ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 416

ที่นี่จวนกั๋วกง นางคิดว่าที่นี่ที่ไหน

ซ่องโสเภณีหรือ

หนานหว่านเยียนมองฉากนี้อย่างนิ่ง ๆ ซึ่งรวมทั้งความโกรธแค้นและการดูหมิ่นจากทุกคน ความโกรธเคืองของหนานชิงชิง ความหวั่นกลัวและตื่นตกใจของฮูหยินเฉิงเซี่ยง

ถ้าหากว่านางถูกหนานชิงชิงและฮูหยินเฉิงเซี่ยงใส่ร้ายให้สำเร็จ ผลของนางน่าจะร้ายแรงกว่านี้อีก

โดนการตำหนิจากฮูหยินกั๋วกง ฮูหยินเฉิงเซี่ยงตื่นตระหนกมาก ฮูหยินเฉิงเซี่ยงเกลียดหนานหว่านเยียนอย่างสุดแค้น และเสียใจที่ว่าตัวเองถูกหนานหว่านเยียนหลอกเอา จึงอธิบายทั้งน้ำตาว่า

“ข้าถูกคนอื่นร้ายเอา ขอให้ฮูหยินกั๋วกงท่านโปรดตามหาความจริงและให้ความยุติธรรมแก่ข้า ข้าไม่เคยรู้จักคุณชายเฉิน อาจจะเป็นเขาต่างหาก ที่มาข่มขืนข้า”

“ท่านลองคิดดู ถ้าหากข้าอยากจะมีชู้ จะมาทำที่จวนของคนอื่นได้อย่างไร นี่เห็นได้ชัดเลยมีคนใส่ร้ายแน่ ๆ”

นางต้องอธิบายแบบนี้แล้ว เพราะว่านางไม่มีทางที่จะพูดว่านางอยากหาคนมาข่มขืนหนานหว่านเยียนซึ่งเป็นไท่จื่อเฟยในอนาคต และโดยมิได้คาดคิดเลยว่าไท่จื่อเฟยฉลาดขนาดนี้ ถึงได้กลับเอาคืน

ถ้าพูดแบบนี้ นางคงไม่เพียงแต่ต้องเสียชื่อเสียงไปหมด หัวของนางคงต้องถูกตัดไปด้วยแล้ว

แต่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น และมีหลายคนจับตาจ้องมองอยู่ นางคงต้องตายไปด้วยเช่นกัน

ใบหน้าฮูหยินกั๋วกงดูรังเกียจและโกรธจัด

กู้โม่หลิงเล่นด้ามจิ้วด้วยนิ้วเรียวยาว แต่สีหน้าดูจริงจัง “ถ้าเป็นแบบนี้จริง ๆคงอธิบายไม่ถูกแล้ว คุณชายเฉิน หรือว่าเจ้ามีความรู้สึกต่อฮูหยินเฉิงเซี่ยงจริงหรือ”

นี่กระหรี่ถึงได้กล้าหักหลังเขา

ไม่มีความน่าเชื่อถือแม้แต่นิดเดียว

เฉินชิงเยี่ยนหงุดหงิดขึ้นมา จ้องมองไปทางฮูหยินเฉิงเซี่ยงอย่างมุ่งร้าย ถ่มน้ำลายรดพื้น

“อ๋องเจ็ด หญิงสาวผู้มีจิตใจและหน้าตาดีงาม เหมาะกับการเป็นคู่ชีวิตในอุดมคติของสุภาพบุรุษ แต่ข้าทำแบบนี้กับฮูหยินเฉิงเซี่ยงได้อย่างไร นางอายุเท่าไรแล้วเนี่ย”

“คือมีบุคคลผู้อยู่ตำแหน่งสูงส่งมาสั่งการ ให้ข้ารอที่นี่ ถ้าข้ารอที่นี่ ก็สามารถคอยเจอพระชายาอี้ให้ได้ แต่กลับไม่ทราบเหตุใดคนที่มาถึงจะเป็นฮูหยินเฉิงเซี่ยง”

เขาไม่ใช่คนที่ง่ายที่จะกลั่นแกล้ง ฮูหยินเฉิงเซี่ยงต้องการให้เขาเป็นแพะรับบาป เขาจะยอมให้นางทำสำเร็จไม่ได้

อย่างน้อยเขาก็ไม่สามารถรับโทษนี้โดยเปล่า คราวนี้เขาต้องเลอะน้ำโคลนนี้ให้ได้

รอพระชายาอี้หรือ

เมื่อข่าวระทึกนี้โผล่ออกมา ทุกคนต่างก็อ้าปากตกใจ

แม้แต่ฮูหยินเฉิงเซี่ยงก็ยังตกตะลึง นางมองไปที่เฉินชิงเยี่ยนอย่างไม่น่าเชื่อ นางไม่เคยคาดคิดว่าเขาจะสู้กลับโดยเปิดเผยเรื่องนี้ไป โชคดีที่เขาไม่ได้เอ่ยถึงชื่อของนางออกมา

เมื่อเห็นว่าเป็นโอกาส นางรีบร้องไห้พร้อมตะโกนว่า

“ฮูหยินกั๋วกง ท่านก็ได้ยินมาแล้ว ตามที่คุณชายเฉินบอกว่าเขากำลังรอพระชายาอี้อยู่”

“หุบปากเสีย!” ฮูหยินกั๋วกงโมหกจนแบบควบคุมไม่ไหว “ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด เจ้าในฐานะนายหญิงของจวนเฉิงเซี่ยงได้ล่วงประเวณีในจวนของข้าอย่างกลางวันแสกๆ จะมีความละอายใจอะไรอีกหรือเปล่า? !"

“และหากความจริงตามแบบที่เขาพูด การที่เขาอยากจะใส่ร้ายต่อพระชายาก็เป็นอาชญากรรมที่ร้ายแรงอยู่แล้ว!”

สีหน้าของท่านพี่หยุนเหิงดูไม่ค่อยดี เซียงอวี้จ้องมองที่เฉินชิงเยี่ยนซึ่งอยู่ในห้องด้วยความเกลียดชัง "ใช้แล้วเจ้าค่ะ! คนอย่างแกนี่นา ถึงได้กล้าคิดผิดกับท่านพระชายาได้อย่างไร แกอยากตายหรือเปล่า"

เฉินชิงเยี่ยนก็ต้องการที่จะเคลียร์ตัวเอง เพราะว่าเขาได้แตะต้องฮูหยินเฉิงเซี่ยงจริง ๆ ซึ่งเป็นความผิดทางอาญาเช่นกัน!

โดยเฉพาะฮูหยินเฉิงเซี่ยงยังพูดไร้สาระว่าเขาคิดที่จะข่มขืนนาง ให้เขายอมเรื่องนี้ได้อย่างไร อาชญากรรมจะร้ายแรงกว่านี้อีกไม่ใช่หรือ

“คือข้าผิดจริง ๆ ข้าไม่เคยคิดเลยว่าจะข่มขืนท่านพระชายา แค่มีผู้ใหญ่ให้ข้ามารอท่านพระชายาที่นี่เอง ไม่คาดคิดว่าคนที่มาจะเป็นฮูหยินเฉิงเซี่ยง...และทำเรื่องแบบนี้โดยไม่รู้สาเหตุ นี่ไม่ใช่ความผิดของข้าจริงๆ โปรดขอให้ท่านพระชายา ท่านฮูหยินจงหายโกรธ และปล่อยช่วยข้ารอดชีวิตมาได้ด้วยครับ”

หนานหว่านเยียนมองไปที่เฉินชิงเยี่ยนและฮูหยินเฉิงเซี่ยงด้วยความชิงชังเย็นชาและเจตนาฆ่า

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาทั้งหมดอยู่ในเรือลำเดียวกัน

แต่เสียดายที่เฉินชิงเยี่ยนขี้ขลาดนิดหนึ่ง และไม่กล้าสารภาพฮูหยินเฉิงเซี่ยงโดยตรง

แต่นางก็เข้าใจเช่นกันว่าความแข็งแกร่งและอิทธิพลของเฉิงเซี่ยงไม่ได้อ่อนแอ และลูกสาวทั้งสองคนของเฉิงเซี่ยงต่างก็เป็นพระชายา เขากล้าได้อย่างไรที่จะเปิดเผยสารภาพฮูหยินเฉิงเซี่ยงออกมา?

อีกทั้ง ที่นี่คือจวนกั๋วกง นางแค่เป็นแขก ดังนั้นจึงไม่สามารถทำข้ามและครอบงำเจ้าภาพได้ นางมองไปที่ฮูหยินกั๋วกง

“ฝากเรื่องนี้ไว้กับท่านฮูหยินด้วย ฮูหยิน คือชื่อเสียงและความบริสุทธิ์ของข้าเองขอฝากให้กับท่านฮูหยินแล้วนะเจ้าค่ะ”

หนานหว่านเยียนพูดแบบนี้ ฮูหยินกั๋วกงไม่มีทางที่จะลงโทษเบาเกินไป

และเรื่องในวันนี้ ฮูหยินเฉิงเซี่ยง นางสามารถเพิกเฉยได้ เพราะถึงอย่างไรก็ตามนางเป็นคุณแม่ของพระชายาเฉิง และนางไม่มีสิทธิ์ที่จะมายุ่งสั่งสอนด้วย

แต่พอเฉินชิงเยี่ยนพูดแบบนั้นขึ้นมา นางจึงรับและปล่อยไม่ได้จริงๆ

“อันที่จริง ข้าไม่ควรจัดการเรื่องชู้ คงต้องส่งกลับไปที่จวนของทุกท่านเพื่อให้สมาชิกในครอบครัวของทุกท่านจัดการเอง แต่ท่านพระชายาได้รับเชิญจากตัวข้าเอง คุณชายเฉินถึงกล้าที่จะพูดในจวนข้า ว่ารอท่านพระชายามาหาเจ้าซึ่งเป็นคำพูดที่ไม่หวังดี!”

“หากข้ายอมปล่อยเรื่องนี้ไป ข้าก็ไม่ทราบว่าอ๋องอี้จะคิดอย่างไรกับข้า และทุกคนจะคิดอย่างไรกับข้าด้วย ผู้ที่ไม่ทราบสาเหตุคงต้องเข้าใจผิดว่าผู้ใหญ่ที่เจ้าพูดถึงคือข้าเอง มา ลงโทษคุณชายเฉินหนึ่งร้อยไม้ แล้วค่อยโยนกลับไปที่จวนท่านบัณฑิตและไม่อนุญาตให้เขาเข้ามาในจวนของข้า!”

ดวงตาของหนานหว่านเยียนขยับเล็กน้อย และสีหน้าเป็นไปตามปกติ

หนึ่งร้อยไม้ เฉินชิงเยี่ยนคงทนไม่ไหว แต่ก็สมน้ำหน้าจริง ๆ

เซียงอวี้และท่านพี่หยุนเหิงกำหมัดอย่างแน่น อารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย

เหตุการณ์นี้บังเกิดเป็นเรื่องใหญ่และน่าอายขนาดนี้ การโดนลงโทษจะเป็นเรื่องที่แน่นอน แต่เฉินชิงเยี่ยนยังคงกลัวร้อยไม้ ดังนั้นเขาจึงขอร้องว่า "พระชายาอี้ ท่านช่วยให้ข้าหน่อยได้ไหมเพครับ อย่างน้อย อย่างน้อยเห็นแก่พ่อของข้าซึ่งเป็นท่านบัณฑิตอยู่ แล้วที่จริงท่านพระชายาเองก็ไม่ได้เสียอะไรไป ถึงจะให้ข้าความกล้าแต่ไหนแต่ไร ข้าก็ไม่กล้าใส่ร้ายกับท่านแบบนี้เพครับ!”

หนานหว่านเยียนหัวเราะเยาะขึ้นมา หลับตาลงครึ่งหนึ่ง และไม่มีร่องรอยของความสงสารหรือความลังเลจากสายตาของนาง

"ท่านบัณฑิตก็ไม่ใช่ทำอะไรก็ได้ คุณชายเฉิน เจ้าทำสิ่งนี้ขึ้นมา เจ้าควรจะคิดหาวิธีช่วยให้เจ้าเองอยู่รอดก่อน คุณพ่อของข้าเองทนไม่ได้ที่ใครมาสวมให้เขาแบบนี้อยู่แล้ว"

เมื่อนึกถึงเฉิงเซี่ยง เฉินชิงเยี่ยนรู้สึกหวาดกลัวจนไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป เขาทำได้เพียงร้องโหยหวนและถูกองครักษ์ลากออกไป

ในขณะนี้ ฮูหยินเฉิงเซี่ยงยังไม่ยอมแพ้ นางจับมือของหนานชิงชิงพร้อมร้องไห้อย่างสุดเสียใจ

"ชิงชิง แม่จะทำอย่างไรดี ชิงชิง แม่คือถูกคนอื่นใส่ร้ายจริงๆ..."

คำพูดเหล่านี้คือพูดให้กับหนานชิงชิงและให้กับฮูหยินกั๋วกงด้วย

ถึงจุดนี้แล้ว พวกเขาจึงไม่สามารถอธิบายได้อย่างชัดเจน หากพวกเขาเปิดเผยความจริงออกมา หนานหว่านเยียนจะต้องได้รับผลกระทบอย่างแน่นอน แต่พวกเขาก็ถูกเปิดเผยเช่นกัน

หนานหว่านเยียนแค่สู้กลับ ซึ่งใช้วิธีการค่อนข้างโหดเหี้ยม อย่างมากแล้ว นางก็แค่ทนรับความอับอายว่าไม่คิดคำนึงถึงญาติพี่น้อง แต่อย่างพวกเขาคือกำลังวางแผนที่จะใส่ร้ายกับไท่จื่อเฟยในอนาคต หากรับโทษแบบนี้ไป ทั้งสองคนจะได้รับผลอะไรก็ไม่ทราบ!

ตอนนี้โดนหนานหว่านเยียนบีบแบบว่า นางไม่มีทางแล้วจริงๆ

หนานชิงชิงกัดฟัน และผลักฮูหยินเฉิงเซี่ยงออกไปอีกข้างหนึ่งโดยแสร้งทำเป็นรังเกียจด้วยสีหน้าเศร้าสลด

"หยุดเสีย! ฉันไม่มีแม่ที่ไร้ยางอายอย่างแก! ฮูหยินกั๋วกง โปรดสั่งองครักษ์สองสามคนไปคุ้มกันฮูหยินเฉิงเซี่ยงกลับไปที่จวนเฉิงเซี่ยง..."