้วยสายตาเย็นชา

“แม่ทัพน้อยหยุนมาขอบคุณข้า เกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย?”

สีหน้าของกู้โม่หานบึ้งตึงมากกว่าเดิม หนานหว่านเยียนไม่ไว้หน้าเขา แล้วปกป้องหยุนเหิงแทน

ดวงตาของเขาคมกริบเหมือนมีด มองค้อนหยุนเหิงอย่างเย็นชา รู้สึกเกลียดหยุนเหิงขึ้นมาทันที

“เจ้า จะไสหัวไปไหม——”