ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 517

หนานชิงชิงมีหยกห้อยเอวนี้?

หนานหว่านเยียนก็ไม่คาดคิด พร้อมขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย

งั้นที่ผ่านมา เหมือนนางจะจำขึ้นมาได้ว่า ท่านแม่ของเจ้าของร่างเดิมก็มีหยกห้อยเอวอันนี้ แสดงว่าไม่ได้จำผิด

น่าจะเป็นฮูหยินเฉิงเซี่ยงที่บ้าคลั่งคนนั้น ตอนที่ยึดเอาสิ่งของส่วนตัวของท่านแม่เจ้าของร่างเดิมมา จึงได้เอาหยกห้อยเอวของแม่เจ้าของร่างเดิมไปด้วยมั้ง

ส่วนโม่หลี....จะต้องเกี่ยวข้องกับท่านแม่ของเจ้าของร่างเดิมแน่ ไม่อย่างนั้นจะไม่เอาหยกห้อยเอวออกมาให้อย่างง่ายดาย เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่สิ่งของธรรมดา

“นี่เป็นหยกห้อยเอวของข้า ข้าไม่รู้ว่าคนอื่นมีไหม”

“อืม ข้าอาจจะจำผิดไปก็ได้” กู้โม่หานระงับความคาดเดาไว้ในใจ แต่ก็ยังค่อนข้างสงสัย

หยกห้อยเอวสีแดงแบบนี้พบเห็นไม่บ่อย โดยเฉพาะลวดลายบนนั้น ไม่เหมือนลวดลายในแคว้นซีเหย่ ดังนั้น เขาจึงค่อนข้างจดจำหยกห้อยเอวในมือหนานชิงชิงอันนั้น

เวลานี้มีองครักษ์สามคนเดินเข้ามาในเรือนซีเฟิง ถวายความเคารพหนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานอย่างนอบน้อมว่า “ข้าน้อยถวายบังคมท่านอ๋องพระชายา”

ตอนที่อวี๋เฟิงออกไปจัดการศพของพ่อบ้านกาว พวกเขาก็ถูกสั่งให้ไปค้นภายในห้องของพ่อบ้านกาว เวลานี้ก็คือกลับมารายงาน

การมาขององครักษ์ทั้งสามคนนี้ ทำลายบรรยากาศความสงบ กู้โม่หานก็จัดการอารมณ์ของตนเองแล้ว มองดูพวกเขาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“ค้นเจออะไรบ้าง?”

องครักษ์ทั้งสามคนต่างมองหน้ากัน ตรงกลางคนนั้นล้วงเอากระดาษแผ่นหนาออกมา พร้อมยื่นให้กับกู้โม่หานอย่างเคารพ

“เรียนท่านอ๋อง ภายในห้องพ่อบ้านกาว พวกเราไม่ได้ค้นเจอหลักฐานอะไรที่น่าสงสัย มีเพียง....”

“มีเพียงค้นพบกระดาษพวกนี้ ดูแล้วก็ไม่เหมือนจดหมาย เขียนเต็มไปด้วยภาษาแคว้นอื่น”

ภาษาแคว้นอื่น?

กู้โม่หานกับหนานหว่านเยียนต่างอึ้ง สายตาแฝงไปด้วยความไม่คาดคิด

นิ้วเรียวยาวของกู้โม่หาน รับกระดาษพวกนั้นมา เห็นบนกระดาษเขียนบันทึกไว้ด้วยภาษาแคว้นต้าเซี่ย เส้นเลือดบนหลังมือนูนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

“ออกไปเถอะ”

“ขอรับ ท่านอ๋อง” พวกองครักษ์ถอยออกไป กู้โม่หานก้มหน้า แววตาเต็มไปด้วยท่าทียากที่จะคาดเดา พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่คือภาษาแคว้นต้าเซี่ย ที่แท้เขาเป็นคนของแคว้นต้าเซี่ยมาตลอด”

หากพ่อบ้านกาวเป็นคนแคว้นต้าเซี่ย งั้นเขามีเหตุผลเพียงพอที่จะสงสัยว่า คนที่อยู่เบื้องหลังพ่อบ้านกาว จะต้องเป็นคนของแคว้นต้าเซี่ย

แต่หากพ่อบ้านกาวเป็นไส้ศึกของแคว้นอื่น แล้วทำไมจะต้องปลอมตัวมาอยู่ข้างกายเขา ตั้งแต่เขาอายุยังน้อย เขาต้องการอะไร?

ต่อให้เขากลายเป็นเทพสงครามแล้ว คนที่อยากได้ชีวิตเขามีมากมายนับไม่ถ้วน แต่ก็ไม่น่าจะใช่แคว้นต้าเซี่ย....

ทั้งๆที่นั่นคือ แคว้นของเสด็จแม่

แคว้นของเสด็จแม่ จะทำร้ายเขาได้อย่างไร....

“ภาษาแคว้นต้าเซี่ย?” หนานหว่านเยียนตกตะลึง มองดูกระดาษในมือกู้โม่หานอย่างงุนงง จ้องมองดูอักษรบนนั้นอย่างไม่เข้าใจ

“แต่พ่อบ้านกาว ไม่ใช่คนแคว้นซีเหย่หรือ? เขาจะเป็นคนแคว้นต้าเซี่ยได้อย่างไร?”

“ข้าก็ไม่เข้าใจ แต่ทุกอย่างเมื่อเชื่อมโยงกัน พ่อบ้านกาวต้องเกี่ยวข้องกับทางด้านแคว้นต้าเซี่ยอย่างแน่นอน” กู้โม่หานบดขยี้กระดาษพวกนั้นอยู่เงียบๆ กลายเป็นผงร่วงหล่นลงพื้น

“จากท่าทีที่พ่อบ้านกาวยอมตาย แต่ก็ไม่ยอมแพ้ ข้าก็สามารถพอเดารู้บ้างว่า คนที่สั่งเขามา สถานะไม่ธรรมดาแน่”

หนานหว่านเยียนมองดูใบหน้ากู้โม่หานที่ค่อยๆดุร้าย คิ้วดำค่อยๆขมวดแน่น นางก็ไม่ค่อยรู้เรื่องสถานการณ์ของแต่ละแคว้น ว่าเป็นมิตรหรือเป็นศัตรู