ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 515

นี่จะเป็นไปได้อย่างไร? !

พ่อบ้านกาวจับพลัดจับผลูพุ่งเข้าไปหาหนานหว่านเยียน “ให้ข้าดูหน่อย......” ดูหยกห้อยเอวหน่อย!

สี่คำสุดท้ายยังพูดไม่จบ ดาบคมกริบที่มีแสงเย็นยะเยือกแผ่ออกมาก็แทงทะลุร่างกายของเขาโดยตรงทันที และในขณะเดียวกัน ธนูหน้าไม้อันหนึ่งก็ยิงเข้าไปที่ไหล่ของเขา

พ่อบ้านกาวกระอักเลือดในพริบตา ดวงตาเพ่งมองที่หยกห้อยเอวติดๆ สุดท้ายก็ล้มลงกับพื้น ปิดตาลงและไร้ซึ่งความเคลื่อนไหว

ดาบยาวในมือของกู้โม่หานยังคงมีเลือดหยดอยู่ ดวงตาดุดันเฉียบคม แต่บนใบหน้าอันสง่างามเป็นความเศร้าโศกซีดขาวแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน

หนานหว่านเยียนหันหน้าไปมองผู้ชายตัวใหญ่ด้านข้าง เก็บดาบในมือกลับมา สีหน้าเป็นความซับซ้อนอย่างบอกไม่ถูก

เช่นพ่อบ้านกาวคนที่ไม่กลัวตายเช่นนี้ จุดจบเช่นนี้ก็เป็นธรรมดา

เพียงแต่นางไม่เข้าใจ พ่อบ้านกาวที่หน้าซีดเป็นไก่ต้ม ทำไมจู่ๆถึงได้เปลี่ยนเป็นฮึกเหิมและตกใจขึ้นมา ดูท่าทางของเขา เหมือนว่าจะไม่ได้อยากจะทำร้ายนาง.......

กู้โม่หานมองดูพ่อบ้านกาวที่นอนนิ่งอยู่บนพื้นอย่างลึกซึ้ง จากนั้นเขาก็ปิดตาอย่างแน่นสนิท

เขาระงับความรู้สึกซับซ้อนสับสนในใจไว้ กล่าวด้วยเสียงเย็นชาไปทางด้านนอกหน้าต่าง “อวี๋เฟิง พาคนไปจัดการซะ”

วันนี้เพื่อเห็นแก่ความปลอดภัย ด้านนอกเรือนซีเฟิงจัดคนสอดแนมไว้เต็มไปหมดล่วงหน้านานแล้ว อวี๋เฟิงจึงเฝ้ารออยู่ด้านนอกมาตลอด

อวี๋เฟิงได้ยินกู้โม่หานเรียกเขา รีบข้ามเข้ามาจากด้านนอก! อดกลั้นไฟโทสะในจิตใจ “พ่ะย่ะค่ะ! ข้าน้อยจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”

เมื่อครู่ได้ยินคำพูดของพ่อบ้านกาว ในจิตใจก็รู้สึกเกลียดแค้นจนกัดฟันกรอด! มีหลายครั้งที่แทบจะพุ่งเข้ามาอย่างอดไม่ได้

อวี๋เฟิงถลกแขนเสื้อขึ้น แบกศพขึ้นด้วยความโกรธแค้นเต็มหัวอก ใส่ด้วยกระสอบป่านแล้วรีบเอาออกไปทางนอกเมือง

พ่อบ้านกาวคนทรยศเช่นนี้ ใช้กระสอบป่านเก็บศพให้เขาก็เป็นการสิ้นเปลือง!

เขาควบม้าไปถึงสถานที่ฝังศพที่ไม่มีคนดูแล เอาศพของพ่อบ้านกาวโยนเข้าไปในกองศพ ในตาเป็นความเกลียดแค้นความซับซ้อนที่อธิบายไม่ได้

“พ่อบ้านกาว แม้ว่าข้าจะเข้ามาอยู่ในจวนทีหลัง แต่ก็คิดว่าท่านเป็นคนซื่อตรงเอาการเอางานและสุขุมมั่นคง หลายปีมานี้ ข้ารู้ว่าท่านอ๋องดีกับท่านมากเพียงใด ไม่ว่าจะเป็นอาหารเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ แต่ละอย่างล้วนเอาสิ่งที่ดีที่สุดให้”