ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 456

หนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานหันมองไปทางประตูพร้อมกัน ก็มองเห็นกู้จิ่งซานผลักประตูเข้ามาเลย แล้วเดินเข้ามาด้วยท่าทีรีบร้อนและเป็นกังวล เบื้องหลังเขา คือหลี่หมัวมัวที่ร้อนรน แล้วก็เฟิ่งจงฉวน

ท่าทางของกู้จิ่งซาน ดูเหมือนลูกชายที่เป็นห่วงแม่มากจริง ๆ

กู้โม่หานท่าทีมืดขรึมลง จ้องมองหนานหว่านเยียนทีหนึ่ง

ทั้งสองต่างเยาะเย้ยอยู่ในใจ บนใบหน้ายังคงเป็นปกติ

“ลูกขอถวายบังคมเสด็จพ่อ” กู้โม่หานกับหนานหว่านเยียนลุกขึ้นมา แล้วถวายบังคมต่อกู้จิ่งซาน

กู้จิ่งซานเดินเข้ามาด้วยฝีเท้ารีบร้อน จ้องมองไปที่ไทเฮาที่นอนอ่อนแรงอยู่บนเตียง “รีบพูดมา ไทเฮาเป็นอย่างไรบ้าง?”

หนานหว่านเยียนก้มหน้าลง แล้วตอบไปตามความเป็นจริง “ทูลเสด็จพ่อ เสด็จย่าถูกคนวางยาพิษ ถึงแม้ลูกจะรักษาเสด็จย่าอย่างสุดความสามารถแล้ว แต่ตอนนี้นางก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะฟื้นเลย”

นางอยากจะดูสักหน่อย ว่าพระราชาที่ไม่ตีสองหน้าคนนี้ วันนี้จะมาแสดงละครแบบไหนกัน

บนใบหน้าของกู้จิ่งซาน ค่อย ๆ มืดมนลงเรื่อย ๆ เขากวาดตามองหลี่หมัวมัวอย่างเย็นชาทีหนึ่ง แล้วเปิดปากพูดขึ้นอย่างเฉียบคมว่า “อาหารของไทเฮา ไม่มีคนตรวจพิษหรือ?”

หลี่หมัวมัวมีเหงื่อเย็นออกมาทั้งตัวก็เลยคุกเข่าลงกับพื้น กำลังจะเปิดปากพูดขึ้นมา หนานหว่านเยียนก็พูดขึ้นมาอีกว่า “เสด็จพ่อ พิษที่เสด็จย่าโดนคือพิษวูโถ่ว ซึ่งก็คือฟู่จื่อที่เรียกกันตามพื้นบ้าน พิษแบบนี้ใช้เข็มเงินตรวจสอบไม่เจอ ดังนั้นจึงไม่เกี่ยวกับหลี่หมัวมัวหรอกพ่ะย่ะค่ะ”

“คิดว่าคนที่มาวางยาพิษน่าจะได้คาดการณ์ไว้ก่อนแล้ว ขอเสด็จพ่อช่วยตรวจสอบให้ชัดเจนด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

กู้โม่หานจ้องมองไปอย่างเย็นชา จ้องมองเสด็จพ่อคนดีของเขา จะมีปฏิกิริยาอย่างไร เมื่อได้ยินคำพูดของหนานหว่านเยียนแล้ว

วินาทีต่อมา ก็ดัง“บัง”ขึ้นมาทีหนึ่ง แจกันที่อยู่ใกล้มือกู้จิ่งซาน ถูกเขาทุบลงพื้นจนแตกละเอียดไปแล้ว

“กล้ามาวางยาไทเฮาใต้สายตาข้า คนคนนี้ช่างมีความกล้ามาจริง ๆ!”

กู้จิ่งซานตะคอกขึ้นมาอย่างโกรธเคืองกะทันหัน “เฟิ่งจงฉวน! ไปตรวจสอบเรื่องนี้มาให้ข้า ข้าต้องการผลสรุปวันพรุ่งนี้ ถ้าหาไม่เจอว่าใครเป็นคนทำ หัวของเจ้าก็ไม่ต้องเอาแล้ว!”

แรงกดดันรอบตัวของกู้จิ่งซานทำให้คนรู้สึกหวาดกลัว เฟิ่งจงฉวนรีบรับคำไปอย่างนอบน้อม “บ่าวเข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

จากนั้นเขาก็หมุนตัวออกไป สายตามืดมนครู่หนึ่ง แล้วก็จากตำหนักหลวนเฟิ่งไป

ในตำหนักหลวนเฟิ่ง หนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานเงียบไม่พูดอะไร

ไม่มีส่งเสียงอะไรออกมา

ทั้งตำหนัก มีบรรยากาศกดดันเป็นอย่างมาก

พอโกรธเกรี้ยวไปแล้ว กู้จิ่งซานก็ค่อย ๆ สงบสติอารมณ์ลงมา จ้องมองไปที่ไทเฮาที่สีหน้าขาวซีดบนเตียง แล้วก็หันมองมาที่หนานหว่านเยียนกับกู้โม่หาน

“เมื่อกี้ข้าใจร้อนราวกับไฟ จึงลืมถามสถานการณ์ของเจ้าไป เจ้าหก อาการบาดเจ็บเจ้าเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”

ดวงตาดำสนิทของกู้โม่หานมองไปที่กู้จิ่งซาน แล้วพูดเสียงขรึมขึ้นว่า “ทูลเสด็จพ่อ มีพระชายาคอยดูแลอยู่ข้างกายลูกทั้งวันทั้งคืน อาการบาดเจ็บของลูกใกล้จะหายดีแล้ว เสด็จพ่อไม่ต้องเป็นกังวลหรอกพ่ะย่ะค่ะ”

หนานหว่านเยียนสบเข้ากับสายตาที่แหลมคมของกู้จิ่งซาน บนใบหน้ายังคงมีปฏิกิริยาสงบนิ่งไม่เปลี่ยนแปลง “ถึงแม้ว่าอาการบาดเจ็บของท่านอ๋องจะหนัก แต่ผ่านการรักษาในช่วงเวลาที่ผ่านมา ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว ในอนาคต ก็ไม่มีอาการหลงเหลือด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

ในสายตาของกู้จิ่งซานแฝงประกายคมชัดไว้เล็กน้อย

เขาพยักหน้า น้ำเสียงไม่ช้าไม่เร็ว “เป็นเช่นนั้นก็ดี”

“ตอนนี้ใกล้จะถึงพิธีแต่งตั้งแล้ว กลับมาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับไทเฮา คืนนี้พวกเจ้าอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน อยู่ดูแลรักษาไทเฮาให้ดี เรื่องนี้ ข้าจะตรวจสอบให้ถึงที่สุดเอง!”

กู้โม่หานกับหนานหว่านเยียนก้มหัวลงอย่างเคารพนอบน้อม “พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ”