ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 451

พ่อบ้านกาวถือของเล่นไว้ในมือ ยืนอยู่ข้างกู้โม่หานแบบไม่กล้าหายใจแรงเลยสักนิด

เขาเหล่ตามองกู้โม่หานอย่างหวาดระแวงไปทีหนึ่ง ก็เห็นคิ้วเรียวคมกริบของชายหนุ่มขมวดเข้าหากันแน่น ในดวงตาดำค่อย ๆ ปรากฏความเยือกเย็นและอาฆาตขึ้นมา พลังอำนาจที่แผ่ออกมาทำให้คนเห็นแล้วรู้สึกหวาดกลัว

กู้โม่หานเดินเข้าห้องไปด้วยความรวดเร็ว แล้วกอดเอวหนานหว่านเยียนไว้อย่างวางอำนาจ “บังอาจ กล้ามองพระชายาแบบไม่เกรงกลัวอะไร กล้าเข้าใกล้พระชายาเช่นนี้ และทำให้ชื่อเสียงของพระชายาเสื่อมเสีย!”

ขณะนั้นเอง กู้โม่หานก็สังเกตเห็นผ้าพันแผลบนมือโม่หลีแล้ว ดวงตาก็ยิ่งเย็นชามากขึ้น

หนานหว่านเยียนดีกับไอ้หนุ่มหน้าขาวนี่มากขนาดนี้เลยหรือ?

เขาบาดเจ็บหนักหนานหว่านเยียนยังไม่สนใจเลย ไอ้หนุ่มหน้าขาวนี่ไม่ได้ใกล้ตายสักหน่อย นางต้องลงมือเองเลยหรือ?!

พอเห็นเช่นนี้ สายตาของโม่หวิ่นหมิงก็เย็นชาลงเล็กน้อย

โม่หลีมองไปที่กู้โม่หาน ดวงตาที่ดำสนิทค่อย ๆ หรี่ลงมา

อ๋องอี้กู้โม่หาน……ในที่สุดก็ได้เห็นตัวจริงแล้ว

เป็นเหมือนกับที่ได้ยินมาเลย หน้าตาหล่อเหลาไม่มีใครเทียบได้ เยือกเย็นอย่างเทพสงคราม แรงสังหารแข็งแกร่งมาก

แต่ว่า……เขามองไปที่ฝ่ามือใหญ่ของกู้โม่หานที่โอบเอวหนานหว่านเยียนเอาไว้ ซึ่งเต็มไปด้วยความอยากเป็นเจ้าของ

การกระทำของกู้โม่หานนั้นรวดเร็วมาก จนหนานหว่านเยียนไม่ทันได้ตั้งตัวเลยสักนิด

แต่พอได้ยินคำพูดของกู้โม่หานแล้ว นางก็ตั้งสติขึ้นมาได้ทันที คิ้วดกดำขมวดขึ้นมาเล็กน้อย

“ท่านอาจารย์ก็แค่กำลังคุยเรื่องการเรียนของยัยหนูสองคนกับข้าเท่านั้น กลางวันแสก ๆ แล้วก็เปิดประตูเปิดกว้างเอาไว้ และที่สำคัญท่านน้าของข้าก็อยู่ด้วย แบบนี้มันจะไปทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงอะไรกัน? ท่านอ๋องช่วยพูดจาดูความเหมาะสมด้วย!”

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะคุยกันบนรถม้าเมื่อก่อนหน้านี้ไว้แล้ว ว่าสามารถแสดงละครตอนอยู่ในจวนอ๋องได้ แต่กู้โม่หานกลับแสดงเกินไปหน่อยแล้วมั้ง มามีความคิดเห็นต่อต้านผู้ชายทุกคนที่อยู่รอบตัวนาง มันควบคุมมากเกินไปหน่อยแล้วมั้ง

ทำไมไม่เห็นเขาไปคุมกับหยุนอี่ว์โหรวแบบเคร่งครัดขนาดนี้เลย

เหอะ ผู้ชายสองมาตรฐาน

กู้โม่หานถูกหนานหว่านเยียนสั่งสอนขึ้นมารอบหนึ่ง ในใจก็ยิ่งไม่ชอบใจขึ้นมา นี่ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นนะ จะต้องคอยอธิบายกับสามีด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานแน่นอน และที่สำคัญยังจะออกห่างจากผู้ชายพวกนั้นให้มาก ๆ ด้วย แต่นางซิ กลับมารู้สึกว่าเขาทำเกินไป

ตอนนี้นางเป็นจุดสนในของคนมากแค่ไหน ตัวนางเองไม่รู้หรือ?

พ่อบ้านกาวปาดเหงื่อเย็น ๆ ไปด้วย และเดินขึ้นหน้าไป แล้วแนะนำกับกู้โม่หานขึ้นว่า “ท่านอ๋อง ท่านนี้คือท่านอาจารย์ที่เพิ่งมาใหม่ ท่านอาจารย์ ชื่อว่าโม่หลีขอรับ”

โม่หลีคำนับให้กับกู้โม่หานด้วยความเคารพ “คารวะท่านอ๋องอี้”

“อาจารย์สอนหนังสือที่เพิ่งมาใหม่หรือ?” กู้โม่หานหรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง อยากจะวิเคราะห์โม่หลีที่อยู่ตรงหน้าให้ชัดเจน “เปลี่ยนคนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วหลินอวี้เฟิงคนเดิมล่ะ?”

พ่อบ้านกาวรีบกลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อย แล้วเปิดปากพูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้นเล็กน้อย “อาจารย์หลินมีธุระที่บ้าน จึงขอลากลับบ้านไป บ่าวคิดว่านายน้อยทั้งสองจะขาดอาจารย์ไปไม่ได้ ก็เลยไปค้นหาอาจารย์มาชุด ในบรรดาอาจารย์พวกนั้นล้วนเพียบพร้อมทุกคน แต่ว่าอาจารย์โม่เป็นบัณฑิตที่โดดเด่นมากที่สุดขอรับ”

“ทีแรกบ่าวไม่กล้าที่จะตัดสินใจเอง และอยากจะไปปรึกษาท่าน แต่ว่าช่วงนี้ท่านงานยุ่งมากจริง ๆ บ่าวจึงไม่มีโอกาสเข้าไปพูดแทรก ก็เลยตัดสินใจเอง ตัดสินใจเลือกอาจารย์โม่ ตอนกลางวันอาจารย์โม่จะมาสอนหนังสือให้จวิ้นจู่น้อยทั้งสองที่เรือนเซียงหลิน แล้วกลางคืนไปพักกับอาจารย์ท่านอื่นและพวกหมัวมัวที่เรือนข้าง เรื่องนี้บ่าวเป็นคนตัดสินใจเอง ขอท่านอ๋องลงโทษด้วยขอรับ”

พอโม่หวิ่นหมิงเห็นว่ากู้โม่หานมีท่าทีที่ไม่ดี คิ้วที่เรียวยาวก็ขมวดขึ้นเล็กน้อย และพยายามเปิดปากพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงใจเย็นที่สุด “ที่อาจารย์โม่มาที่นี่ในวันนี้ เพราะว่ามาปรึกษาปัญหาบางอย่างกับข้า แล้วหว่านหว่านก็มาพอดี และเพิ่งพูดคุยกันไปได้ครู่เดียวเอง ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องเห็นใครก็เกรงกลัวไปหมดหรอก มันทำให้ดูเหมือนท่านอ๋องไม่มีความมั่นใจเลย”

โม่หลียังคิ้วเล็กน้อย กลับไม่ได้พูดอะไร

แต่กู้โม่หานกลับเหมือนรู้สึกว่าโดนพูดแทงใจดำเลย ไฟโกรธในใจก็ยิ่งลุกโชนขึ้นมากกว่าเดิม

ไม่มีความมั่นใจอะไรกัน ข้างกายผู้หญิงของเขามีผู้ชายเต็มไปหมด แล้วเขาจะไม่สบายใจหน่อยไม่ได้หรือ?