ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 495

ต้องยอมว่า กู้โม่หานเป็นผู้ชายที่กล้าหาญ ทั้งยังหน้าตาหล่อเหลามากจริง ๆ ถ้านางได้แต่งให้เขา ได้เป็นภรรยาอย่างถูกต้องล่ะก็ คงเป็นเรื่องที่มีความสุขมากแน่ ๆ

เมื่อหนานหว่านเยียนเห็นว่ากู้โม่หานช่วยชีวิตฉินมู่ไป๋ไว้ได้ ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรมากมาย แต่แววตากลับค่อย ๆ มืดทะมึนลง

“ถอย!” นักฆ่าที่ถือดาบเห็นว่าไม่มีหนทางสำเร็จแน่แล้ว จึงหันไปตะโกนใส่กลุ่มนักฆ่าทันที

ทันใดนั้น นักฆ่าหลายคนก็ขว้างระเบิดควันลงบนพื้น จากนั้นทั้งหมดก็กระโดดลงไปในน้ำเพื่อหลบหนี

ดวงตาของกู้โม่หานหรี่ลงทั้งยังมืดทะมึน "ตาม!"

“รับทราบ!” เหล่าราชองครักษ์ตอบรับทันที แล้วพากันมุ่งหน้าไปทางป่าหอแจ้งสัญญาณอย่างพร้อมเพรียง

ฉินอี้หรานพุ่งตรงมาข้างตัวฉินมู่ไป๋อย่างรวดเร็ว "มู่ไป๋ เจ้าไม่เป็นไรนะ?"

ฉินมู่ไป๋เอาแต่จ้องมองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของกู้โม่หาน แทบจะลืมตอบคำถามอยู่แล้ว "ข้า..... ไม่เป็นไร"

นางมองกู้โม่หานด้วยแววตาชื่นชมยินดีอย่างปิดไม่มิด "ไท่จื่อเตี้ยนเซี่ย ในเมื่อท่านช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าจะตอบแทนท่านอย่างแน่นอน"

กู้โม่หานกระตุกแขนเสื้อกลับทันที พูดอย่างเย็นชาว่า "แค่ช่วยเหลือเล็ก ๆ น้อย ๆ องค์หญิงไม่จำเป็นต้องตอบแทนอะไรทั้งนั้น"

แต่ฉินมู่ไป๋กลับตอแยกู้โม่หานไม่เลิกรา "แบบนั้นไม่ได้หรอก! ในเมื่อเจ้าช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าก็ควรต้องตอบแทนบุญคุณ ไม่สู้ให้ข้าพลีกายถวายชีวิตให้เจ้าดีหรือไม่?"

พลีกายถวายชีวิต?

สีหน้าของกู้โม่หลิงถึงกับดำทะมึน แววตาเก็บซ่อนเจตนาร้ายสาดประกายดั่งปลายมีดคมกริบ

"องค์หญิง โปรดอย่าได้เอาเรื่องแต่งงานมาพูดล้อกันเล่นเช่นนี้" แววรังเกียจเดียดฉันท์สายหนึ่งปรากฏวาบขึ้นในดวงตาของกู้โม่หาน แต่เจ้าตัวกลับเผลอเหลือบตามองไปทางหนานหว่านเยียนโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเห็นว่านางไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรเลย ความโกรธก็พลุ่งพล่านขึ้นในดวงตาของเขาทันที ฉินมู่ไป๋ถึงกับจู่โจมอย่างชั่วร้ายเปิดเผยไม่มีความละอายใด ๆ ขนาดนี้แล้วแท้ ๆ หนานหว่านเยียนกลับไม่รู้จักลุกขึ้นมาปกป้องเขาบ้างเลยหรือ?

เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลย แต่ครั้งนี้ เขาจะไม่ยอมให้นางมองดูอยู่ห่าง ๆ วางตัวเองเหมือนเป็นคนนอกอีกต่อไปแล้ว

กู้โม่หานตรงดิ่งเข้าไปคว้าข้อมือของหนานหว่านเยียนอย่างแรง แล้วลากตัวนางมาข้าง ๆ ฉินมู่ไป๋ "องค์หญิงฮั่นเฉิงได้รับบาดเจ็บ เจ้าช่วยดูอาการให้นางหน่อย"

จู่ ๆ หนานหว่านเยียนก็ถูกกู้โม่หานลากให้เดินตามไปหลายก้าว และด้วยความที่ช่วงก้าวขามันกว้างขึ้นกว่าเดิม ทำให้ทั่วร่างของนางพลันปวดแปลบขึ้นมาอีก

นางเม้มปากแน่น “ได้”

นางรู้สึกรำคาญมาก ที่กู้โม่หานเอาแต่โยนพวกผู้หญิงที่เป็นชะตาดอกท้อเน่าหนอนเหล่านี้มาให้เรื่อย ๆ แต่ฉินมู่ไป๋คนนี้ยังไงนางก็ต้องรับ

ฉินมู่ไป๋แอบลอบกัดกู้โม่หานแบบลับ ๆ เพราะฉะนั้นนางก็จะลอบกัดฉินมู่ไป๋แบบลับ ๆ บ้าง

คนที่ทำให้กำหนดหย่าร้างในชีวิตของนางต้องเปลี่ยนไป ก็คือฉินมู่ไป๋คนนี้นี่แหล่ะที่ทำความผิด

ฉินมู่ไป๋ทำได้แค่ยืนมองตาปริบ ๆ ดูกู้โม่หานลากตัวหนานหว่านเยียนมาตรงหน้า ในใจแอบรู้สึกชิงชัง แต่ในขณะเดียวกันก็สับสนงงงันไปด้วย

นางรู้ว่าหนานหว่านเยียนคงจะไม่มีความทรงจำของเมื่อคืนนี้หลงเหลืออยู่แน่ เพราะนั่นคือฤทธิ์ของกู่ แต่พอมาดูตอนนี้ ทำไมถึงดูเหมือนว่ากระทั่งกู้โม่หานก็สูญเสียความทรงจำไปด้วยเลยล่ะ?

หรือเขาไม่รู้ว่าตอนนี้หนานหว่านเยียนกำลังทรมานมาก? ถึงได้ไร้ความเห็นอกเห็นใจ ไม่รู้จักรักหยกถนอมบุพผา ปฏิบัติต่อนางอย่างหยาบคาย ทั้งยังบังคับให้หนานหว่านเยียนมารักษานางอีก?

ในใจของนางพลันมีความเคลื่อนไหว หยักยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน

“คิดไม่ถึงเลยนะ ว่าความสัมพันธ์ระหว่างไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยกับไท่จื่อเฟยจะไม่ใช่อย่างที่ข้าเคยคิดไว้”