ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 497

กู้โม่หานส่งคนไปจัดการเรื่องที่เหลือจากนั้น เพิ่งคิดว่าจะกลับไปพร้อมหนานหว่านเยียน กู้โม่หลิงก็โบกพัดลายดอกท้อ เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ชื่นชมยกย่องเป็นอย่างยิ่งว่า

"พี่หก วันนี้เกิดเรื่องไม่คาดฝันเช่นนี้ขึ้น นับว่าต้องลำบากพี่หกเหลือเกินแล้ว หวังว่ากลุ่มคนชั่วช้าอำมหิตของสำนักอู๋หยิ่งนั่น จะถูกจับและนำตัวมาดำเนินคดีได้ในเร็ววัน "

"นี่ก็ถือว่าเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว วันนี้มีคนพยายามจะใช้ประโยชน์จากสำนักอู๋หยิ่งมาบังหน้า หมายลอบสังหารคนของแคว้นเทียนเซิ่ง เห็นได้ชัดว่าคนร้ายอยากให้ซีเหย่ตกอยู่ในที่นั่งลำบาก ข้าจะไม่มีวันยอมให้พวกทรยศที่หมายทำลายชาติทำได้สำเร็จแน่"

กู้โม่หานมองอีกฝ่ายด้วยสายตาคาดเดาลึกล้ำ พูดเสียงเรียบเรื่อยมาประโยคหนึ่ง ว่า "นอกจากนี้ เสด็จพ่อยังส่งข้ามาต้อนรับดูแลคณะทูตของแคว้นเทียนเซิ่งด้วย เรื่องคุ้มครองความปลอดภัยให้พวกเขาอย่างรอบด้าน ถือเป็นหน้าที่รับผิดชอบของข้าอยู่แล้ว"

กู้โม่หลิงเลิกคิ้ว ยิ้มละไมพลางโบกพัดเบา ๆ "พี่หกพูดได้ถูกต้องแล้ว"

“พี่หกรีบกลับจวนเร็วสักหน่อยเถอะ ช่วงนี้สถานการณ์ดูไม่ค่อยสงบ”

"ได้"

สองพี่น้องไม่พูดอะไรมากมายอีก กู้โม่หานเดินลงจากเรือไปเลยตรง ๆ เสี้ยววินาทีที่หันหน้ากลับไป ความอบอุ่นในดวงตาก็สูญสลายกลายเป็นชั้นน้ำแข็งเย็นเยียบขึ้นมาทันที เดินตรงดิ่งไปที่รถม้าของจวนอ๋อง

ส่วนกู้โม่หลิงที่อยู่ข้างหลัง แววตาขณะที่มองไปที่เขาก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นมืดทะมึนลงไปทุกที.....

ในรถม้า หลังจากที่หนานหว่านเยียนขึ้นรถมาแล้ว ก็หยิบขวดยาทาขวดหนึ่งออกมา เลิกชายแขนเสื้อข้างขวาของตัวเองขึ้น เผยให้เห็นบาดแผลที่เป็นรอยเลือดเปื้อนเปรอะรอยหนึ่ง

ตอนแรกนางได้รับการปกป้องจากกู้โม่หานก่อน ต่อมาก็ได้รับการปกป้องจาก ทหารค่ายเสินเชื่อต่อ มือสังหารไม่ได้ทำร้ายโดนนางแต่อย่างใด แต่เพราะนางอยู่ในสถานะเตรียมพร้อมต่อสู้ตลอดเวลา ในมือเลยถือเข็มเงินไว้แน่น

ตอนที่กู้โม่หานช่วยองค์หญิงฮั่นเฉิง นางก็เผลอเกิดอาการฟุ้งซ่านเล็กน้อย

นางถึงกับไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเข็มเงินทิ่มใส่ตัวเองไปแล้วเต็มรัก แต่เพราะเข็มเงินของนางทุกเล่มจะเคลือบยาไว้ จนกระทั่งมือของนางเริ่มรู้สึกชานั่นแหล่ะ นางถึงค่อยรู้ตัว

ดังนั้นเมื่อรอจนคนของเทียนเซิ่งกลับไป นางจึงหาข้ออ้างปลีกตัว แล้วหนีขึ้นรถม้าเพื่อมาล้างแผลแล้วรักษาให้เรียบร้อย

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้วมุ่น ตอนที่พับแขนเสื้อขึ้น นางถึงเห็นว่าที่มือขวาของตัวเองเป็นสีดำสนิทไปทั้งแถบ นางกินยาแก้พิษ แต่ต้องทำความสะอาดแผล ติดที่ร่างกายของนางตอนนี้เจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว ส่วนมือซ้ายก็ออกแรงไม่ค่อยได้

นางหงุดหงิดงุ่นง่าน สูดหายใจเข้าลึก ๆ เฮือกใหญ่ “ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจเลยจริง ๆ!”

ชั่วขณะนี้เอง ม่านรถก็ถูกคนเปิดออก แสงแดดสายหนึ่งสาดส่องเข้ามา

หลังจากนั้น นางก็ได้ยินเสียงเจือความตื่นตระหนกที่ซ่อนอยู่ในน้ำเสียงทุ้มต่ำของกู้โม่หาน "หนานหว่านเยียน เจ้าได้รับบาดเจ็บเข้าแล้วรึ?!"

หนานหว่านเยียนคิดไม่ถึงว่ากู้โม่หานจะกลับมาเร็วขนาดนี้ นางรีบลดแขนเสื้อลงอย่างรวดเร็ว ใช้ลำตัวปิดบังรอยยาชนิดครีมที่ทาบนแผล แต่ก็ยังถูกชายหนุ่มพบเข้าจนได้

นางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "เจ้าไม่ต้องมายุ่ง"

“ไม่ต้องให้ข้ายุ่ง หรือเป็นเพราะว่ายังโกรธอยู่กันแน่?” กู่โม่หานขึ้นรถม้า นั่งลงข้าง ๆ หนานหว่านเยียนแบบไม่เสียเวลาพิรี้พิไรใด ๆ แล้วสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดว่า “ส่งมือมาให้ข้าดูเร็วเข้า”

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว ดวงตาใสกระจ่างจ้องชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แบบตาไม่กะพริบ ก่อนจะกระเถิบตัวไปอีกด้าน "ข้าไม่อยากให้เจ้าดู"

เพิ่งจะพูดจบนางก็ถูกกู้โม่หานดึงเข้าไปในอ้อมแขนแบบไม่ทันตั้งตัว