ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 502

“พระชายากำลังมองอะไรอยู่รึ?”

แรงกำลังของกู้โม่หานแข็งกร้าวรุนแรง ซึ่งเขาไม่รู้ว่าเมื่อคืนหนานหว่านเยียนเจ็บปวดด้วยบาดแผลไปทั้งตัวก็เพราะเขา ถูกเขาบีบเข้าที่เอวอย่างแนบแน่น ก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายตัว

นางขมวดคิ้วทันที อยากจะสะบัดมือของเขาออกไปโดยสัญชาตญาณ แต่กลับไม่ขยับสักนิด

“ในเรือนจะมีอะไรให้ดู” หนานหว่านเยียนเหลือบมองเขาด้วยหางตาแวบหนึ่ง “ท่านอ๋องไม่ได้อยู่กับเสด็จแม่หรือเพคะ ทำไมถึงมาที่เรือนของข้าได้?”

โม่หลีที่จับสีหน้าท่าทางการแสดงออกของหนานหว่านเยียนได้ แววตาเย็นชาลงไปในทันที ในดวงตาซ่อนไปด้วยความดุดันที่สังเกตเห็นได้ยาก

สายตาของโม่หวิ่นหมิงกวาดมองมือของกู้โม่หานที่โอบช่วงเอวของหนานหว่านเยียนด้วยท่าทางแสดงอำนาจความเป็นเจ้าของ แล้วขมวดคิ้วขึ้น

มีเพียงเจ้าตัวเล็กทั้งสองเท่านั้นที่เก็บหยกแขวนไว้ดีแล้วก็เพ่งมองดูกู้โม่หานตรงๆ

ดวงตางดงามเรียวยาวที่แสนจะเย็นชาดุจน้ำแข็งของกู้โม่หาน จับจ้องที่ดวงตาของหนานหว่านเยียน “ไม่ว่ายังไงก็เป็นวันแรกของปีใหม่ ข้านำของขวัญมามอบให้เหล่าลูกสาว”

“ยิ่งไปกว่านั้น โม่เซียนเซิงที่เป็นคนนอกผู้หนึ่งยังมาได้ ข้ามาไม่ได้รึ?”

กู้โม่หานเน้นย้ำคำว่า “คนนอก” สองคำนั้นหนักแน่นมาก

โม่หวิ่นหมิงก็ช่างแล้ว แม้ว่าจะไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ก็ยังยึดครองชื่อการเป็นท่านน้าไปแล้ว

แต่โม่หลีนับว่าเป็นใครกัน?

ยัยตัวเล็กทั้งสองสามารถสัมผัสได้ถึงพลังอันคุกรุ่นที่ซ่อนเร้นอยู่ของพวกผู้ใหญ่ได้ไม่มากก็น้อย โดยเฉพาะการเสียดสีอย่างเย็นชาในน้ำเสียงของกู้โม่หาน จึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะโกรธเคืองขึ้นมานิดหน่อย

โม่เซียนเซิงปฏิบัติต่อพวกนาง รวมทั้งท่านแม่และท่านน้าเป็นอย่างดีมาก ทำไมพ่อสารเลวนี่ถึงได้ชอบมีปัญหากับโม่เซียนเซิงอยู่เสมอ?

เกี๊ยวน้อยทำแก้มตุ่ย มือน้อยๆทั้งสองข้างเท้าสะเอว ดวงตากลมๆเพ่งมองกู้โม่หาน

“ท่านปู่หมิงและโม่เซียนเซิงก็เอาของขวัญมาให้ ตามลำดับก่อนหลัง ท่านมาทีหลัง ท่านไม่เพียงจะต้องต่อแถวดีๆ แถมยังห้ามดุใส่โม่เซียนเซิงและท่านปู่หมิงอีกด้วย รู้หรือไม่!”

ซาลาเปาน้อยพยักหน้า “ท่านพี่พูดถูก!”

กู้โม่หานก้มหน้า มองดูยัยสาวน้อยตัวกลมๆทั้งสอง ใจอ่อนลงมาในทันที

แต่เห็นได้ชัดว่ายัยตัวเล็กทั้งสองเอนเอียงไปทางโม่หวิ่นหมิงและโม่หลี นี่ทำให้ในจิตใจของเขารู้สึกไม่สบอารมณ์ยิ่งขึ้น

เขาขมวดคิ้วแล้วกล่าว “ข้าไปดุพวกเขาเมื่อไหร่กัน?”

ความสนใจของกู้โม่หานถูกเบี่ยงเบน หนานหว่านเยียนฉวยโอกาสผละออกจากอ้อมแขนของเขา “โม่เซียนเซิงมามอบขวัญให้ยัยตัวเล็กทั้งสอง เขาเป็นอาจารย์ของยัยตัวเล็กทั้งสอง เป็นอาจารย์หนึ่งวันเปรียบดั่งเป็นพ่อไปชั่วชีวิต จะนับว่าเป็นคนนอกได้ยังไง?”

“ข้าว่าท่านอ๋องไม่ได้ดูเหมือนจะมาให้ของขวัญ หากว่าไม่มีธุระอะไร ก็เชิญกลับไปเถอะเพคะ”

ถูกหนานหว่านเยียนและยัยตัวเล็กทั้งสองปกป้องไว้ ในดวงตาของโม่หลีก็มีความสุขและความเอ็นดูบางๆ

แต่กู้โม่หานนั้นกลับกัน ดวงตาของเขามืดครึ้มลงเล็กน้อย จิตใจอัดอั้นจ้องเขม็งไปที่หนานหว่านเยียน แต่ก็กลับฝืนทนกล้ำกลืนทั้งหมดไว้

“ข้ามีของขวัญจะมอบให้แน่นอน”

เขาก้มหน้าลงมองใบหน้าเยาว์วัยไร้เดียงสาของเกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อย ย่อตัวลง

ทันทีหลังจากนั้น เขาก็หยิบแท่งทองคำสองแท่งออกมาจากหน้าอก ยื่นให้สองพี่น้อง แววตาอันลึกซึ้งจับจ้องไปที่สองพี่น้อง

“หนานจือ หนานเสี่ยว นี่เป็นของที่พวกข้ารู้จักกันในปีแรก ก่อนหน้านี้พ่อไม่ได้ดูแลและอยู่เป็นเพื่อนพวกเจ้าให้ดีๆ ต่อจากนี้จะชดเชยให้พวกเจ้ามากขึ้น ขอให้ลูกสาวของพ่อมีความสุขอย่างไร้ขีดจำกัด สุขภาพแข็งแรงตลอดไป ไร้ทุกข์ไร้โศกเช่นนี้ตลอดไป”