ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 520

ถึงแม้เขาไม่มีหลักฐาน บ่งชี้ว่าหนานหว่านเยียนแอบทำให้ฉินมู่ไป๋ทุกข์ทรมาน ยังไงหนานหว่านเยียนก็รักษาฉินมู่ไป๋หายแล้ว แต่นั่นก็ไม่สามารถขัดขวางให้เขาใช้เป็นข้ออ้าง

หนานหว่านเยียนเหมือนกับกู้โม่หาน มีความทระนงเกินไป ยากที่จะจับผิด ครั้งนี้เขาจะต้องสั่งสอนนางให้ได้

กู้จิ่งซานพูดขึ้นมายังโกรธโมโหว่า “อย่าคิดว่าเจ้ามีฝีมือทางการรักษา แล้วก็คิดหยิ่งในศักดิ์ศรี เป็นเพราะองค์หญิงไม่ถือสาเจ้า ไม่อย่างนั้นข้าจะต้องลงโทษเจ้า”

หนานหว่านเยียนเงียบไม่พูดอะไร เห็นได้ชัดว่ากู้จิ่งซานต้องการหาเรื่องพวกเขา จึงไม่มีความจำเป็นต้องโต้เถียง

ดวงตาทั้งคู่ของกู้โม่หาน กลับเยือกเย็นมัวหมองลง มองดูกู้จิ่งซานที่บีบบังคับกดขี่ อยากที่จะกดขี่ให้เขากับหนานหว่านเยียน ตกลงไปในเหวลึก ความเสียใจและโกรธโมโหภายในใจของเขายิ่งรุนแรง เสียงที่เปล่งออกมาจากริมฝีปากก็เยือกเย็นอย่างที่สุด

“พระชายารักษาคนป่วยช่วยชีวิตคน มีความผิดอะไร? องค์หญิงฮันเฉิงไม่ฟังคำเตือน สร้างความลำบากใจให้กับคนที่รักษานาง อย่าว่าแต่นางเป็นถึงองค์หญิงฮันเฉิง ต่อให้เป็นฮองเฮาฮันเฉิง ก็ควรที่จะทุกข์ทรมาน”

กู้จิ่งซานคิดไม่ถึงเลยว่ากู้โม่หานจะโต้เถียง อึ้งไปสักพัก แล้วก็ตกบนที่วางมือเก้าอี้มังกรอย่างแรง พร้อมพูดขึ้นว่า “กู้โม่หาน เจ้าบังอาจ เจ้ารู้ไหมว่าเจ้าพูดอะไรออกมา?”

“ข้าพูดความจริง”

กู้โม่หานยืดหลังตัวตรง สายตาจ้องมองไปที่กู้จิ่งซาน

“นักฆ่ากับพระชายาอี้ช่วยชีวิตคน เป็นคนละเรื่อง เสด็จพ่อจะถามเรื่องนักฆ่า บอกว่าลูกจัดการได้ไม่ดี ลูกไม่มีอะไรจะพูด แต่หากเสด็จพ่อเห็นว่า พระชายาของลูกช่วยชีวิตคนแล้วไม่เป็นสิ่งที่ดี ลูกไม่เห็นด้วย”

“เป็นถึงพระชายาแคว้นซีเหย่อี้อ๋อง ทำการรักษาให้กับองค์หญิงแคว้นเทียนเซิ่ง ทางด้านสถานะแล้วไม่ได้เป็นการเหยียดหยาม การกระทำก็เป็นสิ่งที่โดดเด่น รักษาบาดแผลให้กับองค์หญิงจนหายดีแล้ว นางทำอะไรผิด? ผิดก็ตรงที่นางเป็นพระชายาของลูก เป็นพระชายาของแคว้นซีเหย่ ไม่ใช่พระชายาของแคว้นเทียนเซิ่งหรือ?”

“เสด็จพ่อเห็นว่าแคว้นซีเหย่สู้แคว้นเทียนเซิ่งไม่ได้หรือ จะทำอะไรก็ต้องดูสีหน้าราชวงศ์ของแคว้นเทียนเซิ่งด้วยหรือ?”

เมื่อพูดเสร็จ ทั่วทั้งในตำหนัก บรรยากาศเยือกเย็นกดดันขึ้นมาอย่างเห็นได้ด้วยตาเปล่า เงียบสงัดจนแม้แต่เข็มเงินหล่นตกยังสามารถได้ยิน

ทุกคนฟังสองพ่อลูกตรงหน้าพูดเถียงกัน ยังแทบไม่กล้าหายใจแรง

หนานหว่านเยียนก็แปลกประหลาดใจอย่างมาก คิดไม่ถึงว่ากู้โม่หานจะปกป้องนางขนาดนี้

แต่คำพูดแบบนี้ ฮ่องเต้จะไม่ยิ่งจับผิดเขาหรือ จนต้องลงโทษเขา?

เพราะยังไงระดับชนชั้นในสมัยโบราณนั้นเคร่งครัด ใครก็ห้ามพูดโต้เถียงกับฮ่องเต้

กู้จิ่งซานมองดูกู้โม่หานที่ไม่ยอมอ่อนข้อ สีหน้าเคร่งเครียด พร้อมพรวดลุกขึ้นมา

“กู้โม่หาน เจ้าบังอาจอย่างมาก ข้าเคยพูดตั้งแต่เมื่อไหร่ว่า ทำอะไรก็ต้องดูสีหน้าแคว้นเทียนเซิ่ง แล้วใครอนุญาตให้เจ้ากล้าพูดกับข้าแบบนี้?”

เขาพูดขึ้นอย่างโกรธโมโหว่า “เห็นทีไม่เพียงทำงานไม่ได้เรื่อง ยังอวดดีโอหัง ในเมื่อพูดได้มีหลักการขนาดนี้ ข้าว่าเจ้าไม่ต้องเป็นไท่จื่อแล้ว ทหาร ลากตัวอี้อ๋องออกไป...”

จู่ๆ กู้จิ่งซานยังพูดไม่เสร็จ กู้โม่เฟิงก็คุกเข่าลง พร้อมพูดรั้งไว้ว่า