ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 41

คนขับรถม้าไม่รู้สถานการณ์ สะบัดแส้ยาวตีไปบนบั้นท้ายม้า วิ่งตรงไปทางจวนอ๋อง

รถม้าโคลงเคลงไปมา และหนานหว่านเยียนก็ถูกกู้โม่หานบีบคออย่างไม่ทันตั้งตัว คิ้วที่เรียวสวยขมวดกันเป็นก้อนในชั่วพริบตา

ชายหนุ่มจ้องมองด้วยความโกรธ ในดวงตาที่แดงก่ำเต็มไปด้วยไอสังหาร หนานหว่านเยียนถามกลับไปอย่างโกรธแค้น “กู้โม่หาน นี่ท่านกำลังจะทำอะไร?”

กู้โม่หานยิ้มเย้ยหยัน แสดงความโกรธในใจออกมาทางสีหน้า “เจ้ายังมีหน้ามาถามข้าอีก? หนานหว่านเยียน เจ้าดูสิว่าวันนี้เจ้าทำอะไรลงไปบ้าง! ถึงกับกดขี่คำนวณโหรวเอ๋อร์สารพัด เจ้ามันผู้หญิงสติฟั่นเฟือน พูดจากลับกลอก ข้าไม่บีบคอเจ้าให้ตาย เจ้าก็ยังไม่รู้ว่าอะไรที่เรียกว่าเส้นความเหมาะสม!”

น้ำเสียงของหนานหว่านเยียนโมโหอย่างมาก “กู้โม่หาน ท่านเป็นถึงอ๋องอี้ผู้สง่างามทำไมถึงชอบโกหกหน้าด้านๆขนาดนี้? ท่านบอกว่าข้าวางอุบายโหรวเอ๋อร์ของท่าน ทำไมท่านไม่บอกว่านางเป็นคนหาเรื่องก่อนล่ะ?”

“นางทำอะไรก็ต้องพาข้าไปด้วย อยากจะให้ข้าขายหน้าต่อหน้าธารกำนัล ข้าจะทนนางอย่างไร อีกอย่าง ข้ากับท่านทำข้อตกลงกันไว้ก่อนแล้วก็จริง แต่ข้าแค่รับปากว่าจะไม่ขัดขวางท่านแต่งงานกับนางเท่านั้น แต่ไม่เคยพูดว่าจะไม่ทำอะไรอย่างอื่น”

ได้ยินคำพูด กู้โม่หานก็โกรธมากยิ่งขึ้น แรงในมือก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น กัดฟันคำรามด้วยเสียงดุดัน: “หนานหว่านเยียน! เจ้ากล้าวางอุบายข้า!”

นางไม่เคยคิดจะปล่อยอี่ว์โหรวไปตั้งแต่แรกอยู่แล้ว! จอมหลอกลวงคนนี้!

หนานหว่านเยียนส่งเสียงอู้อี้ ใบหน้าที่งดงามถูกบีบจนแดงก่ำ แทบจะพูดอะไรไม่ออกแล้ว

“ข้าประเมินเจ้าต่ำไปเอง ผู้หญิงเช่นเจ้าไม่เพียงแผนการลึกล้ำเท่านั้น ถูกขังอยู่ในลานเย็นแล้วยังสามารถไปมาหาสู่กับเฉิงเซี่ยงหนานได้อีก วิธีการไม่เลวเลยนี่นา! พวกเจ้าสองคนพ่อลูก ทำร้ายพระมารดาของข้ายังไม่พอ วันนี้ยังร่วมมือกันกลั่นแกล้งข้า ทำให้ทั่วทั้งจวนอ๋องอยู่ไม่เป็นสุข ทำไมพวกเจ้าถึงได้โหดเหี้ยมเช่นนี้? !”

น้ำเสียงของชายหนุ่มเกลียดเข้ากระดูกดำ เสียงก็ดังขึ้นมาไม่น้อย คนขับรถม้าที่ขับรถม้าอยู่ด้านนอกก็ยังรู้สึกประหลาดใจ!

ท่านอ๋องไม่เคยโกรธมากขนาดนี้มาก่อนเลย พระชายาคนนี้ต้องไร้มโนธรรมมากขนาดไหน ถึงได้บีบคั้นท่านอ๋องจนกลายเป็นเช่นนี้ได้!

ในรถม้า หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว ดวงตาคู่สวยเคร่งขรึมลง

“กู้โม่หาน บุญคุณความแค้นในอดีตล้วนเป็นความขัดแย้งระหว่างรุ่นพ่อทั้งนั้น เรื่องที่พ่อข้าทำเอาไว้ ท่านถือสิทธิอะไรลากข้าไปเกี่ยวข้องด้วย?”

นางรู้ว่าพระมารดาของกู้โม่หานกับหนานฉีซานมีบุญคุณความแค้นกัน และก็รู้ว่าตอนนี้พระมารดาของเขายังจะตายมิตายแหล่ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างนี้มันเกี่ยวอะไรกับร่างเดิมด้วย?

กู้โม่หานไม่มีสิทธิ มาใส่ความโกรธแค้นที่วิกลจริตเช่นนี้ให้กับร่างเดิมรวมไปถึงนางด้วย ร่างเดิมก็แค่คนที่บริสุทธิ์คนหนึ่ง นางก็ยิ่งเป็นคนที่ปรากฏตัวขึ้นกลางทางเท่านั้น ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆกับเรื่องบ้าๆพวกนี้เลย!

กู้โม่หานได้ยินคำพูดก็ยิ้มเย้ยหยัน นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก “หนานหว่านเยียน เจ้ากับพ่อเจ้าล้วนเป็นพวกเดียวกันทั้งนั้น ล้วนชั่วร้ายขนาดนี้ ทำไมข้าต้องปล่อยเจ้าไปด้วย!”

หญิงสาวยิ้มเย้ยหยัน ถลึงตามองด้วยความโกรธ “ข้าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าท่านจะเป็นคนต่ำช้าที่กลับผิดเป็นถูกได้ขนาดนี้ เหตุการณ์ในงานเลี้ยงวันเกิดวันนี้ทุกคนต่างก็เห็นเหมือนกันว่า ดอกบัวขาวของท่านจงใจหาเรื่องข้า ข้าตอบแทนกลับไปทำไมถึงกลายเป็นชั่วร้าย? !”

ชายหนุ่มโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ โยนหญิงสาวออกไปในทันที