ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 416

ที่นี่จวนกั๋วกง นางคิดว่าที่นี่ที่ไหน

ซ่องโสเภณีหรือ

หนานหว่านเยียนมองฉากนี้อย่างนิ่ง ๆ ซึ่งรวมทั้งความโกรธแค้นและการดูหมิ่นจากทุกคน ความโกรธเคืองของหนานชิงชิง ความหวั่นกลัวและตื่นตกใจของฮูหยินเฉิงเซี่ยง

ถ้าหากว่านางถูกหนานชิงชิงและฮูหยินเฉิงเซี่ยงใส่ร้ายให้สำเร็จ ผลของนางน่าจะร้ายแรงกว่านี้อีก

โดนการตำหนิจากฮูหยินกั๋วกง ฮูหยินเฉิงเซี่ยงตื่นตระหนกมาก ฮูหยินเฉิงเซี่ยงเกลียดหนานหว่านเยียนอย่างสุดแค้น และเสียใจที่ว่าตัวเองถูกหนานหว่านเยียนหลอกเอา จึงอธิบายทั้งน้ำตาว่า

“ข้าถูกคนอื่นร้ายเอา ขอให้ฮูหยินกั๋วกงท่านโปรดตามหาความจริงและให้ความยุติธรรมแก่ข้า ข้าไม่เคยรู้จักคุณชายเฉิน อาจจะเป็นเขาต่างหาก ที่มาข่มขืนข้า”

“ท่านลองคิดดู ถ้าหากข้าอยากจะมีชู้ จะมาทำที่จวนของคนอื่นได้อย่างไร นี่เห็นได้ชัดเลยมีคนใส่ร้ายแน่ ๆ”

นางต้องอธิบายแบบนี้แล้ว เพราะว่านางไม่มีทางที่จะพูดว่านางอยากหาคนมาข่มขืนหนานหว่านเยียนซึ่งเป็นไท่จื่อเฟยในอนาคต และโดยมิได้คาดคิดเลยว่าไท่จื่อเฟยฉลาดขนาดนี้ ถึงได้กลับเอาคืน

ถ้าพูดแบบนี้ นางคงไม่เพียงแต่ต้องเสียชื่อเสียงไปหมด หัวของนางคงต้องถูกตัดไปด้วยแล้ว

แต่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น และมีหลายคนจับตาจ้องมองอยู่ นางคงต้องตายไปด้วยเช่นกัน

ใบหน้าฮูหยินกั๋วกงดูรังเกียจและโกรธจัด

กู้โม่หลิงเล่นด้ามจิ้วด้วยนิ้วเรียวยาว แต่สีหน้าดูจริงจัง “ถ้าเป็นแบบนี้จริง ๆคงอธิบายไม่ถูกแล้ว คุณชายเฉิน หรือว่าเจ้ามีความรู้สึกต่อฮูหยินเฉิงเซี่ยงจริงหรือ”

นี่กระหรี่ถึงได้กล้าหักหลังเขา

ไม่มีความน่าเชื่อถือแม้แต่นิดเดียว

เฉินชิงเยี่ยนหงุดหงิดขึ้นมา จ้องมองไปทางฮูหยินเฉิงเซี่ยงอย่างมุ่งร้าย ถ่มน้ำลายรดพื้น

“อ๋องเจ็ด หญิงสาวผู้มีจิตใจและหน้าตาดีงาม เหมาะกับการเป็นคู่ชีวิตในอุดมคติของสุภาพบุรุษ แต่ข้าทำแบบนี้กับฮูหยินเฉิงเซี่ยงได้อย่างไร นางอายุเท่าไรแล้วเนี่ย”

“คือมีบุคคลผู้อยู่ตำแหน่งสูงส่งมาสั่งการ ให้ข้ารอที่นี่ ถ้าข้ารอที่นี่ ก็สามารถคอยเจอพระชายาอี้ให้ได้ แต่กลับไม่ทราบเหตุใดคนที่มาถึงจะเป็นฮูหยินเฉิงเซี่ยง”

เขาไม่ใช่คนที่ง่ายที่จะกลั่นแกล้ง ฮูหยินเฉิงเซี่ยงต้องการให้เขาเป็นแพะรับบาป เขาจะยอมให้นางทำสำเร็จไม่ได้

อย่างน้อยเขาก็ไม่สามารถรับโทษนี้โดยเปล่า คราวนี้เขาต้องเลอะน้ำโคลนนี้ให้ได้

รอพระชายาอี้หรือ

เมื่อข่าวระทึกนี้โผล่ออกมา ทุกคนต่างก็อ้าปากตกใจ

แม้แต่ฮูหยินเฉิงเซี่ยงก็ยังตกตะลึง นางมองไปที่เฉินชิงเยี่ยนอย่างไม่น่าเชื่อ นางไม่เคยคาดคิดว่าเขาจะสู้กลับโดยเปิดเผยเรื่องนี้ไป โชคดีที่เขาไม่ได้เอ่ยถึงชื่อของนางออกมา

เมื่อเห็นว่าเป็นโอกาส นางรีบร้องไห้พร้อมตะโกนว่า

“ฮูหยินกั๋วกง ท่านก็ได้ยินมาแล้ว ตามที่คุณชายเฉินบอกว่าเขากำลังรอพระชายาอี้อยู่”

“หุบปากเสีย!” ฮูหยินกั๋วกงโมหกจนแบบควบคุมไม่ไหว “ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด เจ้าในฐานะนายหญิงของจวนเฉิงเซี่ยงได้ล่วงประเวณีในจวนของข้าอย่างกลางวันแสกๆ จะมีความละอายใจอะไรอีกหรือเปล่า? !"

“และหากความจริงตามแบบที่เขาพูด การที่เขาอยากจะใส่ร้ายต่อพระชายาก็เป็นอาชญากรรมที่ร้ายแรงอยู่แล้ว!”

สีหน้าของท่านพี่หยุนเหิงดูไม่ค่อยดี เซียงอวี้จ้องมองที่เฉินชิงเยี่ยนซึ่งอยู่ในห้องด้วยความเกลียดชัง "ใช้แล้วเจ้าค่ะ! คนอย่างแกนี่นา ถึงได้กล้าคิดผิดกับท่านพระชายาได้อย่างไร แกอยากตายหรือเปล่า"

เฉินชิงเยี่ยนก็ต้องการที่จะเคลียร์ตัวเอง เพราะว่าเขาได้แตะต้องฮูหยินเฉิงเซี่ยงจริง ๆ ซึ่งเป็นความผิดทางอาญาเช่นกัน!

โดยเฉพาะฮูหยินเฉิงเซี่ยงยังพูดไร้สาระว่าเขาคิดที่จะข่มขืนนาง ให้เขายอมเรื่องนี้ได้อย่างไร อาชญากรรมจะร้ายแรงกว่านี้อีกไม่ใช่หรือ

“คือข้าผิดจริง ๆ ข้าไม่เคยคิดเลยว่าจะข่มขืนท่านพระชายา แค่มีผู้ใหญ่ให้ข้ามารอท่านพระชายาที่นี่เอง ไม่คาดคิดว่าคนที่มาจะเป็นฮูหยินเฉิงเซี่ยง...และทำเรื่องแบบนี้โดยไม่รู้สาเหตุ นี่ไม่ใช่ความผิดของข้าจริงๆ โปรดขอให้ท่านพระชายา ท่านฮูหยินจงหายโกรธ และปล่อยช่วยข้ารอดชีวิตมาได้ด้วยครับ”

หนานหว่านเยียนมองไปที่เฉินชิงเยี่ยนและฮูหยินเฉิงเซี่ยงด้วยความชิงชังเย็นชาและเจตนาฆ่า